Ο Γυμνός Στρατιώτης

 

Στρατιώτης μια και δυό στα χαρακώματα,

χρισμένος μ΄ορυκτέλαια της βίας,

γυμνώθηκα κουβέρτες και παπλώματα

για τις χαρές μιας άκοπης θυσίας.

 

Βραγιές του νου σπαρμένες στιχουργήματα

ποτίζω νικοτίνη, δίχως Μούσα.

Τον Άνθρωπο τον κάνουν τα ενδύματα,

συχνές αστροφεγγιές, σεμνή μια ρούσα.

 

Αριστερό μου μάτι σκέτο φώσφορο,

πληγές σαν σκέψεις φαύλου μολυσμένες.

Στις εκκλησιές αψέντι βρίσκεις, πρόσφορο

και πόρνες, προσευχές κεκορεσμένες.

 

Δεν θα κλαφτώ. Οι όχθες δυσανάλογες,

για τον γυμνό που δέχτηκε κανόνες.

Ανοίγοντας φτερά, ρητές παράλογες,

Θα δώσω σ΄Αθλοθέτη και Αγώνες.