Οι φίλοι

 

 

Οι φίλοι μου έχουν χυθεί στους τέσσερις ανέμους

μήπως και  καταφέρουνε  να αδράξουν ουρανό.

Λησμόνησαν της έχθρητας το πάθος, τους πολέμους

κι όλο τα  σκότη ερευνούν με έναν αχνό φανό.

 

Ανάθεμα στη φύση τους. Στιγμή δεν τους αφήνει

να ησυχάσουν, το στρατί να πάρουν το πλατύ.

Αργά το δηλητήριο μέσα στη φλέβα φτύνει

δαίμονας που στο πλάι τους συνέχεια περπατεί.

 

Παγάνες στήνουν, ξόβεργα στα μυστικά καρνάγια

να ξεγελάσουν τους καιρούς που σαν μικρά πουλιά

φτεροκοπούν και όλο ζητούν να πληρωθούν τα πάγια.

Γενναίοι τη πίκρα πίνοντας ως τελευταία γουλιά,

 

θα σεργιανίσουν μια φορά το ταπεινό ακρογιάλι

πριν να χαθούν στης θάλασσας τις κρύες τις ειρκτές.

Έτσι θα γείρουν λούλουδα σε ωραίο ανθογυάλι

για να γυρίσουν  άφθαρτοι στις ρίζες τις φρικτές.