Πέντε Κόκκαλα

 

Πέντε κόκκαλα στον λάκκο, πέντε πάνω του.
Ως τα μπούνια μες στη ζώνη του Ευάλωτου.

Δειλινά στο κοιμητήρι ξετυλίγονται.

Άιντε κάνα δυο χειμώνες υπολείπονται.

Το ποδάρι λίγα μέτρα και κουράζεται.

Όλα σπρώχνουν τον για πέρα, μα ποιος βιάζεται;

Πως περάσανε τα χρόνια; Ποιο το όφελος;

Μνήμα πια μπροστά σα ξέρα και σα σκόπελος.

 

Λόγια

 

Τα λόγια μου φορμόλη και οινόπνευμα,
βαρέλα για του Byron τη κνήμη.
Κάποτε φτάνει, έρχεται απόγευμα
κι αναλαμβάνει έργο η Επιστήμη.

Τα λόγια μου στους Τράχωνες οικόπεδο,

σπαρμένο προσευχές κι άχρωμο πνεύμα.
Οι Δάσκαλοι τον δείχτη: «Ρε παλιόπαιδο,
τζάμπα στη ζήση δεν υπάρχει γεύμα».

Τα λόγια μου λιβάνι σ΄απροσκύνητο

λημέρι στις κορφές του Ψηλορείτη.
Κορμί εγώ πολλά αξιοθρήνητο,
τα «Χαίρε» με μεστώσαν του Ελύτη.

Τα λόγια μου παράξενες οντότητες.

(Πολλές φορές δεν ξέρω τι σημαίνουν).
Ίσως τα πάντα σ΄άλλες Ανθρωπότητες.
Σ΄αυτήν εδώ γεννιούνται να πεθαίνουν.

 

Μέχρι το Πλοίο

Μπροστά τραβούσε ο Σταυρωτής κι απόκοντα ο Γύφτος,

με τα καρφιά στη ζώνη του τα πέντε σε σειρά.
Σαν ψαλμουδιά ανέβαινε στους Ουρανούς ο οίκτος,
για τα σπασμένα θάματα μιας νύχτας στα Φηρά.

Ως πέρα σταροχώραφα του Γκόγκ, τεφρά ποντίκια

κι ένας Απόλλων νουνεχής χυμένος στις πλαγιές.
Απλήρωτα λιαζόντουσταν πέντε μηνών τα νοίκια,
γυρεύοντας αντίκρισμα σε δωροεπιταγές.

Κι εγώ της μύγας παλαιστής προσεκτικά πατώντας,

ανάμεσα σ΄ασύρτικα με τρόπο κωμικό.
εργατικούς κουδούνιαζα, πούθε λημέρι ο Λιόντας,
μ΄απόκριση δεν λάβαινα, στη γνώση μερτικό.

Χειμώνα πια ξεστράτισα και πήρα κατηφόρες,

προς της μεγάλης Πράσινης το λυρικό πανί.
Μ΄ένα μπουλούκι μπάρκαρα για χώρες ανδροφθόρες,
όπου το καλημέρα τους: «Λαμά σαβαχθανί».

 

Γ.Ν.Α Ευααγγελισμός

 

Το μέσα Καρναβάλι σαν ξεθύμανε,
στα πόδια λιποθύμησε της θλίψης.
Του Πύργου το ρολόι πέντε σήμανε,
πριν το ραντίσουν άγγελοι με τύψεις.

Στα χειρουργεία νάνοι ρητορεύανε,

για μάσκες, σφυροδρέπανα, λαβίδες.
Τον ασθενή χειμώνα κοροϊδεύανε,
τρυπώντας τον μ΄ατσάλινες ακίδες.

Ανάγκες των θνητών, υγρά ονόματα,

τελώνες, πρακτορεία για τα ξένα.
Στο μείον ένα κρύβανε τα πτώματα,
απάνω σε φορεία δίχως φρένα.

Κι ένα μπεντένι λάσπη οκταώροφο,

εξέδρα για μια πτώση προς την λήθη,
σαν κύμα ανδροφόνο και υπόκωφο
κλαιγότανε: « Ο Άδης ενικήθη».

Το μέσα Καρναβάλι σαν σηκώθηκε,

πετώντας το φτερό μιας κλέφτρας κίσσας,
από τα Ψυχοσάββατα στραβώθηκε
κι απ΄τα «θανάτω θάνατον πατήσας».

