Τα Λόγια Μιας Πυθίας

Στον κ. Νίκο Περδίκη για την Γενέθλιο

 

«Όσο θα βρίσκονται βουνά,

θα βρίσκονται κι αντάρτες.
Σκισμένο φλάμπουρο κουνά,
βαστά φρυγμένους χάρτες,

όποιος γι΄ αμάχες με μισό

ποδάρι ξεκινάει.
Πριν καν το νοιώσει στης Tussauds,
κεράκι καταντάει.

Όσο θα βρίσκονται τρελοί,

σιμά μια Πηνελόπη.
Δεν υποφέρει τους κελί,
μονάχα χαροκόπι

κι ένα μαχαίρι στα στερνά

να χαρακώσουν φλέβα.
Κρασί τον χάρο ροζ κερνά
και βοδινό κονσέρβα,

αυτός που κράτησε γερά,

καρδιά του στις φουρτούνες,
σύκα Κουμιώτικα ξερά
κι ως την αυγή τσαμπούνες.

Δέξου λοιπόν παρηγοριά,

λούσου παραμυθία
κι όρτσα πανιά κατά Βοριά.
Στο λέγει μια Πυθία».

 

Η Καληνυχτιά του Παπαγκένο

 

Καληνυχτιά σου κοινωνώ και μπάτη σέρνω δρόμο,
προς της οδύνης το σταθμό. Εκεί σκοπός ο Μάνος,
κρατώντας τέμπο και ρυθμό σε ξύλο γαλαντόμο,
μια καλημέρα θα μου πει κι ας χρίστηκε τσιγγάνος,

στου Κάτω Κόσμου τις υγρές βαθμίδες των Ανδρείων.

(Ο στίχος δύσκολος πολύ απλώνεται μπουγάδα,
όλο κουρέλι πλουμιστό πιτσιλισμένο πύον).
Μπιζέρισα και δεν βαστώ άλλο Χριστό κι Ελλάδα.

Καληνυχτιά σου κοινωνώ με κώδωνες θανάτου

και δεν γυρεύω λυτρωμό, σωσμό από την Κίρκη.
Κι αν ξεπατίκωσα καλά τρόπους παλιού σολντάτου,
το ίδιο παραλήρημα και Καφκική μια Δίκη

κι επί σκοπόν και πυρ και αχ κι εντόσθια χυμένα.

Κανένα πια δεν συγκινούν τα έμμηνα της χήρας.
Καληνυχτιά, φεύγω μπροστά μικρή μου Παπαγκένα,
εγώ της άγευστης ζωής ο πάλαι προικοθήρας.

 

Γραφές στην Άμμο

 

Γράφω στην άμμο το παρόν,
το παρελθόν, το μέλλον.
Στο στόμα τέσσερα depon
κι η χαίτη των αγγέλων,

να μου μποδάει τη φωνή,

τα λόγια να μου πνίγει.
Κάνω χεράκια μου χωνί,
τον πυρετό μου ρίγη.

Γράφω στην άμμο με ραβδί,

που κράταγε ο Τίμων.
Ποιος λογαριάζει τον καδή,
τη φάρα των Εντίμων;

Δεν έχω τρόπο πειστικό,

να κτίσω πια λημέρι.
Σκυλί ο Άδης κτητικό,
δαγκάνει μου το χέρι.

Γράφω στην άμμο ένα κορμί,

ψυχή μια και κινάω,
για την στερνή μου εκδρομή.
Θεοί! Μηδέν μετράω…

 

Ποιητής και Χωρικός

 

«Χαρά σ΄εκείνο τον τρελό
που τον βατεύει Μούσα».
«Ορθός στον θάνατο γελώ
κι ο γέλως μου αγκούσα.

Φτενή τη θέλω τη ζωή.

Ο χρόνος άχθος, βάρος.
Ποιος τη βαστά τέτοια βοή,
καθώς γυρίζει ο φάρος;»

«Χαρά σ΄εκείνο το παιδί

παππούλη από τα δέκα».
Ήλιος, καλό να μη σε δει,
σ΄Άθω, Δελφούς και Μέκκα».

Το στόμα ράψιμο, μουγκό.

Τι ΄μαι; Σακί κοκάλια,
που με τις ίνες του σφουγγώ,
του Χάροντα τα σάλια».

