Ο Κλόουν της Χαλκίδας

                                  Στον Νίκο Περδίκη

 

Ανοίγω το παράθυρο. Τα σκότη,

λιόντες χιμάνε βουρ να με ξεσκίσουν.
Όσοι πεθάνουν φίλε κι όσοι ζήσουν.
Οι έσχατοι περνάνε τώρα πρώτοι.

Μαζί κι εγώ φορώντας νιτσεράδα

και πίλο κλόουν. Κλάψε με Χαλκίδα!

Στη φτέρνα μου το δάκρυ σου ακίδα

και μοίρα των Μηλίων αποφράδα.

Στις γέφυρες βακχεύω σαν ζεϊμπέκης.

Το θέατρο σκιών αργεί. « Κυρ-Γιάννη,

ας πιούμε αγκαλιά και το βιδάνι.

Ακόμη μια χαρά, λεβέντης στέκεις.

Ποστάλι φωτισμένο μας προσμένει.

(Οι ναύτες ξεχασμένοι ποιητίσκοι).

Μ΄ αλλοίμονο, εσύ κι εγώ δυό ίσκιοι,

που χέρι μανικό μας ανασταίνει».