Γαμήλιο γλέντι

Αργό συρτό και Καλυμνιώτικο θα πλέξω,
μ΄ένα δοξάρι στομωμένου ποιητή,
σε μια γιορτή που κάποιος θέλησε λιτή,
και διάτα έδωκε προς χάρη σου ν΄αντέξω.

Μαύρα μαλλιά και χέρι άσπρο σαν το γάλα,
και χαμογέλιο να διχάζει ουρανούς,
νυφούλα συ διπλού αστέρος απλανούς,
που ΄χεις τες χάρες σου χυμένες μες στη σάλα.

Κάτι με λέγει: « Βάλε δύναμη στην  τρίχα…
Να τις εσπάσεις, να μην μείνει ούτε μιά».
Μα στο φινάλε ποιος πλερώνει την ζημιά,
του χάρου κόβοντας και όρεξη και βήχα;

Τον Κουλουριώτικο σα ρέκβιεμ θε να παίξω,
κι εσύ μητέρα μου στη Θήβα σκοτεινή,
την πετονιά σου ρίχνοντας μου στη σκηνή,
αγκιστρωμένο ας με τραβήξεις ψάρι έξω.