Κάθε που ξημερώνει

 Κάθε που ξημερώνει γονατίζω.

(Μαύρο πανί σκεπάζει τους καθρέφτες).

Απ΄τες ρωγμές νωθροί και πλεονέκτες,

τα δόντια μου ανήμπορος τους τρίζω.

 

Στα πέντε μέτρα μ΄έχουνε στημένο.

Τουφέκια καταπάνω μου στραμμένα.

Δικά μου μάτια δύσκολα κλαμένα,

το «πυρ» εδώ και χρόνια περιμένω.

 

Κάθε που ξημερώνει γονατίζω

κι ώρα πολύ το αίμα σφουγγαρίζω.