 

Ποιητές

 

Οστά θρυμματισμένα στους καφέδες μας
και στη στρωμνή αγκούσα με το φτυάρι.
Ο Διάβολος κινούσε τους βαλέδες μας,
καθώς η σφουγγαρίστρα τον μπεκιάρη.

Οι Ουρανοί πιωμένοι χλωροφόρμιο,

στης λήθης ξεθυμαίνανε τα τάστα.
Ανάμεσα μας γέρος ο Πινόκιο:
«Σαν ξύλινο κορμί κατέχεις, βράστα».

Στυφό κρασί, τραπέζια για την Ποίηση

γδαρμένα, δίχως ίχνος Μαλακάση.
Όλα μας, μαρτυρούσαν ψευδοκύηση
χωρίς ποτέ κανείς να τ΄αναγκάσει.

Και μιαν αυγή με πνεύματα μοβόρικα

και βήμα Kατοχής σαν πεπρωμένο,
στες χούφτες λάζα παίξαμε μαστόρικα,
με το λαιμό kosher διπλοσφαγμένο.

 

Χιονίζει Πεθαίνω

 

Απ΄το πρωί χιονίζει στο σαλόνι μου,
στους «Πλάτωνες», στην Τέταρτη του Μάλερ.
Ένα σπυρί στη μύτη του Δυσώνυμου
υπάρχω, απευθύνοντας το «Πάτερ»,

στην άλλη του μορφή την ευπροσήγορη,

αυτή που κογιονάρει τον κοσμάκη.
(Στο Taf λυγροί στοιχίζονται συνήγοροι,
με γλώσσα βουτηγμένη στο φαρμάκι).

Κι εγώ αντάμα φέροντας το νόσημα

της αρετής που στάθηκε στις ρούγες
πουτάνα, νοσταλγώ Ιεροσόλυμα
παρά τις τσακισμένες μου φτερούγες

και τη ραστώνη του μυαλού. Νεκρώσιμου

Βαρδάρη το σαρίδι ξεμακραίνω.
Απ΄το πρωί χιονίζει στο σαλόνι μου,
φωνήεντα και σύμφωνα Π
                     εθ

                       α

                      ί ν

                       ω…

 

Νοικάρης στην Πρέβεζα

 

Από νωρίς τα μάτια μου ξεμάθανε
τον ποταμό, το λίθινο νυχτέρι.
Κραυγή εντός και πόλεμος και κάτθανε,
απ΄το ζερβί Κωστάκη πάντα χέρι.

Απλώνουν μεσημέρια την πραμάτεια τους,

πλην φούμαρα ταγίζουν τον κοσμάκη.
Τους δρόμους ξετυλίγω τους αδιάβατους
σαν πρώτα, ζητιανεύοντας ψωμάκι.

Κι ένας σκοπός φλογέρας αυτοκίνητος,

στο τζάμι κοτσυφόπουλο να πέφτει,
Θυμίζει πως υπάρχω ευσυγκίνητος,
για να γεμίζει κάποιος τον καθρέφτη.

Από νωρίς τα μάτια μου τολμήσανε,

ξυράφι μες στις κέλες τους να κλείσουν.
(Εδώ οι λυχνοστάτες όλοι σβήσανε).
Σε λίγο τα ρεβόλβερ θα μιλήσουν.  

 

Η Μικρή Ελένη

Φραγή θα βάλω σ΄όλα τα μηνύματα.

(Μογγίλαλος ο Άδης ας προσμένει).
Γιομίζω, σημαδεύω, βόλια μνήματα
τινάζω προς το στήθος σου Ελένη.

Εσύ ο θηρευτής και ποζιτρόνιο

των στεναγμών, Μελιγαλά πηγάδα.
Κρασί τη μια, την άλλη κούπα κώνειο,
σκεπτομορφή κι Αλέξανδρου φυλλάδα.

Παλιά σ΄ένα σχολειό στ΄ Άνω Πετράλωνα,

μητέρα κι αδελφή κι Εσθήρ για μένα.
Όσο τα χρόνια κλώτσο και μεγάλωνα,
σα Παναγιά παράστεκες Παρθένα.

Πως έζησα μακριά σου; Πως σ΄αρνήθηκα,

για λίγη θαλπωρή χλωροφορμίου;
Μάλλον τα παρελκόμενα φοβήθηκα
δεσμά και πειρασμούς του Αντωνίου.

