Τα Λόγια Μου
Τα λόγια μου ζαρκάδια δαγκωμένα,
απ΄του λοιμού την ύπουλη οχιά.
Πενήντα χρόνων πυρ κι
αναβροχιά,
μου στέγνωσαν τα φρύδια τα
υψωμένα
και μ΄άφησαν κυφό στο παραγώνι,
τις στάχτες να σκαλίζω τις
παλιές.
Δρεπάνια των ανθρώπων οι
λαλιές,
βουβάνανε των σπλάχνων μου
τ΄αηδόνι.
Τα λόγια μου στιβάλια
μπαλωμένα,
σε μιας καζέρμας άδειας το
πορτί.
Για κάποιον άλλον ήταν η
γιορτή…
Μαχαίρια κάθε νύχτα στομωμένα
στη φτέρνα τη ζερβιά του
αναβάτη,
βυθίζουν μεθυσμένοι μαστροποί.
Παράς που δεν φτουράει η
ντροπή,
ραντίζει τις πληγές χοντρό
αλάτι.
Τα λόγια μου ταβέρνες
φωτισμένες,
Επιταφίου χάσικα κεριά.
Τανύζουν οι εταίρες τα μεριά
και διαλαλούν την λήθη
αφρισμένες
πριν γυμνωθούν τη χάρτινη
εσθήτα
ακόμα μια φορά. Τι καρτερώ;
Δεν στάθηκε τ΄αμπέλι καρπερό
για των σβησμένων άστρων τον Ακρίτα.