Το Κοστουμάκι

                 Στον κ. Θέμη, εορτής δώρισμα

Κλερονομιά μου πατρική,
τραπέζι, μια καρέκλα
και κοστουμάκι Γιωνικό,
που πάλαι γκραντ και μέγκλα,

μα νυν σεός υποτελές,
αργολογά σ΄αρμάρι.
«Κάλλιο στη χάψη», κρένει «απ΄το
να με φορά γομάρι».

Μέρες με τον Εχθρό μου

 
Λιανό μορτάκι σ΄ερημιά,
με μια παλιοσφεντόνα,
πως να παλέψω τον Εχθρό,
που θέλει αρραβώνα,

κομίζοντας για δώρισμα,
σανίδια μες στο χώμα;
Γενού ψυχή μου λίθος, μπας
και γλυτωθεί το σώμα.

Giovanni, l΄ altro figlio di Maria

Μοιράζεις αφειδώλευτα σταυρούς,
ακάνθινα στεφάνια, σπόγγους, λόγχες,
για να κατηφορίσεις αλαφρύς,
σε πέντε μοιρασμένος τεφροδόχες,

εκφέροντας ληγμένες προσευχές

και λόγια που ταιριάζουν σε σπετσιέρη:
«Εγώ τροχίσκος, ψόφου λυτρωτής
δεινός και κάποιοι στίχοι του Σεφέρη».

Σηκώνω το ανάστημα, τολμώ:
«Του χάρου δεν ταιριάζουν οι εκπτώσεις
και πως μας λες τα πέτσινα αυτά,
πωλών τοις μετρητοίς, ποτέ με δόσεις».

Σαββάτο βράδυ.  Μάνα Παναγιά,

για μένα μαγερεύει μαύρο ρύζι:
«Μην έχεις σπλάχνο, πίστη σου κοντή.
Θα δεις που θ΄αναστήσουν και στου Γκύζη».

Ο Ανταίος

 
-Ρίξε το δέρμα του Χριστού,
απάνω στο δικό σου
και πελιδνός ταξίδεψε,
για το νησί της Νόσου,

που κάποιοι ΄νόμασαν Εδέμ,
(resort πολλά σπουδαίο).
-Χαμένος κόπος, τι τα θες;
Η γης με ξέρει Ανταίο!

CONFITEOR (Προσωπογραφία ενός Φίλου)

Αφιερωμένο στον κ. Νίκο Περδίκη

 
Την πατατούκα του λωλού,
φορώ και ρητορεύω,
πικάροντας πανευσεβείς:
«Πατέρα δεν πιστεύω,

πόσο ανάμαλλο Υιό,
η Πνεύμα που γαζώνει,
τα κουρελάκια της σαρκός,
να ράψει παντελόνι».

Η Προίκα

Μες στη μονότονη βροχή,
αργά χωρίς ομπρέλα,
σέρνομαι τάφου επιλαχών,
μ΄αντίς καρδιά μια βδέλλα,

να μου ρουφά το μερτικό,
απ΄της γιορτής τη γλύκα.
Μα ΄χω αφάγωτη μαθές,
των στίχων μου τη προίκα.

Τέρης ο Μικρός Φιλόσοφος

 
Γουστάρω ξέφραγο τον νου
και το κορμί αλφάδι,
μα όλα του γάμου δύσκολα
κι ο γάμος μας Τετράδη.

Κι ένα παλιομυξιάρικο,
δέκα χρονώ και βγάλε
μου λέγει: «Μπάρμπα σύνελθε,
λεβιέ σου πρώτη βάλε

και μη ζητάς απίθανα,
δελφάκιο μελάτο.
Απ΄το σπιτάκι τούτο δω,
θα πάρεις σουτ και σφράτο,

συντόμως λίαν. Χούφτα να,
σ΄απλώνει ο Βαρκάρης...
Ήταν γραφτό σου μάθημα
από μικρό να πάρεις».

«Σύρε ζαβό στη μάνα σου,
προτού υπάγει άλλος.
Εγώ μιλώ στα σοβαρά
κι εσύ σα παπαγάλος.

Τετάρτη, πέμπτη κι όπισθεν,
θα βάζω κι όπου βγάλει.
Απείρως προτιμότερο,
ν΄αναληφθώ εν ζάλη,

χρωστώντας και της Μιχαλούς.
(Ταμάμ ορειβασία…)
Τράβα λοιπόν για σπίτι σου.
Σέρνεται κι υγρασία».

