Ο Θεός Πάνας στις Πόλεις

 

Οι στίχοι μου, χωριού νεκροταφείο,

-δυό, τρείς σταυροί ατάκτως ερριμένοι-,

τον θάνατο κανείς τον περιμένει,

ως συγγενή που θα ρθει με το πλοίο.

 

Και τι κομίζει εντέλει μια αυταπάτη

που αγέρωχα ορθώνεται σα νάγια;

Δε χτίζεται γαλήνη στα καρνάγια

αν ξυπνητό κρατάς το έσω μάτι.

 

Φορτίζω νικοτίνες την ανάσα,

ν΄ανάψει της οδύνης μου ο φάρος.

Λόγος βαρύς, αρσενικός και κιάρος,

υλοτομεί της Κυριακής τα δάσα.

 

Θάρρει Πιστέ και κίνησε τα πιόνια

στου κόσμου τη φθαρμένη τη σκακιέρα.

Μου φτάνει εμέ του Πάνα η φλογέρα

που όλο δυναμώνει με τα χρόνια…