Στη Σκάλα

 

Κατέρχομαι τη σκάλα ρωμαλέος,

για να χαθώ στης λήθης τις στοές.

Ο τάφος μου γυμνός από χοές,

ασπρίζει απροκάλυπτα ωραίος.

 

Κουτσά -στραβά τα λόγια μου τα είπα.

Ο ρόλος; Κατιμάς. Και τι μ΄αυτό;

Σιγά που θα καθίσω να κλαφτώ.

Το Θέατρο λαμπρό έστω και τρύπα.

 

Μαρτιού αστροφεγγιές στο κοιμητήρι,

θα μου κρατούν τα βλέφαρα κλειστά.

Στην ώρα τους πλην γλίσχρα τα μιστά,

ίσα για του μηνός το ψωμοτύρι.

 

Κατέρχομαι τη σκάλα. Αχ ποτάμι!

(Αργοσαπίζουν βάρκες στα ρηχά).

Σκυλί που στο φεγγάρι αλυχτά,

ας βολευτώ με λίγη ασπαρτάμη.