Στο Toyota

Τις Φαιδριάδες τι θωρρείς απ΄το Toyota,

 όταν το πνεύμα σου απεύχεται γκρεμούς;

Για σε η άσφαλτος κορδέλλα Εμμαούς,

μα εκεί δεν θάλλουν μεσονύκτια τα φώτα

σαν μέρα κλίνει πριν προλάβει να φουντώσει,

καθώς κοιλάδα που κυκλώνουνε βουνά,

(για μια στιγμούλα γύρα γιόμα  ωσαννά),

κι ύστερα νυξ το μπαϊράκι με το κρόσι.

Η Αθηνά πια δεν σου κάμνει το χατήρι,

κι είν ο Αγίας ΄πα στο βάθρο σκυθρωπός.

Κάποιος τη σήμερον πωλείται και νωπός,

μισή τιμή στου Άη-Λιός το πανυγύρι.

Κι αυτός ΕΣΥ, που μένεις πάντα στο Τογιότα,

καθηλωμένος μπρος στις Πέτρες τις σκληρές,

Κήρες προσμένοντας  σαν βέλη αιχμηρές,

μ΄οσμές αβάσταγες απ΄ Άλογο και μπότα.

Καίτη και Αγίας

Ήταν μια Καίτη που ΄πασχε από ρινορραγία,

κι εστάθη και χαλβάδιαζε το άγαλμα του Αγία,

ορθό σε βάθρο στους Δελφούς, πρώτο τραπέζι μούρη,

Παγκρατιαστή θεόγυμνου, πλην φευ άνευ αγγούρι.

Κι έμενε η μαύρη αντικρύ σε πάγκο καθισμένη,

σαράντα μέρες και μισή, πικροσυλλογισμένη.

Δεν έτρωγε, δεν έπινε, τους σβίγκους του κοιτούσε,

κι αυτό το κάτι που  ΄λειπε  θαρρείς  ανακαλούσε.

Και σαν την ετρατάρανε Ρώσσικη κάτι  Ρώσσοι,

τους αποπήρε: « Ούτε μπουκιά, ξερή πριν του φυτρώσει».

Κι η Καίτη που ΄ρωτεύτηκε τον άψωλο Αγία,

μες στο Μουσείο έσβυσε απ΄ «Άκρα Ασιτία».

Τα καπλάνια

Ανίκητα του χρόνου τα καπλάνια,
τες πλάτες σου ξεσκίζουν, σπάνε βάζα.
Χτικιό και συ βγαλμένο από την μάζα,
τι θάρρεψες φτωχέ μου θείε Βάνια;

Πορεία έχεις πάρει και το ξέρεις.
Φασκιά σου, σ΄ένα θάνατο σε φέρνει.
Τη σκαλωσιά που σάπισε και γέρνει,
να την ματίσεις πως θα καταφέρεις;»

« Μαθές υποστυλώματα γκρεμίζω,
ατός μου μην σας έχω δράμι χρεία.
Σε ζήση μέσα πόρνη  και αχρεία,
ορθός για λίγο ακόμα τι κερδίζω;

Ο άντρας που δεν είναι ότι νάναι,
καπλάνια δεν ΄πιτρέπει να τον φάνε».

Όρθρος

Ο ματωμένος ρίχτηκε σουγιάς,
σε μιάς Χριστουγεννιάτικης τον βόθρο
σκοτοδίνης. Ω τέκνα πυρκαγιάς,
βοηθάτε ν΄απαλύνω αυτόν τον όρθρο,

τρισμαργωμένο φρόνημα πιστού,
π΄αξιώθηκε ΄πιστρέφοντας στον Σταύλο,
τις σάρκες να βαστάξει του Χριστού,
καρέ καλά κομμένες απ΄τον Σαύλο.

