Ωδή στον Α.Δ

Στης Αλαμάνας το στρατί,
με τηγανίσαν σβίγκο,
για να χτιστεί παράνομο,
σκυλάδικο με τσίγκο.

Το σκουλήκι

Σκουλήκι πάψε να τρυγάς
των σωθικών το γήρας
και τις χορδές της λυγμικής
μονότονης μου λύρας.

Το ξέρω πείνασες πολύ,
μικρή μερίδα έχεις,
μα τι τα θες τυφλούτσικο,
σαν Όμηρος να πλέκεις,

έμαθες στίχους κι έγινες,
σκωλήκων το καμάρι,
και οσονούπω θα κρατείς ,
χαρτί και καλαμάρι.

Μα κάμε κράτει κι άφησε,
τα γκέμια λίγο  λάσκα,
κι από μεριά μου δαψιλό
σου ετοιμάζω Πάσχα.

     Το Χωράφι

Χωράφι στέρφο η ψυχή,
αγρός του Κεραμέως,
το τέρμα μπρος της δεν θωρεί,
να την γεμίσει δέος,

μόνο για σούβλες, κάρβουνα
και μπύρες παγωμένες,
έχει καιρό και θέληση
κι αγάπες πεθαμένες.

Ο Πατέρας μου

Πατέρα σαν απόθανες,
στα τείχη της Ασίνης,
πήγες να γένεις βασιλιάς,
τρανός της λησμοσύνης.

Συμποσιαστές

Τα χρόνια συλλαβίζουν,
τον θάνατο ψευδά,
στα τάρταρα γκρεμίζουν,
γλυκόπικρα, φαιδρά.

Οι μήνες σαν στρατιώτες,
τραβάνε για χαμό.
Αδέρφια μου, συμπότες,
την τύχη μας γαμώ.

Οι μέρες όλο στάχτη...
Λουστείτε με χαρά.
Στου Πλούτωνα το άχτι,
μην δίνετε παρά.

Οι ώρες ψαλμωδίες,
θα φέρουν και ταφιά.
Χωρίς ολιγωρίες,
αδειάστε τα ταψιά,

κι υψώστε τα ποτήρια
χωρίς απαντοχή:
«Σαφώς στα μπιλοζίρια,
μετριέται η αντοχή».

Πτώση

Μια νύχτα παραφρόνησες και θέρισες πέντ-έξη,
αγάπες που ΄κρυβες σ΄ειρκτή με χέρι σταθερό,
και παίρνοντας τη δημοσιά συμφώνησες «θα βρέξει…»
μ΄έναν έπαίτη ζόρικο, σπορά του Ντιντερό.

Τους φίλους είχες βαρεθεί, γραφείο, ντόλτσε βίτα,
και τις μαζούρκες του Σοπέν στο πιάνο το βαρύ,
της μάνας σου τις συμβουλές, μια Μαίρη και μια Ρίτα,
και τη Νινέτ χαρτόδετη θεά της Ζώρζ Σαρρή.

Τη ρούγα βρήκες μιά και δυό για της Φυλής τους βάλτους,
με το μπαστούνι οδηγό εκείνο του τυφλού
που γιάτρεψε ο Ιησούς πριν κόσμους αοράτους,
προκάμει ο δόλιος να γευτεί έστω και λίγο φλου.

Κι εκεί κορμιά πέτσα χωρίς, φασματικές Σειρήνες
(τα κνώδαλα της ηδονής) σε κάμαρες λυγρές,
πανέτοιμες να υποδεχτούν κάθε λογής κηφήνες,
και πρώτο εσέ προσφέροντας τις ρόγες τους πικρές.

Πλην τέλος βρίσκοντας τον νου μουλάρωσες το πόδι
στην κέλα σου, ως άγιος λιπόσαρκης υφής,
και μέχρι σήμερα ψευδά, ρουφώντας οίνο αφρώδη,
άνευ αιδούς μας ιστορείς Πτώση σου κατηφής.