 

ΙΖΑΜΠΩ

 

Όλοι με ξέρουν Ιζαμπώ…
Στον ουρανό αστρί θαμπό
και στη λαχτάρα της πληγής,
νεράκι εγώ δροσοπηγής.
(Μάνα μου, κύρης μου αυγό).
Όλοι με ξέρουν Ιζαμπώ…

Όλοι με ξέρουν Ιζαμπώ…

Από την πόρτα σα θα μπω,
ποιος είναι αυτός που λησμονά,
τα κόπια μου και δεν πονά
για μένα, πρόσωπο θα πω.
Όλοι με ξέρουν Ιζαμπώ…

Όλοι με ξέρουν Ιζαμπώ…

Γερμένη τώρα σε σκαμπό,
το παραμύθι μου θηλιά
σα να ΄τανε Πρωταπριλιά,
θα σου περάσω -τέμπο αργό-.
Όλοι με ξέρουν Ιζαμπώ…

 

«Χρόνια Πολλά»

 

«Χρόνια πολλά» να μη μου λες,
γιατί τα θέλω λίγα.
Μέρες στα Σούρμενα τυφλές,
μαγαρισμένες μύγα.

Σαν ξεκινούσα λαμπερά

τα χρώματα, οι λέξεις.
Που πήγαν κείνα τα φτερά,
οι πνεύμονες να τρέξεις;

«Χρόνια πολλά, χρόνια χρυσά»,

μπιζέρισα, νισάφι.
Ραγιάνι απάνω μου λυσσά,
σκαφτήκανε κι οι τάφοι.

Άσε τα λόγια…Ποιος βαστά,

σκουλήκι και το μήλο;
Τρίμμα του νου μου τα οστά
και χαμηλό στη Δήλο.

Κακά Μαντάτα

 

Κακά μαντάτα δυστυχώς…
Ένας ακόμη τέζα.
Λίγο συνάχι και μπουχός,
τη πλέρωσε τη λέζα.

Το μάθαμε το δειλινό,

στο μακελειό του Τέλη,
ανάμεσο σε χοιρινό
λαιμό και φρυγαδέλι.

Κακά μαντάτα τι να ειπείς;

Σε ποιόν να κλαψουρίσεις;
Είναι καλό πριν συλληφθείς:
«Πάτερ μην μέσα χύσεις».

Γυρνάει ο Τέλης κατηφής

κι αρπάει τη χατζάρα:
«Έσο ρε Χάρε εγκρατής,
τι σου γαμώ τη φάρα».

Ξάφνου, πελάτης μια κουτσή:

«Συκώτι, λίγη σπλήνα».
Βγάνει απ΄τη τσάντα καμουτσί:
«Σου έστησα κομπίνα».

Κι ο Τέλης τέλος καταγής,

το πνέμα παραδίδει.
Αν και πολλά αιμοσταγής,
πήγε κι αυτός σα γίδι.

Κακά μαντάτα δυστυχώς.

Κυράτσα που κουτσαίνει,
ο Χάροντας επιτυχώς,
μιμείται και μας παίρνει.

 

Τα Βήματα Πριν

 

Ο Θάνατος γραφίδα, τεφτεράκι
στου Γιάλομ την πιο ζόρικη ακτή.
Γροικάτε γνωστικοί την υλακή
και νου στων Σικελιάνων το κοντάκι.

Δυσώνυμος προσμένω το σανίδι,

αυτό που θα με πνίξει στ΄ανοιχτά.
Ποιος θέλησε των ζόφων τα φριχτά,
σκουλήκι, πετονιά χοντρή, βαρίδι;

Ο Θάνατος του εξήντα παλταδούρα,

καπέλο γκρι, ομπρέλα και κασκόλ.
Ψυχρό και κατασκότεινο το χολ
και νότες λυγμικές από πανδούρα.

Απάνω μου σωριάζεται βαμβάκι.

(Το κούρεμα μυρίζομαι εν χρω).

Αβάσταγος ο πόνος στο νεφρό,
με πάγει βρέφος άωρον χαντάκι.

 

Τα Γιασεμιά

 

«Της μιας δραχμής τα γιασεμιά»,
παλιό μου τραγουδάκι,
παίρνω κρυφή ανασαιμιά,
τι μπρος βαθύ χαντάκι.

Κι έτσι βαρώντας μια και δυο,

της λησμονιάς το ρόπτρο,
τρελή μ΄ανοίγει του Σαγιό,
με ρίμες εν εσόπτρω:

«Της μιας δραχμής τα γιασεμιά

κι αυτά μαραγκιασμένα.
Μες στο κορμί πόσα κορμιά,
στυφά και ταγκιασμένα,

πόσες ψυχές μες στη ψυχή,

που σαν σκαρθί κουρνιάζει;»
Άλλη δεν έχω αντοχή,
θρόμβος τη φλέβα φράζει.