Τα μικρομερεμέτια

Ποιος έχει χρόνο για παντούμ

και στιχοκορδελάκια

σαν τρέχει μεροκάματο;

Λαγό με κρεμμυδάκια,

σε γλέπει δόλιε η ζωή,

που πάντες τσουκαλιάζει

και πι και φι στην πυροστιά,

μέχρι μυελού σε βράζει.

Κι έτσι ξεπέφτεις στα δειλά,

εκιά τα τετριμμένα

και κλαίγεσαι αγυιόπαιδο,

πο΄χει απωθημένα.

Κάμνεις κακώς…Αν έλειπες

η λάσπη εσύ και ξέρεις,

κοτρόνια δεν στεκόντουσταν

ορθά, μήτε Σεφέρης.

Άφες λοιπόν τα σχήματα,

πολύπλοκα και τέτοια,

καλά και τα στιχάκια σου,

για μικρομερεμέτια.

Δυο Επιτύμβια

(Στον πατέρα)

 Ο Άδης έχει δύναμη
και τρομερή τη χέρα,
μα χτικιασμένος δείχνεται,
μπροστά σ΄ένα πατέρα,

που νου μ΄αγάπη χάρισε,
στη χρυσοφαμελιά του.
Σ΄αυτόν δεν έχει πέραση,
ο γρόνθος του θανάτου.

(Στην μητέρα)

«Δίχως θανή ο Άγγελος»,
λέγουν μα τόσο ψέμμα.
Αν έτσι καλομάνα μου,
θα ΄φτανες συ στο γέρμα;

Το Κάθαρμα

(Στον κ. Περδίκη που είναι ικανός ν΄ανοίξει όχι μόνο παράθυρο, αλλά  και  air-condition  στο cool).

 

Ανοίγω το παράθυρο στο χιόνι,
πλευρίτιδα να πάθει το μωρό,
στης Φάτνης τη γωνιά που καμαρώνει.
Μιλώ…(Ακούτε σεις διαβόλια εν χορώ;):

«Τι θες τα γεννητούρια, τις παράτες,
τους Μάγους, τα λιβάνια, το αστρί;
Στην πόλη που ανθούνε κτηνοβάτες,
το νου σου πιτσιρίκο στο μαντρί.

Βαστάς και πως τ΄αγγέλια να σου ψέλνουν,
«Ειρήνη επι γης και ωσαννά;»
Σε τρείς ντουζίνες χρόνια θα σε γδέρνουν,
κραυγάζοντας «Σταυρό» τα παγανά.

Και συ θα καταντήσεις ένας μύθος,
να κάμνουν τη δουλειά τους οι τρανοί
του κόσμου. Θέλει φόβητρο το πλήθος,
να κάθεται στ΄αυγά της η Φανή.

Γι αυτό σε λέγω, δες το για καλό σου,
αυτό το παραθύρι τ΄ανοικτό,
πες της μαμάς να βγάλει το παλτό σου,
κι ας κάθαρμα στα μάτια της δειχτώ».

Ο Ταυρομάχος

Οι τάφοι λιγοστέψανε,
για τυχερούς οι τρύπες,
κι όσοι δεν βρήκανε μονιά,
τους κατατρώνε λύπες.

Η  Πλάση λες αγρίεψε,
δεν θέλει νοστιμάδες,
τον πρώτο λόγο ο μουγγός,
κοντόχοντροι παπάδες.

Κι εγώ που πάντα γύρευα,
την άμμο, την αρένα,
του πλήθους την επευφημιά,
την κόρη την παρθένα

είπα: «Στο διάβολο ντουνιάς,
που σε γουστάρει θύμα»,
στήθος μου έκαμα σπηλιά,
τις αορτές  μου μνήμα.

Έτσι καλά βολεύτηκε,
σε μια γωνίτσα στείρα,
ο ταυρομάχος ο δειλός,
με τσίπουρα και μπύρα.

Ο Χειμωνάνθρωπος

Την Άνοιξη μπιζέρισα
με το δροσάτο αγέρι,
χορταρικό και λέλουδα,
το λαμπερό τ΄αστέρι.

