Η Χορευταρού

Δε χορεύω…Γράφω στίχους,

κι η γυναίκα μου θρηνεί 

«Μπάστα πια με τους Φρυνίχους…

Θύμα στέκω η γυνή,

γάμου μ΄άνδρα σφόδρα στείρο.

Νουκ κινείται, νουκ λαλεί.

Η που τον αφήνω χήρο,

η που καταντώ λωλή».

Η γυναίκα μου με ψέγει

«Αίμα έχεις για νερό;»,

και της φτύνω «Με κατέχει

το μελάνι, το φτερό,

κι αν σ΄αρέσει κυρά-Καίτη.,,

Κάτι άλλο, δε μπορώ.

Τίναξε λοιπόν τη χαίτη,

κι έμπα μόνη στο χορό».