Τα Παλούκια

Θέρος βαρβάτο, Αηλιάς, δρωτάρι στην Αθήνα,

με λέγει η γυναίκα μου η ευειδής Κατίνα:

«Παγαίνουμε προς Πέραμα μαθές να δροσιστούμε,

να φάμε, να ξεσκάσουμε φεγγάρι νιό να ιδούμε;»

 

Της έκαμα το θέλημα και δέκα το βραδάκι,

μαρίδα του Περάματος ΄ξηγιόμασταν μ΄ουζάκι,

κι εκεί που τρωγοπίναμε: «Καλά ΄ναι τα κουτούκια,

μα ορέχτηκα βρε Γιάννο μου μια τσάρκα στα Παλούκια!»

 

Κι εκνευρισμένος φανερά γυρίζω: «Κατινάκι,

ξινά θαρρώ πως βάλθηκες και ψάχνεις κοροϊδάκι.

Καλό λοιπόν να μαζευτείς, ν΄αλλάξεις την κασέτα.

Παλούκι διαθέτουμε. Παλούκια, ξέχασε τα!»

 

Οι Ζάχαρες

Σαν σε λιγώνουν ζάχαρες

και μέλια και χαλβάδες,

ορθόπλωρη τη σκέψη σου...

Κρυμμένοι στις συστάδες,

 

ίσως να βρίσκονται ληστές

της θέλησης για πάνω.

Άφες λοιπόν τους γλυκασμούς

και μάθε γέρο-τράγο:

 

«Όπου σταυρός και ταραχή

εκεί και στιχουργία,

ότι δεν βάζουν ηδονές,

ψυχές σε λειτουργία».

 

ΣΤΑ ΣΥΓΚΑΛΑ

Καπνός τα χρόνια της γιορτής

στων κοριτσιών τις φούστες.

Ένα γκρεμό σιγά πατώ,

σ΄ένα σχοινί ακροβατώ,

με σκουριασμένες σούστες.

 

Μικρός Θεός μ΄ακολουθεί,

όπου πηγαίνω πάγει.

Γράφω δυό στίχους στο χαρτί,

για την φραγμένη αορτή,

και γύρω μαύροι πάγοι.

 

Αγνός δεν είμαι… Τι μ΄αυτό;

Η ζήση αν και στείρα,

αρχίζει πάντα με χαρά,

τάζει με σέσουλα παρά,

ταξίδεμα στη Σύρα.

 

Θηλειά πλεγμένη στο λαιμό

με σέρνει από γέννα.

Το νοιώθω τώρα πιά καλά,

που έρχομαι στα συγκαλά.

Σε μήτρα ήμουν βλέννα.

 

 

 

 

 

Με δυό λέξεις

Μπροστά,

οστά!

Στερνή Νουθεσία

«Αρνί θυμίζεις ντιπ ζαβό,

στα χέρια του χασάπη,

παραμονές μιας Πασχαλιάς.

Νομίζεις απ΄αγάπη,

 

σε τάγιζαν, σε πότιζαν

κουρεύαν το μαλλί σου;»

«Τα λες να γένω ρέμπελο…»

«Άιντες λοιπόν σουβλίσου!»

Λαμπιδώ

Άνοιξα μια πόρτα στης Χαλκίδας τον νοτιά,

μες στο μεσημέρι καλοκαίρι και φωτιά,

κι ήρθες σαν τραγούδι ξεχασμένο από καιρό,

κάτι να σταλάξεις μέσα μου λυπητερό.

 

Ο παλιός μας κήπος γέμισε νεκρά πουλιά,

έγειρε στο χώμα των φιλιών η μουσμουλιά,

και το κυπαρίσσι που θαυμάζαμε πολύ,

την τρανή του έχει ξεντυθεί πια τη στολή.

Ρώτησα για σένα, δεν σε γνώριζε κανείς,

πήγα στο γιοφύρι περιμένοντας να ρθεις.

Γύριζα σαλός καθώς γυρίζουν τα νερά,

κι ήτανε τα πόδια μου δυό κούτσουρα ξερά.

Κλείνω τώρα πόρτα στης Χαλκίδας τη ζωή,

πέρασαν τα χρόνια, μ΄απομένει μια βοή,

να μου συλλαβίζει τ΄όνομα σου: «Λαμπιδώ»,

κάθε που με σπρώχνουν τα σκοτάδια ν΄ακηδώ.