Στου Καλοκαιριού το χιόνι

Στου καλοκαιριού το χιόνι πρώτος πάτησα,
βλαστημώντας την ελπίδα τη σακάτισσα.
Φόρεσα την πατατούκα πανωτόκι μου
και τ΄αστέρι το σβησμένο κάποιου Δόκιμου.

Τα μεταξωτά μαλλιά της ανεμίζανε
στους βοριάδες και σαν σύρματα σφυρίζανε.
Είπα μάτια να σηκώσω, δεν το τόλμησα,
κάθε πόθο με τη σπάθη καρατόμησα.

Κι έμεινα στον πάγο πάνω να πορεύομαι,
να παρακαλώ, να κλαίγω, να παιδεύομαι.
Γιούλης, ντάλα μεσημέρι, Φοίβος άσπλαχνος
κι εγώ ψέμα μου να τρέφω μόνος κι άραχνος.

Στου καλοκαιριού την πάχνη νιος ξεψύχησα,
πριν να βρω τη Δουλτσινέα μου τη ρήγισσα.
Ιδρωμένοι Δεσποτάδες με φυτέψανε
μαργωμένο κι όπως-όπως ξεμπερδέψανε.

Δεν Είναι Παίξε-Γέλασε

Δεν είναι παίξε-γέλασε ο θάνατος Θανάση!
Θέλει πυγμή, θέλει χολή, ψυχή θέλει και σάρκα,
θέλει και μια ξερακιανή που χει με σε γεράσει,
να ψευτοαντραλίζεται μες στη σπασμένη βάρκα.

Δεν είναι παίξε-γέλασε ο θάνατος! Το αίμα
πρέπει να κόψει, τα φιλιά στάχτες να γένουν, σκόνη,
αλαλιασμένος να χυθείς, μεσίστιος προς ρέμα
και μπρος στον κυρ-Ραδάμανθυ να τριδιπλώσεις γόνυ.

Δεν είναι παίξε-γέλασε ο θάνατος! Λιθάρι
θε να θυμά η κεφαλή, λιανόκλαρο το χέρι,
των συγγενήδων ο εσμός, στριγκών κοράκων σμάρι
και πως θα μοιάζεις τρίχρονος, ένας Θεός το ξέρει.

Δεν είναι παίξε-γέλασε ο θάνατος στο είπα
κι άμα θελήσεις συναινείς, αν όχι γράψε λάθος.
Κάμε κουράγιο, πρόσφερε συκώτι σου στον γύπα
κι άσε στο χώμα να σβεστεί των νηπενθών το πάθος.

Δεν είναι παίξε-γέλασε ο θάνατος Θανάση!
Σανιδικό σου κουβαλάς, σάβανο, μαξιλάρι
και λείπει μόνο ο Γιαραμπής τομάρι σου ν΄αργάσει,
αφού σε καλοθάψουνε με σκουριασμένο φτυάρι.

Ο κύριος-Άρης

Ένας γκέκας μαύρος μες στο χιόνι,
μαθημένος χέρια να δαγκώνει,
ξάπλωσε βαρύς, άκου να χαρείς
κι έκαμε θυσία στη ραστώνη.


Γαύγισε δυο λέξεις κουρασμένα,
μάνα του βλαστήμησε και γέννα
και χωρίς ντροπή, (μάγκες τι τροπή;)
έδειξε με νύχι του εμένα.


«Νάτος ο Ιούδας Ισκαριώτης,
ο καλός μου κοντοπατριώτης.
Που ναι η σάρξ, τα οστά; Άσε τα γνωστά...
Γύρω σου και μέσα σου ωμότης.


Για καρντάση σ΄είχα και για φίλο
και δε με τρατάρεις μήτε φύλλο,
άνθρωπε κακέ και Θεών λακέ,
ξίνισε στη γούλα σου το μήλο».


Ένας γκέκας πρώτο παλληκάρι,
που τον ξέραν όλοι κύριο-Άρη,
άλλαξε πλευρό, κίνησε φτερό
κι έγινε μπουχός προς το φεγγάρι.

Ένας Κίβδηλος Προφήτης

Κίβδηλος προφήτης στην Αθήνα,
σούρα παντελόνι από την πείνα,
έπιασα δουλειά, πίνοντας γουλιά
τη γουλιά καφέ, Σκουφά και Σίνα.

Είχα Γιο και Πνέμα ξεπουλήσει,
Σταύρωση, Ανάσταση και Κρίση.
Έμενα ταπί και τα συναφή,
έξοδο γυρεύοντας, μια λύση.

