Μέρες με τον Αρχάγγελο

 

Δίχως λύρα μες στο Μάρτη στεφανώθηκα
μαύρα σίδερα, τιμόνι που σκοτώθηκα.
Ένας δρόμος γλιστερός, δυο σάπια λάστιχα
και στου Άδη πρώτος-πρώτος τα κατάστιχα.

Έπεφτε απ΄την Σαχάρα σκόνη κίτρινη.

(Ήλιος λιάτορας και σφαίρα ολοπύρινη).
Ξαπλωμένος, τη σκιά μου δεν ξεχώριζα
μασουλώντας μια παστίλια πιπερόριζα.

«Γράψε», είπα τ’ Αρχαγγέλου «πρώτο δεύτερο,

μ΄άσε πνεύμα μου λυμένο κάπως λέφτερο,
ν΄αλωνίζει στις πλατείες με τους πρόσφυγες,
στων ουτιδανών τις βρύσες και τις στρόφιγγες».

«Κάτσε λίγο στη γωνιά σου και λησμόνησε

κάθε λύπη, κάθε πίκρα που σε ψώνισε.
Από δω και πέρα εύκολα τα πράγματα,
σαν σου λείψει ανάσα δυνατά τα θαύματα».

 

 

 

 

Παραφρόνησα

Παραφρόνησα Τετάρτη γύρω δώδεκα.

Του μυαλού μου τα συντρίμμια όπως μπόρεκα

συμμαζεύοντας,  παράτησα τους κώδικες,

για ν΄αρχίσω να φυσώ ξανά μελόντικες.

Μες σε κρύα καφενεία με Θεόφιλους,

άθροισα σωστά χαφιέδες και νεκρόφιλους

και αδήλωτα γκαρσόνια (πως το σκέφτηκα;)

πάνω σε κουτί φθαρμένο από σέρτικα.

Παραφρόνησα Τετάρτη. Πριν το Σάββατο

ο Χριστός μ΄είχε προγκήξει: «Άρον κράββατον».

Mονόλογος από μάρμαρο

 

-Γαμώ σας περιστέρια. Ψόφο να ‘χετε…
Ακίδα που σας πρέπει, ναφθαλίνη.
Με τέτοιο φτεροκόπημα πως μ΄άγχετε;
Μια λέξη κούφια τώρα η γαλήνη.

Τι μέγας στρατηγός υπήρξα κάποτε;

(Ο Θοδωράκης λέγαν και σαστίζαν).
«Χαίρε Κολοκοτρώνη μάγκα επτάφωτε»,
τα χατζαρούλια κρυφομουρμουρίζαν.

Με τρέμανε οχτροί και μόκο κάμανε.

Στα Δερβενάκια πάθανε τι νίλα;
Θωριά μου και λαγοί κουτρουβαλάγανε,
γομάρι λείποντας μου και καμήλα.

Ένα κομμάτι ασπρούδι τώρα μάρμαρο

με κουτσουλιές διάστικτο τι θέλω;
Γαμώ σας περιστέρια γένος άχαρο.
Νικήσατε… Σας βγάνω το καπέλο!

Μαθητολόγιο

Χαλίκια μες στο στόμα μου πικρά
και τεύχη κυανίου και φορμόλη.
Των κορακιών το πένθος και το κρα,
καρότσι με ξαπόστειλαν στην Πόλη,

στη φάκα με το κίτρινο τυρί.

(Ποιος είπε πως τα πάθη μας τελειώνουν;)
Από μικρός το πήγαινα φυρί-
φυρί για βουρκολάκους που δαγκώνουν

και λόχους σταυρωτήδες σοβαρούς,

πανέτοιμους τη σάρκα να σου φθείρουν.
Ο Πάπυρος συντρόφι μου Λαρούς
και μια ντουζίνα νάνοι να μ΄οικτίρουν.

Χαλίκια μες στο στόμα μου. Ποσώς

με νοιάζει το φτερό πόσο ζυγίζει.
Θεός σα γκρεμισμένος Κολοσσός,
«Κανένας» τ΄όνομα μου συλλαβίζει.

Στην αποβάθρα

Με ψιλό πουκαμισάκι στον Αχέροντα,

γύρεψα καλό τιμόνι, βάρκα, γέροντα,
ένα τάλαρο φιστίκι Αιγινίτικο,
μια μποτίλια μαύρο κράσο Αγιωργίτικο.

Άραξα στην αποβάθρα με τους φοίνικες

κι έσπαγα μ΄ένα σφυράκι, πιάτα, κύλικες.
Ρώτησε ο περατάρης: «Πόθεν έρχεσαι;»
«Από κει που τρως αγέρα κι όλο ρεύεσαι».

«Α κι εσύ απ΄την Ελλάδα την ολόφωτη.

Άσχημη στην ευμορφιά της, λίγο αλλόκοτη.
Βόθρος κι άγια Κοινωνία, φεγγαρόπετρα,
μάνα, πουτανίτσα πρώτη, σπούργος, όχεντρα».

«Βάλε με στη βάρκα μέσα. Γέρο βούλωτο!

Πνεύμα είμ΄εγώ παρθένο, ντιπ αδούλωτο.
Μην προσμένεις οβολό, δεν έχω χρήματα,
πένη μ΄άφηκε Αυτός που παίζει νήματα».

Ο Σταθμός

  

Ας υψωθούν λοιπόν τα βαρελότα
με λύσσα, κούφιο κρότο και κλαυθμό.
Εδώ, απελπισμένος στον Σταθμό,
σαν πρώτα θα γυρέψω γη και ρότα

και μαργαρίτες κίτρινες του μίσους.

Ξυπόλητος στ΄αγκάθια πως να βγω;
Εσέ ρωτώ Αρθούρε μου Ρεμπώ,
που πρώτος γεύση πήρες απ΄αβύσσους.

Οθόνες και κουμπιά πάντα σε τάξη.

«Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές».
Ανοίγουνε του Κόσμου οι Αγορές,
μα που φτερό γερό να με πετάξει;