Σα στέκεις είκοσι χρονώ,
κουνιέσαι και λυγιέσαι,
μα σα γερνάς φελέκι σου,
γυρνάς και καταριέσαι.

Επίτηδες πουκάμισο,
ξεκούμπωτο στο χιόνι,
να βρίσκει σάρκα ο βοριάς
τ΄αρνάκια που παγώνει,

αφιώ και λέγω μάστιζε
ραγιάνι, μην λυπάσαι
κι άμα του τάφου δώκεις με,
ευλογημένο να ΄σαι,

ό,τι γλυτώ Βαγγελισμό,
Λαμπρή και πρώτη Μάη…
Θέλω Χειμώνα να χαθώ,
χειμώνας να με φάει.

Στο λούνα-παρκ

 

Θε να γυρέψω φορτικά,
στο λούνα-πάρκ μια βόλτα,
από μι΄αγάπη μου παλιά,
που γέρασε με χόρτα.

Κι ας είναι ψεύτικη η γιορτή,
κι εμείς φτενό χαρτόνι.
Τώρα πια μάθαμε καλά,
αυτό που μας σκοτώνει,

και δεν χωράνε δισταγμοί,
και πάρλες του αγέρα.
Αρκούν δυο ώρες ξεγνοιασιάς,
τι κέκλικεν η μέρα.

Μπρος μας χταπόδι, το ταψί,
ο γύρος του θανάτου
και με του τρόμου το εξπρές,
στα ντοκ του αοράτου.

Δεκατρείς

Η μέρα σέρνει το σπαθί
κι η ώρα το μαχαίρι.
Βαρύ πολύ να στέκ΄ορθός,
με τέτοιο πικραγέρι,

τον Άγγελο προσμένοντας,
μαβιές που΄χει φτερούγες,
να με σαρώσει σα σκυλί
ψωριάρικο στες ρούγες.

Ο μήνας έχει δεκατρείς,
μια μέρα που σκοτώνει.
Το σάλο νοιώθω, την βοή…
Το αίμα μου παγώνει.

Ο Σκύλος των Χριστουγέννων

Στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων,
μια Φάτνη, γύρω άχερα σωρός,
και μέσα τους κοπρίτης δυο κοκάλων,
κουρνιάζει δίχως σέβας, ο μωρός.

Και σαν γριά τον διώχνει μ΄ένα γιούχα,
προγκώντας τον στων δρόμων την φθορά,
με κολλημένα πάνω φωσφορούχα
λίγ΄άχερα, στα σκέλια την ουρά,

γυρίζει νυσταλέος και της λέγει:
«Εκείνος, μ΄έχει τάξει να φρουρώ,
της Ύπαρξης της πρόστυχης την στέγη
και Μεταφυσικές να κατουρώ».

Στη κεντρική πλατεία των Τρικάλων,
βραχνά λιμάρης σκύλος αλυχτά,
φώτα, παιδιά, φιγούρες κωφαλάλων,
μα πιότερο τα σκότη τα πηχτά.

Put the blame on mame

Τις «Βάκχες» με κεφάλι μου θα παίξουν,
σε γάμο Κυριακή Αποκριάς,
και Πάρθους που παράσταση αντέξουν,
ρεγάλο τους μαλλάκι της γριάς.

Και σαν μια Παναγιά κοντά στα εξήντα,
πυρόξανθη πλαγγόνα πλην ωμή,
η μοίρα μου του σελιλόιντ Gilda,
θε ν΄άδει φάλτσα: «Put the blame on mame».

Νέος Θησέας

Το μελανότατο πανί,
εν σθένει θα σηκώσω,
χωρίς πολλές περιστροφές,
τον γέρο να σκοτώσω,

και με περιουσία του,
το Γκάζι ν΄αλετρίσω.
Και πέλαγος θ΄ονομαστεί,
κι εγώ δεν θα μοχθήσω…

Ο Ούτις

Η τσούπρα που με σκάρωσε,
μ΄είπε Βελλεροφόντη,
για να βρεθώ ξηντάχρονος,
μ΄ένα στο στόμα δόντι.