Με μπουφάν Columbia στις πλάτες
φώναζα: «Καλά στο νου σας γάτες.
Δίνω σας χρησμό σα κατακλυσμό,
έξω απ΄το Da Capo κτηνοβάτες».

Ιεζεκιήλ με την Yamaha.
(Ποιός να με πιστέψει τώρα τάχα;)
Μήτ΄ένας ζαβός... Κάλπης εντελώς,
έτοιμος για ψέματα μονάχα.

Ο Θανάσης

Θάνατο πριν στάξουν τα σημεία,
μες στης αγοράς την τρικυμία,
πένης θα σταθώ, να ξημερωθώ,
διακονεύοντας ανωνυμία.

Οι ορδές απάνω μου του Ξέρξη.
(Νύχτωσε νωρίς από τις έξη).
Μ΄ένα μπολερό, σάπιο μου φτερό,
πέταξε ψηλά κι όποιος αντέξει.

Χαιρετώ τη μάνα, τον πατέρα,
το σκυλί το μαύρο και τη σφαίρα,
τις πορτοκαλιές. Πίκρες μου παλιές,
να σας προσπεράσω ήρθε η ώρα.

Ζάρωσαν τα χρόνια στο κουμάσι.
Ψέματα μου είπαν πως γιορτάσι
θα΄ταν η ζωή. Τη στερνή χοή,
γρήγορα για μένα τον Θανάση.

Ψηλά

Ψηλά στ΄αλώνια του ουρανού,
αγγέλοι θεριστάδες,
βατεύουν την Περιμπανού,
πίνουν κονιάκ οκάδες.

Χριστό και Πνεύμα βλαστημάν

και Παναγιά Μητέρα,
πέτρινος μέσα τους ο  Παν,
τους ευλογεί τη μέρα.

Και λυπημένοι

βαλαντωμένοι,
γκρεμούς οικούνε.
Τι να σημαίνει,
το φως που χαίνει,
λαβείν και δούναι;

Ψηλά στα μαύρα φιλιατρά

και στου Θεού τα μπάζα,
ψέμα ρεμέντια και γιατρειά
στα κρύα  μόνο λάζα.

Φθηνές πουτάνες και χασίς,

κι υγρά παντοπωλεία,
ακέφαλος μια κορασίς,
των προσευχών τους λεία.

Κόβουν τη φλέβα,

βρίζουν την Εύα,
πίπες ανάβουν.
Στις τσέπες λέβα,
μούσκλια και νεύρα,
ελπίδες θάβουν.

Ψηλά στον Άγιο Ποταμό

και στης Κανά τη Τρούμπα,
άγγελοι παν για πεθαμό
κι εγώ γραμμή για λούμπα.

 

 

Ο αη-Στρατοκόπος στο Κουκάκι

 

Απόθεσε τα γράμματα,
λησμόνησε τα λόγια...
Εδώ δεν έχει κλάματα,
παρηγοριές και θάματα,
κατώγεια και ανώγεια.

Δεν έχει σχόλη και Λαμπρή,

και Χριστουγέννων τζάκι.
Μονάχα κούκος τρεις βαρεί,
για σένα τ΄ άμωμο αρνί,
μες στο café- Κουκάκι.

Συγχώρησε τα ψέματα,

που σου ΄πανε κυράδες,
σε δημοσιές, σε ρέματα,
γλυκόλογα, παινέματα
και φαντασιές οκάδες

Ένας σταυρός, πέντε καρφιά

κι επιγραφή «πεθαίνω»,
στες πλάτες σου κληρονομιά,
άη- Στρατοκόπε και γραφιά,
Θεών κι ανθρώπων φρένο.

Σε Πάγο

Σε πάγο τη καρδιά μου συντηρώ,

πενήντα συναπτά και πέντε έτη.
Η πόλη κοιμητήρι ανθηρό
κι εγώ προαγωγός στυγνού εφέτη,

σε δίκη πειραγμένη, Αττική

τον φταίχτη περιλούζω με φαρμάκι.
Πάνω απ΄όλα πνεύμα και ηθική,
σαν θάλασσα λερή στο Καλαμάκι.

Σε πάγο τη καρδιά μου νουθετώ,

σε γκρίζα πρωινά με την ομίχλη.
Παράλληλα στιχάκια επαιτώ,
ξαφρίζοντας πυκνά -συχνά την «Κίχλη».

Και σαν φανεί το πλήρωμα γοργά,

ως φως και αστραπή και χειρουργείο,
ο Άγγελος κλητήρας του ΟΓΑ,
τα χρέη θα γυρέψει επί δύο.

