Της Φενάκης το βαλσάκι

Συγνώμη δε σου γύρεψα ποτέ,
για ΄κείνο το συμβάν στην Κηφισίας.
(Παυσάτω η εξουσία σου λωτέ,
ελθέτω η φθορά της αμνησίας).

Σαν σήκωσα τη χέρα Υλαγιαλή,
νευρόσπαστο μ΄οδήγαε ο τρόμος,
ο τρόμος που μυώνες κουρταλεί,
τρόμος πολλά βαρύς και νεκροτόμος.

Το ταγκαλάκι  σίμωσε γλυκά
και μείναμε δυό ξένοι στην Αθήνα,
εσύ με του Μερλιέ τα Γαλλικά,
εγώ με Χάμσουν «Πάνα» και την Πείνα».

Διαβήκανε οι χρόνοι. Τι μ΄αυτό;
Το τραύμα ανοιχτό μιας πόρνης θύρα,
να μπάζει ενοχή. Είναι γραφτό,
οι έρωτες να έχουνε και φύρα.

Συγνώμη δε σου γύρεψα θαρρώ
και να ζητήσω τώρα μια φενάκη,
μα λίγο από τον Δούλο πριν δαρώ,
ας παίξω της Φενάκης το βαλσάκι.