Σύνδρομο σεροτονίνης

 
Μια Τρίτη με κατάθλιψη
και όμμα γυρισμένο,
κόβω μουσούδι του Θεού,
από μπουνιά πρησμένο.

«Θε μου μη τρίξεις που ρωτώ
και μη με πεις κουσκούση,
απλά να μάθω ποιος και που,
σου μάδησε το μούσι,

και ποιος την άγια μούρη σου,
τη μπλάβιασε καυμένε,
νάβρω κουμάσι να κρυφτώ.
Κάλλιο γαϊδουροδένε».

«Εσύ σκατόψυχε κι αισχρέ,
που παριστάς την νύσσα,
γροθιά δική σου έσφιξες
και μου ριξες στα ίσα.

Γιατί να ξέρεις άνθρωπος,
που ΄χει το νου στον Άδη,
την εμορφάδα του Θεού,
την καταντά ρημάδι.

Πάρε τα πάνω σου λοιπόν,
κατσούφικο τομάρι.
Τήρα ζερβά… Σηκώνεται,
ολόγιομο φεγγάρι».

Στο Κλουβί

 
Ακόρεστο του τάφου το κλουβί,
να χάψει λαχταρά την κτίση όλη,
λαλούμενα, της Κίρκης την ακτή,
το πτώμα, τις λαβίδες, τη φορμόλη.

Ανάμεσα σε τόσα θαυμαστά,
παιδί εγώ λουσμένο στου Ευρώτα,
τα πάλαι λιτοδίαιτα νερά,
με το βιολί γητεύω του Σκαλκώτα,

αθίγγανους, χορεύτριες καν-καν,
κάποια Καλή μες στου Πατρός τον Οίκο.
Σε σένα γι΄άλλη μια θε να το πω,
χρωστώ τα πάντα Λόρκα Φεδερίκο.

Πράματα πλέον λίγα επιζητώ,
ταγίστρα, κούνια μπέλα κι ένα λίκνο,
που γέρνοντας με ξύλινο παλτό
τους έρωτες θα πιάσω με τον κύκνο.

Οι Αντίκες

 
Τα λίγα σπίτια συμφορά,
πλην τα πολλά οδύνη
και κρένω: «Σώτερ δίκασε,
ότι καθείς με κρίνει».

Σωτήρ δεν στέργει μα εγώ,
ατός μου στήνω δίκες.
«Εκτέλεσις αναίμακτος.
Υπάρχουν και αντίκες».

Ο Στιχάρης

Μέλι των στίχων το κρασί,
κλονίζει τον στιχάρη
και τον ξερίχνει καταγής,
΄ξήντα χρονώ γομάρι.

Λόγια φευγάτα, στρογγυλά
ζαχαροζυμωμένα,
κάμνουν του Ρέντη τα στενά,
να μοιάζουν με Ραβέννα.

Και να ξεκούμπωτο μυαλό
και στόμα τροχισμένο:
«Κράτα το στίχο ταπεινό,
γιατί τριχιά σου δένω».

Θα Πέσει

 
Το σπίτι που ανδρώθηκα
θα πέσει. Κι ας το βάφω.
Κι ας το στοκάρω τακτικά.
Φορές θυμίζει τάφο,

φορές ΄κλησάκι ερημικό,
με χάρτινες εικόνες.
Παιδιά σπάνε τα τζάμια του
κραδαίνοντας σφενδόνες

και μουτζαλώνουν το λευκό.
Κατάντησε πια λέσι.
Μα λίγο πράμα δύναμαι.
Το σπίτι μου θα πέσει.

Εν αναμονή της Δίκης

Βροντολογάει ο ποταμός
κι εγώ σαρκοκαλάμι,
στες όχθες στέκω ριγηλός,
σα τον παλιό Αδάμη,

προσμένοντας ένα Θεό,
τραχύ κι ανθρωποβόρο,
να με δικάσει πι και φι,
χωρίς καν δικηγόρο.

Το Σταυρόλεξο

                  (του Ταξιάρχη)

Της νιότης το στυφό κρασί,
με τους κουβάδες ήπια,
πριν καταλήξω γλυκερός,
μέσα σε τζάρα τρύπια,

να κουτελώνω παστρικές
κι απύλωτους προφήτες.
Ετούτο δα σταυρόλεξο,
για ψωμωμένους λύτες.