 

 

 

 

Ο ΒΙΒΛΙΚΟΣ  ΦΙΛΟΣ

Οχτώ φορές μ΄αρνήθηκες,
Βαρούχ, Θωμά και Πέτρο.
«Ορέστη πως και  λύθηκες,
απ΄της συκιάς το δέντρο;»

Και γω δεν είχα τι να πω…

(Τα χείλη μου πρησμένα).
Είπα μονάχα: « Θα ντραπώ,
σα σμίξω τον Κανένα».

Ξημέρωνε το Σάββατο

κι ο Σταυρωτής αργούσε.
«Άρον κοπρίτη κράβατο»,
η πλέμπα μου βοούσε.

Και σφίγγοντας το χέρι μου

σα βρόγχος, σα τανάλια,
σε κάποιου τόπου έρημου,
με πήρες τα κανάλια.

«Ρίξου εδώ, ρίξου εκεί,

νερό και σε γυρεύει.
Έτσι τελειώνουν οι Γραικοί
κι η ράτσα τους στερεύει».

«Μες στα νερά, βάλε καλά

στο νου σου, Ποσειδώνας.
Η τρίαινα που κουβαλά,
χαρά για με κι  αγώνας.

Και δεν υπάρχει πια πνιγμός...

Ο Κόσμος πάλι θάλλει.
Έχει σου, πίκρα και λυγμός
και τρύπα στο κεφάλι.

Για μένα όλα καθαρά.

Σιμά μου  Περσεφόνη.
Έξη τη τύχη του Μαρά
και έξη στο μπαλκόνι».

 

 

Επτά φορές

Επτά φορές μ΄αρνήθηκες
μπροστά στις σάπιες μνήμες.
Ήτανε βράδυ Κυριακής,
στην εμπασιά της φυλακής,
που μαύρη σάρκα γδύθηκες,
μολεύοντας τις ρίμες.

Λόγια δεν είχα γυάλινα,

φιλιά να συλλαβίσω,
μόνο μια λόγχη να κρατώ,
κουπί για να κωπηλατώ
τις θάλασσες που απάλυνα
φυτεύοντας μια νήσο.

Επτά φορές μ΄αρνήθηκες

και μια που δεν το ξέρεις.
Ο χρόνος όμως βάλσαμο,
ξόρκισε βάρος,  βάσανο.
Στο φάσμα είπα: «Λύθηκες,
δε θα τα καταφέρεις».

 

 

 

 

Ένας  Γέρος στην Αχαρνών

Απόγευμα στην Αχαρνών,
με δανεικό κοστούμι,
πάντα στο μπλοκ των Αφανών,
να πίνω νεροζούμι,

σε καφενέ της συμφοράς,

αντάμα μ΄έξη γέρους:
«Εσύ μαζί μας δεν χωράς,
αλλού για συνεταίρους».

Μεσάνυχτα στους Εμμαούς,

κυρτός χωρίς παρέα,
μέσα σε τσίγκινους ναούς,
μ΄ασφάλιση βαρέα,

ρωτώ τον Άγιο Θεριστή,

τι μου χρωστά η ζήση.
«Ρώτησε κάλλιο τον Ληστή,
αυτός να σ΄απαντήσει».

«Λάδι για σένα και  κρασί

και τάφος σε χαβούζα.
Άσε το ύφος το θρασύ,
άκου την καραμούζα,

που σου φυσάει ο Θεός.

Ληστής εγώ και ξέρω.
Μην με κοιτάζεις ενεός…
Τώρα γνωρίζεις γέρο».

Απόγευμα στην Αχαρνών,

με δακρυσμένο μάτι,
μούμια εγώ Τουταγχαμών,
σα να γυρεύω κάτι.

 

 

 

 

 

 

 

 

Το Μορτάκι

Ψηλά στον Άγιο Ουρανό,

γυναικωτοί αγγέλοι,
νύχι περνάνε  με μανό
και ψάλλουν Κουκουζέλη.

Κι ένα μορτάκι,

φίνο παιδάκι,
ματιές τους ρίχνει.
Γλυκό μεράκι,
αχνό μουστάκι,
στρίβοντας δείχνει.

Φτερά χτενίζουν στα σιλό,

μαλλί στις αποθήκες,
ακρίδες ρεύονται, χυλό,
ψυχές τραβούν σε δίκες.

Κι ένα μορτάκι,

παραμυθάκι
ποθεί  ν΄ακούσει.
Μπρος του χαντάκι…
Ποιος καμπανάκι
γι αυτό θα κρούσει;

Ψηλά στις μαύρες θημωνιές

και στου Θεού τις τρύπες,
άκου μορτάκι κλειδωνιές
και δες αγγέλους-γύπες.