Σκάλες

 

Τις σκάλες θα κατέλθω για της Κόλασης,
το πιο ανοικονόμητο καντόνι,
με πρόβλημα βαδίσεως και όρασης,
ομνύοντας στων Δώδεκα το χιόνι

και στο κερί μιας σάπιας λυρικότητας,

ανίκανης κερκίδες να γεμίσει.
Ω ρίζα λαγγεμένη της λευκότητας,
ω Κόρη, ω Ψυχή μ΄έμμηνο ρύση,

στο τέρμα της καθόδου και της μείωσης,

αντί συμφωνικές του εγκεφάλου,
θα δεις τ΄αποτελέσματα της γείωσης,
απάνω στα συντρίμμια της Παράλου.

Τις σκάλες θα κατέλθω μ΄ένα τρέκλισμα,

πιασμένος απ΄το μπράτσο της Μητέρας.
Εκεί, μια φωτερή γωνιά και μέρισμα,
φροντίδα, γιατροπόρεψη και γέρας.

 

Πάλι Πρωτοχρονιά

Πρωτοχρονιά με κίβδηλα νομίσματα
στη τσέπη και φθαρμένους Καζαμίες,
στων Αχαιών προστρέχω τα πορίσματα
και στης λυκοφιλίας τους ταμίες

Καράβια μεσοπέλαγα φλεγόμενα.

(Γοργόνες στα «Μπιφτέκια» της Γλυφάδας).
Τον πρώτο ρόλο βάσταγα στα δρώμενα,
μέχρι το δειλινό της αποφράδας.

Γεμάτο το δισάκι από Πλάτωνα,

Ιάμβλιχο και βάσανα Μυρίων.
Τη μοίρα μου συνήθως την κεράτωνα,
καβάλα σε μοτό στη Μεσογείων.

Πρωτοχρονιά ξανά… Χριστέ βαρέθηκα,

το ξύλο σου να σέρνω στα σοκάκια.
Για πολλοστή φορά παραπονέθηκα,
μα κλήρα μου αλλοίμονο χαντάκια.

 

 

Παραμονή Χριστουγέννων 2014

Τα χάρτινα της Φάτνης θα ποτίσουμε,

κατάπικρο λικέρ μελαγχολίας.
Κατόπιν, ταπεινά  θα προσκυνήσουμε,
μερίδιο γυρεύοντας της λείας.

Πορνοβοσκός με Pilot σαρδόνιος,
την ώρα την αφρόεσσα του Πάθους,
ως λύκος ζοφερός και καταχθόνιος,
-στατιστικά στα όρια του λάθους-,

γυμνούς θα μας εγγράψει στα κατάστιχα
μιας κώμης βυθισμένης στη ραστώνη.
Αλλοίμονο… Σαν σέρνεις τρύπια λάστιχα
και πούπουλο ακόμα σε σκοτώνει.

Τα χάρτινα της Φάτνης θα ποτίσουμε,
χυμούς ασπριδερούς της Εσπερίας.
Έτσι γλυκά κι ωραία θε να δύσουμε,
εν μέσω επικής καλοκαιρίας.

Πρωτοχρονιά 2015

 

Πρωτοχρονιά θα βάλω τ΄αδιάβροχο,
των πιο ανυπεράσπιστων ανθρώπων
και θα γυρέψω χορηγό και πάροχο,
στις μυστικές ραφές των λογοκλόπων.

Οι Λαιστρυγόνες πάνω μου κι οι Κύκλωπες,

σαν πάπλωμα ζεστό θα με βαστάνε,
σ΄εκτάσεις απ΄τον νου ανεπικύρωτες.
(Στο χάραμα ελάτια κατουράνε).

Μισεύοντας για τεύχη του αγιάτρευτου,

για νήσους που μαστίζει νηνεμία,
εγώ ο γιός ο πρώτος του Ασάλευτου
μ΄αριθμητήρι: «Σήμερα και μία».

Πρωτοχρονιά ποδάρι μου Πινδάρειο

και πάλαι μιξοπάρθενη Πυθία,
η πτήση των εννέα για Ικάριο,
θ΄αποδειχτεί ορφάνια και χηρεία.

 

Πως το φτερό;

Πως το φτερό στις λάσπες; Ασυναίσθητα

τα χέρια στροβιλίζω. Δεν μ΄ακούνε…
Τα νιάτα μου στη θήκη τους ευαίσθητα,
ξεμάθανε νωρίς και δυστροπούνε.

