Παλιά αγάπη

 

Από την άκρη του καιρού και τις καμπύλες,

ξαναγυρίζει μια αγάπη μυστική

και κουρταλεί βαθιά μεσάνυχτα τις πύλες,

κορακιασμένη για νερό και νηστική.

 

Στο κάστρο μέσα, σαν ιππότης ξεχασμένος

με το σπαθί και τη ασπίδα καταγής,

σέρνω το βήμα μου αγιάτρευτα θλιμμένος,

να τη γλυτώσω από το μάτι της σφαγής.

 

Απ΄τα μπεντένια τη θωρώ με τρύπιο βλέμμα,

πλέκω σχοινιά να της πετάξω να πιαστεί.

Ένα ποτάμι τη σκεπάζει κι ένα ρέμα

και της φωνάζω δυνατά για να βιαστεί.

 

Πυρσούς ανάβω τα σκοτάδια να φωτίσω.

Βεγγαλικά ρίχνω στο μαύρο ουρανό.

Τον εαυτό μου που απορεί μήπως και πείσω,

πως κάτι μέσα μου σαλεύει ζωντανό.

 

Ίσως καλλίτερα που ζω στη μοναξιά μου.

-Μια σκέψη σχίζει το μυαλό σαν αστραπή-.

Τρέμουν τα χέρια, το σχοινί αχ πέφτει χάμω

και την αγάπη μου αφήνω να χαθεί.