Ευαγγελισμός στο μείον ένα 

 

Ζαλωμένος αναμνήσεις ξεγελιέμαι,

πως ακίνητος ο χρόνος μες στα σπλάχνα.

(Πίσσα γύρω μου, σκοτάδι, μόκο, άχνα).

Τη πληγή που δίνει ο Λόγος καταριέμαι.

 

Κολοσσαίο. Τις αρμάδες των δακρύων,

σιχτίριζω ενεός απ΄την εξέδρα.

Ξεγλιστρώντας σαν αντάρτης την ενέδρα,

κρύβομαι να μην με βρουν στο ένα μείον.

 

Τα κοράκια θα με πάρουν παγωμένο,

λίγο πριν αρχίσω πάλι ν΄ανασαίνω.