Μια καρτ ποστάλ φθαρμένη τ΄Αναφιώτικα.

(Δω που τα λέμε, τι να περιμένεις;)
Αχ, θα ΄πρεπε την ζήση μου αλλιώτικα
να φαντασθώ. Μεσάνυχτα ο Μένης,

το ζην θα εκμετρήσει κάπως άδοξα.

Δεν γνώριζα το τίμημα της ήττας.
Τώρα που το γνωρίζω αποκάρωσα.
Ο Δάσκαλος στα πόδια της Λολίτας.

Πως το φτερό στις λάσπες; Πρεσβυτέριο,

χειμώνες γοτθικοί πέρα στη Γάνδη.
Με ρέγουλα ανοίγω το αέριο.
«Oh nuit enchanteresse» κάποιος άδει.

 

Το Παραμύθι μου

Λύκο κακό θα βρει το παραμύθι μου

και δράκο να τρομάζει τις παιδίσκες.
Στα δόντια τα εργώδη του Πολύφημου,
το ήπαρ του Δυσσέα κι οδαλίσκες.

Φοβού της τυφλομέρας τον κατήφορο,

απόξεσε της νύχτας την καμπούρα,
το πνεύμα κράτα ντούρο κι ευεπίφορο,
για των Λαβδακιδών την ουβερτούρα.

Δέκα, Παρασκευή κι Αποκαθήλωση,

με τα καρφιά στο στόμα σαν μαστόρι.
Πολύ απλά ο θάνατος αγκύλωση,
Ρεμπώ και μεθυσμένο ένα παπόρι.

Λύκο κακό θα βρει το παραμύθι μου.

Σαν θέλεις παίξε συ αυτόν τον ρόλο.
Εγώ, πάντα ερέτης του Βαρύθυμου,
με παστρικές ακκίζομαι στον Μώλο.

 

Ο Σ.Χ μπροστά στη Φάτνη

Γιατί λοιπόν φτιαχτήκαν τα παράθυρα,

αν όχι για να πέφτεις με την κάρα;
Εγώ Αφέντη έλκω από τα Άβδηρα
καταγωγή... Αυλός ειμί, κιθάρα!

Ευθυτενής με χέρι αδυσώπητο,

τις ξέρες της Φυλής θα περπατήσω,
με τον καημό ασίκη και αφόρητο,
να μην μ΄αφήνει κάπου ν΄ακουμπήσω.

Σε μια στιγμή τα μέσα μου ηφαίστεια

θα εκραγούν, φωτίζοντας το τέλος.
Μάτια γλυφά σ΄αυτό το μπάρκο-μπέστια
χυμένα… Τ΄όνομα μου; Σκέτο Στέλιος.

Γιατί λοιπόν φτιαχτήκαν τα παράθυρα.

Εσύ γυμνό παιδί ας απαντήσεις.
Κάποιοι πως γιός γεννήθηκες του Πάνθηρα
είπαν, προσμένοντας σε να τους ντύσεις.

 

Στο Πρακτορείο

Τους γκρίζους ουρανούς αδρά τους πλήρωσα,

θρακιάδες, ποταμούς κατεβασμένους.
Ήπαρ και πνεύμα πότισα και πύρωσα,
τσουγκρίζοντας προγόνους ξιπασμένους.

Κρυφτούλι με του ήλιου την κακότητα,

της μέρας της σαλής  τα μπιχλιμπίδια.
Γερτός σ΄ένα κουρείο με αβρότητα,
τους Πλάτωνες θαρρούσα για σαρίδια.

Γονείς και συγγενείς με ξεγελάσανε,

πως τάχα η πατρίδα νοσοκόμα.
Στον Όλυμπο Θεοί με ανεβάσανε,
απάνω σε φορείο σαν σε κώμα.

Κι ένα πρωί χωμένος σ΄αδιάβροχο,

με το σκουφί πολλά ξεχειλωμένο,
έψαξα στα κιτάπια για διάδοχο,
έστω κι από λοιμούς διαβρωμένο.

Μαστός αποβροχάρης τόνε θήλαζε.

(Νυχτερινά για πιάνο του Σοπένη).
Ο Βελζεβούλ μαδούσε και ξεκοίλιαζε,
απ΄την ακτή Τζελέπη ως το Δερβένι.

