Η Προίκα

Μες στη μονότονη βροχή,
αργά χωρίς ομπρέλα,
σέρνομαι τάφου επιλαχών,
μ΄αντίς καρδιά μια βδέλλα,

να μου ρουφά το μερτικό,
απ΄της γιορτής τη γλύκα.
Μα ΄χω αφάγωτη μαθές,
των στίχων μου τη προίκα.

Τέρης ο Μικρός Φιλόσοφος

 
Γουστάρω ξέφραγο τον νου
και το κορμί αλφάδι,
μα όλα του γάμου δύσκολα
κι ο γάμος μας Τετράδη.

Κι ένα παλιομυξιάρικο,
δέκα χρονώ και βγάλε
μου λέγει: «Μπάρμπα σύνελθε,
λεβιέ σου πρώτη βάλε

και μη ζητάς απίθανα,
δελφάκιο μελάτο.
Απ΄το σπιτάκι τούτο δω,
θα πάρεις σουτ και σφράτο,

συντόμως λίαν. Χούφτα να,
σ΄απλώνει ο Βαρκάρης...
Ήταν γραφτό σου μάθημα
από μικρό να πάρεις».

«Σύρε ζαβό στη μάνα σου,
προτού υπάγει άλλος.
Εγώ μιλώ στα σοβαρά
κι εσύ σα παπαγάλος.

Τετάρτη, πέμπτη κι όπισθεν,
θα βάζω κι όπου βγάλει.
Απείρως προτιμότερο,
ν΄αναληφθώ εν ζάλη,

χρωστώντας και της Μιχαλούς.
(Ταμάμ ορειβασία…)
Τράβα λοιπόν για σπίτι σου.
Σέρνεται κι υγρασία».

Σύνδρομο σεροτονίνης

 
Μια Τρίτη με κατάθλιψη
και όμμα γυρισμένο,
κόβω μουσούδι του Θεού,
από μπουνιά πρησμένο.

«Θε μου μη τρίξεις που ρωτώ
και μη με πεις κουσκούση,
απλά να μάθω ποιος και που,
σου μάδησε το μούσι,

και ποιος την άγια μούρη σου,
τη μπλάβιασε καυμένε,
νάβρω κουμάσι να κρυφτώ.
Κάλλιο γαϊδουροδένε».

«Εσύ σκατόψυχε κι αισχρέ,
που παριστάς την νύσσα,
γροθιά δική σου έσφιξες
και μου ριξες στα ίσα.

Γιατί να ξέρεις άνθρωπος,
που ΄χει το νου στον Άδη,
την εμορφάδα του Θεού,
την καταντά ρημάδι.

Πάρε τα πάνω σου λοιπόν,
κατσούφικο τομάρι.
Τήρα ζερβά… Σηκώνεται,
ολόγιομο φεγγάρι».

Στο Κλουβί

 
Ακόρεστο του τάφου το κλουβί,
να χάψει λαχταρά την κτίση όλη,
λαλούμενα, της Κίρκης την ακτή,
το πτώμα, τις λαβίδες, τη φορμόλη.

Ανάμεσα σε τόσα θαυμαστά,
παιδί εγώ λουσμένο στου Ευρώτα,
τα πάλαι λιτοδίαιτα νερά,
με το βιολί γητεύω του Σκαλκώτα,

αθίγγανους, χορεύτριες καν-καν,
κάποια Καλή μες στου Πατρός τον Οίκο.
Σε σένα γι΄άλλη μια θε να το πω,
χρωστώ τα πάντα Λόρκα Φεδερίκο.

Πράματα πλέον λίγα επιζητώ,
ταγίστρα, κούνια μπέλα κι ένα λίκνο,
που γέρνοντας με ξύλινο παλτό
τους έρωτες θα πιάσω με τον κύκνο.

Οι Αντίκες

 
Τα λίγα σπίτια συμφορά,
πλην τα πολλά οδύνη
και κρένω: «Σώτερ δίκασε,
ότι καθείς με κρίνει».

Σωτήρ δεν στέργει μα εγώ,
ατός μου στήνω δίκες.
«Εκτέλεσις αναίμακτος.
Υπάρχουν και αντίκες».

Ο Στιχάρης

Μέλι των στίχων το κρασί,
κλονίζει τον στιχάρη
και τον ξερίχνει καταγής,
΄ξήντα χρονώ γομάρι.

Λόγια φευγάτα, στρογγυλά
ζαχαροζυμωμένα,
κάμνουν του Ρέντη τα στενά,
να μοιάζουν με Ραβέννα.

Και να ξεκούμπωτο μυαλό
και στόμα τροχισμένο:
«Κράτα το στίχο ταπεινό,
γιατί τριχιά σου δένω».

Θα Πέσει

 
Το σπίτι που ανδρώθηκα
θα πέσει. Κι ας το βάφω.
Κι ας το στοκάρω τακτικά.
Φορές θυμίζει τάφο,

φορές ΄κλησάκι ερημικό,
με χάρτινες εικόνες.
Παιδιά σπάνε τα τζάμια του
κραδαίνοντας σφενδόνες

και μουτζαλώνουν το λευκό.
Κατάντησε πια λέσι.
Μα λίγο πράμα δύναμαι.
Το σπίτι μου θα πέσει.

Εν αναμονή της Δίκης

Βροντολογάει ο ποταμός
κι εγώ σαρκοκαλάμι,
στες όχθες στέκω ριγηλός,
σα τον παλιό Αδάμη,

προσμένοντας ένα Θεό,
τραχύ κι ανθρωποβόρο,
να με δικάσει πι και φι,
χωρίς καν δικηγόρο.

Το Σταυρόλεξο

                  (του Ταξιάρχη)

Της νιότης το στυφό κρασί,
με τους κουβάδες ήπια,
πριν καταλήξω γλυκερός,
μέσα σε τζάρα τρύπια,

να κουτελώνω παστρικές
κι απύλωτους προφήτες.
Ετούτο δα σταυρόλεξο,
για ψωμωμένους λύτες.

Λάθε Βιώσας

 
Δώκε στα ήμερα τροφή,
που ΄χουν μονιά εντός σου
και σα  ΄σθανθείς αλύχτημα,
διπλοτριπλοκουμπώσου,

ότι ο Πάνθηρας σιμά,
Λύκος κακός, Λιοντάρι.
Μια συμβουλή: «Αλάργεψε,
προτού δουλέψει φτυάρι».

Ο Φωνογράφος

(Αφιερωμένο στον κ. Νίκο Περδίκη, που ήδη μου τον χάρισε)

Βγάζω το δόντι του νεκρού,
από την κάτω γνάθο
και χώνω το στην τζέπη μου.
Σε κάποιον φωνογράφο,

που χάρισμα θα μου δοθεί,
ταιριάζει για βελόνη.
Κούρδισμα, πλάκα, μια φωνή:
«Καλή ψυχή τελώνη».

Από τον ίδιο Ξυλουργό

 
Γυμνός στης γέννας τα γκρενά,
γυμνός και στου θανάτου
την άγια ώρα σαν χωρείς,
για πόλεις του αοράτου,

με την κατσούνα του τυφλού
και του λεπρού κουδούνια.
Από τον ίδιο Ξυλουργό,
φέρετρο, κλίνη, κούνια.