Λάθε Βιώσας

 
Δώκε στα ήμερα τροφή,
που ΄χουν μονιά εντός σου
και σα  ΄σθανθείς αλύχτημα,
διπλοτριπλοκουμπώσου,

ότι ο Πάνθηρας σιμά,
Λύκος κακός, Λιοντάρι.
Μια συμβουλή: «Αλάργεψε,
προτού δουλέψει φτυάρι».

Ο Φωνογράφος

(Αφιερωμένο στον κ. Νίκο Περδίκη, που ήδη μου τον χάρισε)

Βγάζω το δόντι του νεκρού,
από την κάτω γνάθο
και χώνω το στην τζέπη μου.
Σε κάποιον φωνογράφο,

που χάρισμα θα μου δοθεί,
ταιριάζει για βελόνη.
Κούρδισμα, πλάκα, μια φωνή:
«Καλή ψυχή τελώνη».

Από τον ίδιο Ξυλουργό

 
Γυμνός στης γέννας τα γκρενά,
γυμνός και στου θανάτου
την άγια ώρα σαν χωρείς,
για πόλεις του αοράτου,

με την κατσούνα του τυφλού
και του λεπρού κουδούνια.
Από τον ίδιο Ξυλουργό,
φέρετρο, κλίνη, κούνια.

Curriculum mortis

Φτερά αγγέλλων πορφυρά
κι εντόσθια  μαρτύρων,
να βεβαιώνουν ασφαλώς:
«Τεχνίτης στίχων στείρων

και πνεύμα όλον υδαρές,
έζησες λιποτάκτη.
Τα λέγουμε ξουραφιαστά,
τι στο φυλάγαμ΄άχτι».

Αυδή προγόνων ευκλεών,
πλατεία Καλογήρων:
«Ένας παλιάτσος θλιβερός
κι ώρας κακιάς ο Βύρων

υπήρξες. Τέλος εκπομπής
και πρέπει σου να σβήσεις,
από τες μνήμες παντελώς.
Ήσουν γραφιάς μιας χρήσης».

Ο Ζήνων

 
Ο Ζήνων ξέμαθε να ζει…
Τους τρόπους του σακάτη
κλέβει και σβάρνα τα στενά,
σα να γυρεύει κάτι.

Μπορντέλο; Ανεμόμυλο;
Σχολή χορού; Ωδείο;
Χειμώνας, έκτη πρωϊνή
και μέγγενη το κρύο.

Και που γωνιά να ζεσταθεί,
τύψεις καλά να λούσει.
Ανοίγει τα κατάστιχα
και μνημονεύει «Πούσι».

Ο Ζήνων ξέμαθε να ζει
και το ΄ριξε στ΄αφιόνι.
Ζερβί σηκώνει, όρντινο,
μαύρο να πέσει χιόνι.

Γενέθλιον

Επτά του Απρίλη, δειλινό,
ζέχνει παντού φορμόλη
κι εγώ λιοντόκαρδος Μπερούλ,
χιμώντας στην ασβόλη,

τις κουτσορίμες που θωρούν,
τ΄όλο μηδέν απάνου,
νεκροτομώ σα ρέπλικες
Ιζόλδης και Τριστάνου.

Ο Νεκρός των Χριστουγέννων

Χριστούγεννα στην Αχαρνών,
φορώντας το κοστούμι,
΄κείνο που φόρεσα γαμπρός,
βγάνω φλασκί με ρούμι,

γουλιά διπλή, γύρω νωδές
προσόψεις σαν της Τροίας.
Κι άιντε να βρίσκεις Δανειστή,
για έξοδα κηδείας...

SOLARIS

Διψάς για στίχους του Μπωντλαίρ
γι΄αφορισμούς του Κάφκα
κι αυτόθελα βυθίζεσαι,
τρεις λεύγες δίχως κάσκα,

φιλέρημος κι ασκητικός,
τους κωδικούς να πάρεις.
Σαν ανεβαίνεις, σύμπτωση(;)
στην ΕΡΤ παίζουν SOLARIS.

Ο Ιδαλγός του Ρουφ

Σ΄ένα χασάπικο στο Ρουφ
και στις γραμμές των τρένων,
μπιζέρισα να καρτερώ,
τον Ντύλαν και τον Λένον,

με τις στριγκές κιθάρες τους,
ν΄αλλάξουνε τα φώτα,
μιας μίζερης χαμοζωής
και να της δώσουν ρότα,

προς τα νησιά τα ποθεινά
με του Γκωγκέν το χρώμα.
Πάντα μονήρης, ιδαλγός
βυθίζομαι σε κώμα,

Τρίτη Μεγάλη δυο στενά,
απ΄τις παλιές στρατώνες.
Μουχρώνει… Γύρω σύριγγες
και πορνικές πλαγγόνες.