Τους γκρίζους ουρανούς αδρά τους πλήρωσα,

πότε τοις μετρητοίς, πότε με δόσεις.
Στο Πρακτορείο, «Ποιητής» σαν δήλωσα,
με στείλανε πακέτο στις Σταυρώσεις.

 

Ομόνοια 82

 

Tους ομιχλώδεις βάλτους πως βαρέθηκα,
τα μπάρκα με την πιο φτενή βελόνη…
Νυμφόληπτος σ΄αυτή την λόχμη βρέθηκα,
ΟΜΟΝΟΙΑ- ΒΙΚΤΩΡΙΑ- ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ.

Φίλοι σεσημασμένοι σε στρατόπεδα.

(Τα Σάββατα καφές, εφημερίδα).
Σκόνες και γιατρικά κάτι καλόπαιδα,
στις τσέπες μεταφέρουνε μερίδα.

Δεν στέκομαι ποτέ σε λεπτομέρειες.

Τα λόγια περιττά όσο κι οι πράξεις.
Σαν σε τραβάνε γκρέμια, κατωφέρειες,
αδύνατον στα έσχατα ν΄αλλάξεις.

Τα λίθινα τοπία πως βαρέθηκα,

τον ίσκιο μου βραχύ το μεσημέρι…
Έτσι κι αλλιώς στα πέρατα εκτέθηκα
κι είμαι κορμί χαμένο από χέρι.

 

ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ Ο ΗΡΩΣ

 

Της μοναξιάς ο ήρως σαν τρελάθηκε,
στο γκρέμι το δικό μου να μονάσει
τρούπωσε, στον σομιέ αποκοιμήθηκε,
δίχως μια προσευχή, έστω μια φράση.

Με το εμόν ξουράφι γένια έκοβε,

τα ρούχα, τα παπούτσια μου φορούσε,
από καρντάσια γκαρδιακά με ξέκοβε
και στους καθρέφτες πάντα απορούσε:

« Ποιος τάχα εγώ; Τι θέλω με τα σύνεργα

των Αθανάτων; Τι με την γραφίδα;
Σαφώς και μέσα εδώ κάπως υπήνεμα,
μα όξω εκεί οχιά και νεροφίδα».

Της μοναξιάς ο ήρως σαν τρελάθηκε,

τραυλίζοντας δυσοίωνα για χιόνι,
στα γείσα των Ανδρείων ορθοστάθηκε
κι ευθύς πήρε στου Γκύζη να μουχρώνει.

 

Το Φαρμάκι

Χάρτινες ελπίδες,

των Θεών ακίδες,
από ξημερώματα σωστά,
μίλησαν το ψέμα,

είπαν γη το ρέμα,

μίζα μου γυρέψαν ποσοστά.

Πέρασα τη ζήση,

με φτηνό χασίσι,
χέρι απλωμένο στο Βοριά.
Ψεύτικη αγάπη,
για ψωμί κι αλάτι,
γκέμια στο κορμί, στο νου λουριά.

Βρέχει, μπουμπουνίζει

κι ο τρελός γυρίζει,
πάντα στη παλιά του γειτονιά.
Φίλος μου και ταίρι,
θήκη και μαχαίρι,
στους καθρέφτες βλέπω τον φονιά.

Τρύπιο μου σακάκι,

γίνε στο σοκάκι,
στρώμα, μαξιλάρι  και πανί.
Μια γουλιά φαρμάκι
ναύλος για Ιθάκη
κι από πάνω γκρίζοι ουρανοί.

 

Μια Χαραυγή

Μια χαραυγή στης Λήθης τα κατάγματα,

πλευρό και μηριαίο δίχως ζέση.
Παλιάτσοι στο κατόπι λόχοι, τάγματα
κι εγώ σαράντα Μάηδων το λέσι,

με λίθινη προπέτεια σαν άγαλμα

Commentatore μπρος  σε μπυραρία,
γυμνός αντιπαλεύω το διάταγμα,
που έδωκε αβάντσο στη Μαρία.

Μια χαραυγή βρεγμένος ως το κόκαλο,

στους γκρίζους θυρωρούς θέτοντας όρο:
«Δεν είμαι ΄γω σκουπίδι σας και φρόκαλο
κι ας είμαι πλάσμα φύσει χρονοβόρο.

Στους χάρτινους καιρούς μικρός εντάχτηκα,

πίνοντας το βελένι μέχρι πάτο.
Αλάργα μου λοιπόν γιατί τρελάθηκα
και σπάζω ευθύς συμβόλαιο και τράτο».