 

Ξημέρωμα στη Βρύγη

 

Μια μαρμαρένια χαραυγή,
διάτα καφέ μ΄ολίγη
και με τη πίκρα στο κανθό,
προτού σα σπάρτο μαραθώ,
περπάτησα στη Βρύγη.

Μέσα στα μαύρα τα νερά,

κιβούρια με πανάκι.
Είπα να γένω βουτηχτής,
της πιο παράξενης ειρκτής,
μα ξάφνου το Θιάκι,

σάμπως εικόνα μαγική,

το νου μου απάνω πήρε.
Ο Θάνατος γουργούρισε,
γάτα και μου νιαούρισε:
«Τάφους και δώθε σπείρε».

 

Πεθαίνω στην Αθήνα

 

Φιλέρημος περπάτησα,
σοκάκια στοιχειωμένα.
Αχ μοίρα μου σακάτισσα,
τα χέρια απλωμένα,

στις Αγορές συνήθισες

και δεν τιμάς αξίνα.
Φορά μια μόνη μίλησες:
«Πεθαίνω στην Αθήνα».

Φιλέρημος σαν όχεντρα,

Στοά Ευμένους, Πνύκα.
Λίγα γερμένα λιόδεντρα
και μιας συκιάς η γλύκα,

τα μετρητά του Πλάτωνα.

(Μέσα στους τάφους γλίνα).
Αγκούσα, μέλη άτονα:
«Πεθαίνω στην Αθήνα»

Εν Αθήναις

 

Πως η ζωή κατέβασε κουρτίνες
και μάρανε τα γιούλια μες στη γυάλα;
Αλλοίμονο… Η Τάξη εν Αθήναις,
φαρμάκωσε μ΄ελλέβορο το γάλα,

πριν πάρει άρον-άρον μονοπάτι,

μίλια χιλιάδες πέντε απ΄την πλέμπα.
Πατρίδα να δεχτεί τον αποστάτη
που για; Κοφτή μια διάτα:«Φόρα έμπα»,

μα σ΄άλλο Γαλαξία, σ΄άλλο σκάφος,

μακριά απ΄των Πατέρων τη σαγήνη.
(Εκεί πουλιά, φτερά, λοφίο, ράμφος,
κρωγμοί και νοθευμένη ναφθαλίνη).

Πως η ζωή μουτζάλωσε τους όρους,

τις άκρες κουρελιάζοντας του τράτου;
Δόξης πεδίο λαμπρό για δικηγόρους,
εδώ στη πεδιάδα του Αναλάτου.

Κακό Συναπάντημα

 

Μια πόλη κίτρινη μπροστά
χαμένη στην ομίχλη.
Είχα στις τσέπες μου χωστά,
«Τραβέρσο» και την «Κίχλη».

Δυο πολισμάνους απαντώ,

μ΄ειδίκευση στο κλώτσι
κι όπως με βρήκαν τροφαντό,
με κάμανε καρότσι.

Κι εμέ που με καλάντρωσε

του Τσέχωφ η κυρία,
σκυλάκι λες με μάλωσε:
«Αλάργ΄απ΄τα θερία!

Όλοι δεν μεγαλώσανε,

με Κούντερα και Μάρκες.
Χαμαί τον κώλο στρώσανε,
πως να λιανίζουν σάρκες».

Μια πόλη κίτρινη μπροστά

και πίσω μου βιβλία.
Κανείς καλό δε σου χρωστά,
μητ΄άνθη στη κηδεία.

Οι Μπύρες

 

Τα παραμύθια της ψυχής
για τους πολλούς. Για μένα,
μιας ζήσης στέρφας και ρηχής,
χείλη γερά ραμμένα.

Οι Μοίρες με μοιράνανε,

λυκίσκο, αλκοόλη,
μαβί το άσπρο κάνανε,
το πεπρωμένο βόλι.

Από παιδί στις Αγορές,

τις ταπεινές και γλίσχρες.
Πάνω στο σώμα εκδορές,
στα πόδια μου χιονίστρες.

Ψωμί σκληρό απ΄άχερο,

ιδρώτες ζυμωμένο,
λάσπη το παλιοκάσερο,
στα δώδεκα κομμένο.

Και σαν τη λήθη γύρεψα,

γκαρσόνες σε ποτήρια
μου φέραν και ξεδίψασα,
Μυστήρια Καβείρια.

Τα παραμύθια της ψυχής

μου τα ΄παν ζωντοχήρες:
«Για να τη βγάζεις ευτυχής,
καφάσια πίνε μπύρες».