Οι αυτοκτόνοι των Αθηνών

 

Φυτρώνουν κάκτοι στ΄άνυδρα τοπία της Αθήνας

και ολοένα η έρημος εντός μου μεγαλώνει.

Έχει ο αιώνας πρόσημο πιστόλι και σκοτώνει,

θυμίζοντας σαν περπατεί, το βάδισμα της χήνας.

 

Γράφουν τους στίχους τους κρυφά και πίνουν οι αυτοκτόνοι,

φτηνό κρασί, καπνό ξερό. Αιμορραγεί η μέρα

κι αυτοί οργώνουν τα στενά  γυρεύοντας  εταίρα,

στερνή τους λες μεταλαβιά πριν σβήσουν στην αγχόνη.

 

Μέσα σ΄ αυτούς και εγώ ο δειλός, χωρίς σκοπό κι αιτία,

τη χλαίνη βάζω τη παλιά και θάβω τους νεκρούς μου.

Δικάζοντας αλύπητα τους πολλαπλούς εαυτούς μου,

μένουν τις νύχτες ανοιχτά και φέγγουν τα Εφετεία.

 

Βάτα φυτρώνουν μυστικά και πνίγουνε τα πάρκα.

Σεφερικός κι ανέστιος γκρινιάζει ο φωνογράφος.

Σκληρό τραγούδι υψώνεται σα τύμβος και σα τάφος

για να σκεπάσει ότι έμεινε απ΄την ουράνια σάρκα.