Και ταξιδεύω ζούλα

Μάτια γλυκά κάμνω στο φως
το μαύρο κι αλαργεύω,
με τη φελούκα των νεκρών,
ψευδίζοντας πιστεύω,

εις ένα στίχο λυρικό,
που σειέται σα παιδούλα
του Περατάρη του στυγνού.
Και ταξιδεύω ζούλα…

Ο Πατέρας των Τεφρών

 
Στάξε φαρμάκι μες στ΄αυτί
Κλαυδίσο και καμώσου,
γιατρός πως είσαι, Δέσποτας,
λησμονημένης νόσου,

που φως σκορπίζει τυμβικό
και θάνατο σα σπόρο.
Σ΄εσέ Πατέρα των Τεφρών,
βρίσκω υγειά και πόρο.

Λόγια του Αγέρα

 
Είπες: «Θα πεθάνω μεσονύχτι,
με τη βροχή να δέρνει το μπαλκόνι.
Ωραία η θηλειά, ίσως μια ζώνη,
ίσως σχοινί του ακροβάτη
δίχως δύχτι.

Είπες… Μα τι ψέμα κάθε λέξη.
Το γεύμα και το δείπνο μόνη σου έγνοια
και κόκκινο κρασί απ΄τα βαγένια,
ύπνος ΄λαφρύς. Και πάντα ομπρέλα,
μην και βρέξει.

Μεταστροφή

 
Τεφρός στη γη κατέβαινες,
πάνω σε μαύρα ξύλα
κι απόκοντα η μάνα σου,
η γκιόσα και η στρίγγλα:

«Φέρε τον πίσω σκώληκα,
γάλα να τον ταγίσω
και σα χορτάσει από βυζί,
να σου τον κανονίσω,

άλλη φορά μην γεννηθεί,
θλιβεί κι αναστενάξει.
Η μήτρα που τον γέννησε,
τώρα θα βάλει τάξη».

Τεφρός στη γη κατέβαινες,
με σάρκα μαραμένη
κι η μάνα σου χρόνους επτά
και δέκα πεθαμένη.

Η Πίτα

Λύχνους χιονίζει του Αλαντίν,
στων Μαστροπών την πόλη
κι εγώ μ΄ομπρέλα κόκκινη,
(στόχος καλός για βόλι),

ξεχύνομαι σαν αστραπή,
φθέγγοντας άλφα-βήτα,
ένα κομμάτι να γευτώ,
απ΄του Αλκμάν την πίτα.

Ο Πειρασμός

Βαριοκοιμάται ο πειρασμός στου σώματος την κρύπτη,
καθώς φεγγάρι ολόγιομο γυρεύει ανακωχή,
σε ουρανό που κυνικά τα δυο χεράκια νίπτει,
ακούγοντας τον Δικαστή να φτύνει: «Ενοχή».

Βαριοκοιμάται… -Ποιός ριγά, ποιός της φθοράς ομνύει,
με τόνο κάπως ένρινο, φωνή παθητική;
-Αυτός που δίχως γόνατα στέπες σειρά διανύει,
για να ξαπλώσει κάποτε βορά σε κλινική,

κενός χωρίς συνθήματα στο σπυριασμένο στόμα,
φιλέρημος με τη καρδιά στεφανωμένη αφρούς.
Τι εποχή παράξενη, τότες που είχε σώμα
και το γοβάκι χάλευε νωδής Περιμπανούς;

Βαριοκοιμάται ο πειρασμός στης λήθης το παρτέρι,
προσμένοντας μια δεύτερη εξ ουρανών σφαγή
κι εγώ σεμνός ταξιδευτής πέντε μποφόρ αγέρι,
στάχτες ποτίζω τη πληγή να μην αιμορραγεί.

Ο ΖΩΝΗ ΠΡΟΣΩ

 
Αποσυνάγωγος θα βγω
στων στίχων τα μπεντένια,
με μιαν ανάσα σφυριχτή,
φωνή τενεκεδένια,

λόγο ν΄αρθρώσω πονηρό,
νερά για να θολώσω:
«Κιοτής εγώ δε φάνηκα…
Πάντοτε ζώνη πρόσω».