Μια χαραυγή, μπορεί κι απομεσήμερο,

της ήττας το fox trot  πριν τραγουδήσω,
προσφέρω ανθοδόχη μα και ύπερο,
τα μάγια του Salό μήπως και λύσω.

 

Βρύγη

-Πάρε χαρτί, μολύβι, γομολάστιχα

και φτιάξε λίγους στίχους για την Βρύγη.
-Την ομορφιά που κράζει, την σιχάθηκα.
Σαν άνθρωπο κατάβαθα με θίγει.

-Μην κογιονάρεις. Άσε τα καμώματα.

Βαριές φιλοσοφίες κατά μέρος.
-Μια μέρα θα με φαν τα μαύρα χώματα.
Τι μ΄ωφελεί λοιπόν τρεις μήνες θέρος;

-Σαν θα διαλέξεις βλέμμα τον Παράδεισο,

τον βλέπεις και σε γυάλινη προθήκη.
-Δεν συναινώ… Τηρώ μονάχα άβυσσο,
κατηγορούμενος σε Καφκοδίκη.

-Κάλλιο μωρό η μάνα σου να σ΄έπνιγε

στη κούνια μέσα. Τι και σ΄ ελυπήθει;
-Η θλίψη φίλε, έτσι δεν θα μ΄έσφιγγε
και θα ΄ταν όλα ωραία μες στη λήθη.

 

Το Τραγούδι των Τάφων

 

Τάφοι κι άλλοι τάφοι
σκέπασαν τα λάθη,
μνήμες, αποτσίγαρα σωρό.
Σκέπασαν και μένα,
που σπασμένα φρένα,
μ΄οδηγούσαν έξω απ΄τον χορό.

Τήραξα το χώμα,

μαύρη πήρα γόμα
κι άρχισα να σβήνω τα παλιά.
Έρωτες χαμένους,
φίλους προδομένους
και της Μνησικλέους τα σκαλιά.

Όλα ένα ψέμα,

όλα για το ρέμα,
σχόλες, πανηγύρια, εκδρομές.
Τώρα τι μου μένει;
Μια κουτσή Ελένη
και στο σώμα χίλιες εκδορές.

 

Όταν

Όταν θα δεις τις χίμαιρες να λιάζονται

στις παρυφές αλλόκοτων ερώτων,
τους Δικαστές στις έδρες να ταράσσονται,
τότε σιμά η σύνοδος των Φώτων.

Όταν αυλοί θα παίζουν όλο ζάχαρη

για κάποια Καίτη, πάρε να δακρύζεις.
Ζωή, τι να σου κάμει; Που η κάπαρη;
Κάλλιο προς τα φεγγάρια να ολολύζεις.

Όταν χυμοί στο χώμα, χόνδροι, κόκαλα,

ενδύματα κακώς συγκερασμένα,
ας βγουν στη φόρα του Ηρακλή τα ρόπαλα
και λούγκερ απ΄τις κρύπτες σκουριασμένα.

Όταν δενδρί θ΄ανθίσει μες στην έρημο

και πάρει τ΄αηδονόπουλο κεφάλι,
το χέρι σου στη μίζα να χεις έτοιμο
και βάλε μπρος για τ΄Άγιο Καρναβάλι.

 

Ο Ήρωας της Γάνδης

 

Ο Ήρωας της Γάνδης παραφρόνησε,
μια νύχτα παγερή του Δεκεμβρίου
κραυγάζοντας «στις μέσα στέπες χιόνισε…»,
πριν στάση πάρει άβολη εμβρύου.

Που βρήκα το κουράγιο και τον ρώτησα,

η μέρα της μαρμότας τι θα φέρει;
«Εμένα μην ρωτάς μα την προδότισσα
την μνήμη σου, που σού ΄δωκε μαχαίρι».

Κουρέματα εν χρω, Αλκίμου φρόνημα,

Κνουτ Χάμσουν και «Ρομάντσο» του εξήντα.
Pink Floyd, της Καλής το μοσχοβόλημα,
«Αστέρας», «Μετροπόλιταν», «Αλίντα».

Στους πύργους τα ρολόγια τρεις σημάνανε

κι απ΄τα κανάλια χούγιαξε ο Άδης:
«Καημένε Διαγόρα τώρα κάτθανε,
ότι εσύ ο  Ήρωας της Γάνδης».