Μέρες του ΄20

Φεύγε φίλε της φάτνης τα χνώτα,
της απόγνωσης τον κουρνιαχτό!
Όλα τώρα θλιβό καρναβάλι…
Σαν χαθεί τ΄Αττικό φυλακτό
στης Κλεψύδρας το ύδωρ, μην κλάψεις
νέκυες παίδες! Ξέρεις εσύ,
πώς βυθίζονται έθνη στη λάσπη,
πώς γκρεμίζονται πούλια, πεσσοί,

κάτω εδώ στου Αδάμη το τάβλι!
Ανιστόρητος, λόγος τραχύς,
απομένει στα χείλη και βάφει,
με κραγιόν Ανωτάτης Αρχής,
τα πηνία του Μάρτη. Κρατήσου,
λόγια λίγα σοφά να μιλείς,
σαν Επίκτητος που λευτερώθει,
για να ψάλει χαρές της Φυλής,

μ΄ένα στόμφο χτικιάρη και πένη,
σεργιανίζοντας μπαρ οχληρά,
Όρα! Δένει ξανά η φρεγάτα…
«Θλίψη» τ΄όνομα αυτής και σφυρά.
Φεύγε φίλε, στερνή σου το λέγω
φορά πριν ανάψει  ο καιρός,
και σου κάψει τις άδειες κυψέλες,
όπως κάμνει ένας βήχας ξερός.

Το ποντίκι

Χτυπάς τους τοίχους και σου κρέν΄,
με κέφι το ποντίκι:
«Έτσι που μέσα κλείστηκες,
απάνω στο καθίκι,

την τελευταία σου πνοή,
θ΄αφήσεις μ΄ένα πόρδο.
τι πείστηκες πως ο ιός,
παλεύεται με σκόρδο.

Κι εσύ της γης ένας ιός,
είσαι και δεν το ξέρεις,
και μην παρασκοτίζεσαι,
αν θα τα καταφέρεις

να επιζήσεις. Σίγασε,
(δεν είσαι δα και ρήγας),
της περηφάνειας τα κρουστά…
Αξιά σου; Όσο μύγας.

Ναυάγιο

Αν κοινώνησες στάχτες της μνήμης,
σ΄ένα νυχτέρι ποιητικό,
γράφοντας σκέλη,σβήνοντας στήθη,
κτίζοντας πόθο δυνητικό,
τούτο τον λόγο έχε στο νου σου,
μήτρα της Ρέας, Κρόνου σπαθί:
«Θάλασσα γύρω. Φυλάξου!.. Πήζει!
Κάποιος το πέλαγο είπε βαθύ;…»

Μην μπιστεύεσαι μια Λεωνόρα.
Της φυλακής σου προικοδοτεί
σίδερα, κλείθρα, μικρά ποντίκια,
που φαγωμένο έχουν τ΄ωτί.
Έτσι πορεύου, δίχως συμμάχους,
έρημος, πένης κι εσπερινός,
κάνοντας κύκλους που θα σε βγάλουν,
φλέγμα στους κήπους μαύρης θινός.

Δώσε κατράμι, χήρας βεντάλια,
στης Βενετιάς σου την λοιμική,
τ΄όνειρο- κύμα γόνδολα φέρνει,
πλέον μυρσίνη δοξαστική,
κι έφηβος πάντα στη σκοτεινάγρα, 
βάλε στο στόμα  ζύθο πικρό,
μπροστά σ΄Εκείνον που θα σε κρίνει,
για το τραγούδι σου το λυγρό.

Οι Πτήσεις

Σε χαλεπούς να ζεις καιρούς,
φελέκι σου και μοίρα,
γι΄αυτό τις θλίψες βάσταξε!
Τη σκέψη σου τη στείρα,

τάχιστα στρέψε σε χαρά
που φέρνουν οι Γεννήσεις!
Έβαλε γραίγο και θρακιά;
Ώρα χρυσή για πτήσεις!

Συναίσθηση

Στις ηδονές των Νοσταλγών έπεσα θύμα,
παραχωρώντας τους αγόγγυστα πρωτιά,
και σα Θησέας που δε θέλησε το νήμα,
προς του αιώνα την ανήλεη φωτιά,
αποποιήθηκα εθνότητα και λάμψη,
σε μια πατρίδα πάντα στείρα ν΄ανακάμψει.

Ο φίλος έδυσε, τον πήρε το σκοτάδι,
μιας κολασμένης κολπικής μαρμαρυγής,
και να τη βγάλω ασπροπρόσωπος και λάδι
κομμάτι δύσκολο την ώρα της φυγής.
Μ΄ένα του σάλπισμα οι πύλες όλες κλείσαν,
κι οι στρατονόμοι φαιοπράσινα με ντύσαν.

Στον Πόρο έδωσα το χέρι του Σεφέρη,
για να γυρίσει μου τα νώτα (τι ντροπή;)
κρατώντας ντούρο το μπαστούνι.  Αυτός ξέρει,
να ξεχωρίζει ποιητές απ΄την κοπή.
Ρημαδοστίχοι δεν αρκούν για να με σώσουν,
που θα τους λεν νεκροπομποί πριν με παστώσουν.

Θησέας, φίλος προδομένος, ποιητάρης
χωρίς αξιά πώς ν΄αντικρύσω τον καιρό;
Για τις αρχαίες ψησταριές  μόνο της Βάρης
ήμουν και είμαι μ΄ένα βάδην σταθερό.
Γι΄ αυτό ας σιγήσω τα τραγούδια, δεν μου πάνε.
Σ΄αυτό το παίγνιο τα ρέστα μου ζητάνε.

Τυρινής 2020

Κρύβε λόγια, ο χάρος λουφάζει,
πιστός στρατιώτης των Ουρανών,
για ν΄αρπάξει τη σάπια ψυχή σου,
στα στρατόπεδα των Αφανών.
Έχεις θέση εκεί και στασίδι,
στρώμα έχεις σκληρό σα πετρί,
και μια σφαίρα μπηχτή στη θαλάμη,
να στοχεύει το δόξα πατρί.

Μη διστάσεις, τα πόδια σου πλύνε,
η συνείδηση έμαθε πια
στη βρωμιά των παθών, τη κραιπάλη,
τον ασβέστη , τα κρύα γιαπιά.
Μόν΄ ανδρίζου, στη ντάπια σου ορθώσου,
να λουστείς γι΄άλλη μιά τη  βροχή,
κι απ΄τα ρούχα του νάνου να φύγει,
κάθε άχθος, παλιά ενοχή.

Αφροσύνη μη δείξεις. Οργώνεις
το χωράφι σαν έχεις υνί
και καλή μαρτυριά του Προγόνου…
Είν΄ ο βίος βαρβάτη ποινή,
και λιγώνει τα μέλη, τα λύνει,
δόντι, μάτι, οστούν ηβικό,
ανεμίζοντας τα όμορφα ράκη,
πριν φανεί του Θεού το ιππικό.