Γι΄ αυτό κι εγώ σα με ρωτούν,
κια που γυρνώ ξεκούτης,
πως λέγουμε, πως με καλούν,
τους κογιονάρω: «Ούτις!»

Το Λάθος Άτομο

(για τον κ.Νίκο που δεν εορτάζει)

 

Κοντόμερος στην Αχαρνών,
χλωμός, το δέμας φλοίδα,
μες σε καφέ της συμφοράς,
ανοίγει την παρτίδα:

«Καλώς τον τον Αρχάγγελο
και Σπαθομιχαλάκη…»
«Με κάποιον με μπερδεύεις για.
Μένα με λένε Σάκη».

Του γέρου ο θάνατος

 

Ο θάνατος προσπέρασε,
τα είκοσι μου χρόνια,
αφήνοντας με άτρωτο,
μέχρι να ιδώ εγγόνια.

Μα τέτοια δεν του συγχωρώ…
Μανιάτικο φυλάγω,
που μ΄έχει κάμνει στανικώς,
μερονυκτώνε φάγο.

Οιδίπους επί Κολονώ,
(διάβαζε να μαθαίνεις),
λέγει πως είναι φρόνιμο,
παιδάκι να πεθαίνεις.

Γιατί του γέρου η τελευτή,
πράξη πολλά γελοία,
την επρογκάν οι συγγενείς:
«Τήρα σκατά κηδεία…»

Ο θάνατος έχει αξιά,
σαν εύμορφο το πτώμα,
τι απ΄τα ΄ξήντα κι ύστερο,
χώμα σκεπάζει χώμα.

Χρόνους δέκα

 

Χρόνους δέκα φούρκα και θηλιά,
χρόνους δέκα κλώτσο και ξυλιά,
και δεν έβγαζα μιλιά,
ξερή μηλιά.

Στα χέρια σου μαρτύρησα,
πόνοι με σκάψαν και καημοί,
μου γνώρισες το χιόνι,
κι ένα θρακιά δριμύ.

Χρόνους δέκα χόρτασα βρισιά,
χρόνους δέκα την αλυπησιά,
ώσπου είπα: «Χωριστά,
σα δυο νησιά».

Ο θάνατος της πλάβας

 

Η πλάβα έρεβε στην όχθη,

κάθε χρονιά και πιο πολύ,

κι όταν το ξύλο ηνεώχθη,

κι όταν η Μοίρα φειδωλή,

ήρθε σαλπίζοντας στιχάκια,

για θάνατο και για ζωή,

της είπε η πλάβα δυο λογάκια:

«Το δέμας μου φυλλοροεί,

μα καρτερούσα σ΄ από χρόνια,

μ΄ευθυτενές δόξα πατρί.

Μόν΄δώκε διάτα στα τριζόνια,

να ψάλλουνε το τρι, τρι, τρι».

Κι η πλάβα γλίστρησε στα βάθη,

με ρόγχους και γλουγλουκισμούς,

κι ο Άδης σφόδρα εταράχθη,

μ΄όλους του τους συνοικισμούς.

Εγώ το καράβι

 

Το καράβι βούλιαξε νωρίς,

και να φύγεις ήσυχη μπορείς.

Τώρα τι μελαγχολείς;

Συ, της βολής!

Τα χέρια μου δεν μπόρεσαν

τιμόνι, φουσκοθαλασσιά,

τον φάρο και τον βράχο,

την κοσμοχαλασιά.

Το καράβι δίχως ένα ΣΟΣ,

το κατάπιε κύμα και αφρός,

κι εσύ ρέμβαζες απλώς,

παρά θίν΄ αλός.