Μια Δύσκολη Ερώτηση

 

-Που γκιζιρεύεις λαγιαρνί
και ψευτοποιητάρη;
-Κει που Αηδών γλυκολαλεί,
σα γλέπει με το φτυάρι

τους νεκροθάφτες κατηφείς,
να χρίζουν τα παιδιά τους.
-Λόγος σου σκέτο μακελειό…
-Ρίχτον λοιπόν στους γάτους!

Προσευχή

Χέρια σηκώνω στον οχτρό,
λευκό πανί στον φίλο
και γύρω δέκα και μισή,
γονυπετώ με ζήλο,

ψάλλοντας: «Παντοκράτορα,
θνητούς που μαγερεύεις,
κάμε νισάφι και ψυχές,
μπρος βάλε να νηστεύεις».

Το Μήλο

Στων νυχτωμένων το τσαρδί,
πρώτος εγώ νοικάρης.
Αδάμ με είπε ο Παλιός,
μα προτιμώ το Πάρις.

Κι ενώ το μήλο έφαγα
που μ΄έχρισε λεχρίτη,
παραμυθιάζω: «Το ΄δωκα,
σε κάποιαν Αφροδίτη».

Ο Χριστός στου Ψυρρή

 
Σμύρνα, λιβάνι και χρυσό,
ήταν να φέρουν Μάγοι,
πλην μια Φωνή τους ξύλιασε:
«Ψωμί γλυκό μη φάγει,

ότι του πρέπει πρόγκημα
κι όλο να γλέπει πάτο».
Έτσι, σε πάγκο στου Ψυρρή,
σωριάζω μαντολάτο.

Μανιάκι 2016

Τες παστρικές λησμόνησε
και το ταγκό της κλίνης,
γιατί καιρός κοντόφτασε,
σώμα γερά να πλύνεις,

μπροστά στα στίφη των Οχτρών,
που κάρα σου γυρεύουν.
«Νικήτα…» στείλε μια γραφή,
τι τα στερνά κοντεύουν.

Ο Ζυγιστής

Θυμάρι και βασιλικό
βαπτίζω παραστάτες,
πριν δημοσιές πάρω σκυφτός
με φίλους Μιθριδάτες,

προς την ακτή των δεσμωτών
και της λιανομαρίδας,
πάντα στιχάρης- ζυγιστής,
μιας ελλιπούς μερίδας.

Η Καγκελόπορτα

 
Απομεσήμερο σωστό,
με πνεύμα κουρασμένο,
σ΄ένα καντόνι τ΄ουρανού,
επαίτης βολοδέρνω,

προσμένοντας οι στίχοι μου,
να πάρουνε κεφάλι.
Μπροστά μου καγκελόπορτα…
«Ψευτόζησα ρετάλι».

Το Λάθος

Φορώ τ΄Αυγούστου τη φωτιά,
τη γυμνωσιά του Μάη
και πριν τ΄απομεσήμερο,
πετσέτα με προσφάι,

στην άμμο στρώνω του Ιλισσού.
«Κάτσε σιμά Σωκράτη,
τρανέ του Σωφρονίσκου γιε,
να σε φιλέψω κάτι».

Μά ξάφνου, άσφαλτος καυτή,
Opel, Vitara, Honda,
κι ένας γεράκος μια σταλιά:
«Λάθος, με λένε Φώντα».

Ο Γάμος

Ψέματα ξένα τι να πω;
Μου φτάνουν τα δικά μου.
Έτσι θρεφτάρι περπατώ,
προς τις ειρκτές του γάμου.

Κράζουν «φυλάξου μουστερή»,
των Κυνικών τα στίφη.
«Εδώ γαμούν αρσενικούς
και συ γυρεύεις νύφη».

Το Αίνιγμα

 
Μεριά μου πέφτ΄ένα ταφί…
Ετούτο για εκείνο;
Όσο και να το συζητώ,
το αίνιγμα δεν λύνω.

Και πορευόμενος τυφλά,
μέσα σε τόσο χάσμα,
έξαφνα στο πικρόχειλο,
στερρό Ασμάτων Άσμα.

Οι Νεκροί

Ανοίχτε τα παράθυρα…
Πολλοί νεκροί τριγύρω,
με μάτι γυάλινο ροφούν
τσιγάρα, τσάγια. Φθείρω

σάρκα και νου σ΄αυτή τη γη,
που Λύκοι την κατέχουν.
Ανοίχτε τα παράθυρα…
Μητ΄οι νεκροί μ΄αντέχουν.