Φραγή θα βάλω κόκκινο πουκάμισο,

να περπατήσω νύχτα στα καντούνια.
Τώρα που ΄χω δαγκάσει Λένγκω άλυσο,
σαν πρώτα σου βαράω τα κουδούνια.

 

Ο Ταυρομάχος ψυχορραγεί

-Ο Ταυρομάχος πάντα θα σιτίζεται,

σκόνη, σπαθί και έρημη αρένα.
Η βρώμικη παρτίδα πως κερδίζεται;
-Μόνο με προσευχές στη Θεία Βλέννα.

-Τα πόδια σταθερά, το μάτι φώσφορο,

κρεβάτι στα λημέρια των Κυκλώπων.
Ψυχές χλωρές περνούν μόνο το Βόσπορο…
-Αστεία λες; Το ψέμα των ανθρώπων!

-Ο Ταυρομάχος παίζει με τον θάνατο,

κραδαίνοντας παλιά εφημερίδα.
Ας είναι οδυνηρό. Άιντε κοπάνα το…
-Πρώτος στων πεπτωκότων τη μερίδα!

-Να φεύγω δεν αρκεί. Θέλει κατάνυξη

και θάρρος στα δεινά του χειρουργείου.
Οσμίζομαι πλησίστια την Άνοιξη…
-Η μυρωδιά φτωχέ του Υπογείου!

 

 

Επάγγελμα: Προφήτης

 

Των Ασεβών τα κρόταλα σιγήσανε,
μια νύχτα θαλερή του Ιουνίου.
Τα φάσματα του Ντίκενς δεν με πείσανε
κι εκείνο το φολκλόρ πτωχοκομείου,

σαν γέρικο αμάξι, σαν παράπηγμα,

προτίμησε να σβήσει ντροπιασμένο,
στο πρώτο της αυγής κροκάτο άγγιγμα.
Εγώ των χαρταετών ο Παπαγκένο,

δοκίμασα τη στράτα την παράλια,

το όνειρο του Αλέξανδρου στο κύμα.
Με βιά καθώς αρμόζει πλην νηφάλια,
τον στίχο ανακάλυψα, τη ρίμα

και το πετάλι αχ της ποδηλάτισσας,

που μάζεψε πριν χρόνια ο Ελύτης.
Ο άντρας από τότε της σακάτισσας,
βρήκα δουλειά στο Ντίσελντορφ Προφήτης.

 

Το Βόλι

 

Για μια στιγμή το βόλι παραστράτησε,
προς τα υγρά σεντόνια των αστέρων.
Ύστερα φόρα πήρε, γκάζι πάτησε,
χειρόγραφα μερίζοντας Πατέρων.

Σαρακοστή το στίγμα μου σιγούρεψα,

ανάμεσα σε παίδες εν καμίνω,
μαντήλι πήρα, σήκωσα και σού ΄γνεψα:
«Απ΄του Ανδρός μένε μακριά τον θρήνο

Ελένη… Γλεντοκόποι θα φρενάρουνε,

ασθμαίνοντες Θεοί θα βγουν στη γύρα
με χέρι απλωμένο κι ότι πάρουνε,
απ΄του μεσημεριού τη στείρα κλήρα».

Για μια στιγμή το βόλι παραστράτησε

και σφύριξε σα φίδι στη καρδιά μου.
Σαράντα ο μύθος χρόνους, τόσους κράτησε,
πριν τον ρουφήξουν ρήγματα του Γάμου.

Απ΄την μεριά της Συννεφιάς

 

Της συννεφιάς το γκρίζο αδιάβροχο,
ριχτά φορώ και χάνομαι στα δάση.
Τη σήμερον να ψάχνεις για διάδοχο,
κόπος χαμένος που θα σε γεράσει.

Κάλλιο λιμάρια σκύμνοι να σε βάλουνε

σημάδι και μερίδες να σε ψύξουν,
παρά χοντρομπαλάδες να σε ψάλλουνε,
στα χώματα σαν σπόρο πριν σε κρύψουν.

Της συννεφιάς το χάρτινο διάδημα,

το πήραν λογχοφόροι σ΄Άγιους Τόπους.
Βάρα Χριστέ κουδούνι, δώσε διάλλειμα,
να βρω των ασεβών τους χίλιους τρόπους,

αυτούς που ζητιανεύει κάθε όμηρος,

αυτούς που ξεστηθίζει κάθε πότης.
Απ΄το ταφί μου όξω νέκυς ζώπυρος,
πετάγομαι σκωλήκων ο προδότης.