Όψιμοι έρωτες

 

Σαν ώριμο σφαχτό μπροστά σου σκύβω,

ξεγυμνωμένος της αγάπης τα κουρέλια.

Μ΄έχουν στις πέτρες πάρει κάτι παιδαρέλια,

πρεσβύτη αθλητή σε λάθος στίβο.

 

Τι θελα εγώ τους έρωτες τους λάβρους,

όταν σαράκι αργοτρώει τη μορφή μου;

Δίχως νερό μέσα στη κάψα της ερήμου,

κοιμάμαι και ξυπνώ με ήλιους μαύρους.

 

Και συ ομορφονιά του Μοντιλιάνι,

προς τη μεριά μου δεν απλώνεις τα χεράκια.

Τι να σου πουν απελπισμένα γεροντάκια,

στη κόμη σαν φορείς χρυσό στεφάνι;

 

Θα φύγω, δεν χρειάζονται εντάσεις.

βάζοντας φως μου, την ουρά κάτω απ΄τα σκέλια.

Έχω μπουχτίσει στη ζωή μου εγώ τα μέλια.

Μα να το ξέρεις… Μόνο εσύ θα χάσεις.