Ουράνιος Κήπος

 

Ο θάνατος με τρέφει και οι τάφοι

όμορφο σκηνικό κάποιου θεάτρου.

Λυγίζω από τα βάρη του αοράτου,

μια θέση ζητιανεύοντας στο ράφι

 

της Ιστορίας, της μεγάλης Πλάνης

που γέλασε πολλούς πριν από μένα.

Ελπίδες ψεύτικες του χρόνου η καδένα

μου επεφύλαξε. << Μονάχα μην πεθάνεις

 

πριν σε προλάβει το φρικτό το θέρος,

ο ιδρώς, η νοσταλγία, το κουνούπι.

Μείνε εδώ και μη κουνιέσαι ρούπι>>.

Προστάζει στανικά ο μέγας Γέρος.

 

Δεν θα του κάμω αυτή τη μαύρη χάρη.

Φαντάσματα δεν είχα για παρέα

ποτές, κι αν πέφτει πρόωρα η αυλαία,

είναι γιατί νοστάλγησα φεγγάρι

 

και μ΄ένα λάζο λίγο-λίγο φθείρω

της μαριονέτας τα ισχνά σπαγγάκια.

Κάλλιο να με μαζεύουν στα παγκάκια

παρά το ριζικό μου να οικτίρω.