«Cine Hellas»

 

Στου Κύκλωπα το άντρο ταξιθέτης,
χρόνους λιμνάζω δέκα μεθυσμένος.
Εξέλιπεν αλιά μου κάθε σθένος,
ο κύρης παραμένοντας μιας Καίτης

και κτήτωρ μεζονέτας προαστίων.

Οι θεατές; Προς δέσμην κολυμπάνε,
καταραμένοι πάντα να μετράνε
πλακάκια, στις πισίνες των Αθλίων.

Στου Κύκλωπα το άντρο ταξιθέτης,

νομίσματα δαγκάνω, βάζω σκούπα.
Πως κύλησα ο δείλαιος στη τρούπα,
σε τέτοιο μπαρκομπέστια ερέτης;

Ελύληθεν η ώρα να το στρίβω

απ΄το «Cine Hellas» του Πολυφήμου.
Στο πόδι μου ρεέμια οι δυό γιοί μου
κι εγώ «καλή ψυχή» στο Ροδολίβο.

 

Τα Πράγματα

Τα πράγματα, γραφτό τους να στραβώσουν.

Ο δαίμονας που κάποτε αγαθός
σε χάιδευε: «Σος δούλος, ευπειθώς»,
θεριά προστάζει να σε ξεπατώσουν.

Φελέκι σου ορίζουνε στο ζάρι,

γελοίοι ποιητάδες- μαστροποί.
Μαζεύονται μια γύρα σκυθρωποί,
στη μνήμη σου να βράσουν λίγο στάρι.

Φορώντας μια γραβάτα, καμαρώνεις.

Υπάρχει πιο περίτεχνη θηλειά;
Καθώς σ΄αποκοιμίζουν με φιλιά,
την σφίγγουνε και πνεύμα παραδώνεις.

Στα νώτα  προσοχή, τον νου ξουράφι!

Σαν φίλοι θα σιμώσουν οι οχτροί,
μια σχόλη, μια χρονιάρα, μια γιορτή,
και πάει καλιά της Άρτεμης το ελάφι.

Τα πράγματα γραφτό τους να στραβώσουν.

Εταίροι ως γνωστόν θα σε σταυρώσουν.

 

Συμπτωματολογία μιας Πτώσης

Αφρός μιας Veuve Clicquot με περιλούζει.
Ομπρέλα ας προτάξω. Υλακή
το σύνθημα θα δώσει για να βγει,
ο Άρχων των Μυγών βαστώντας uzi.

Στους κύλικες φαρμάκι σιτεμένο,

ερμάρι ως απάνω υπνωτικά.
Κινούμενος βολίδα πτωτικά,
τ΄αχείλι έχω διπλοσουφρωμένο.

Μικρά και κεφαλαία με κυκλώνουν

της αλφαβήτας γράμματα. Θα πω
τους τελευταίους στίχους πριν χαθώ,
ασθμαίνοντας βαριά. Για δε κουμπώνουν

κι ο λόγος μου μετέωρος; Πεθαίνει

ο Πίνδαρος εντός μου. Θαρρετά,
αφήνω τη λαχτάρα για μετά,
πηδώντας μες στο βάραθρο που χαίνει.

Με τι καρδιά;

Με τι καρδιά να πάρω το στρατί,

το δρόμο που με βγάζει στα καμένα;
Στις τσέπες μου μολύβι και χαρτί,
μα κάθε στίχος πάει στα χαμένα.

Τα καλοκαίρια σβήσανε χωρίς

της θάλασσας της άπατης τα μύρα.
Το μούχρωμα πάντα τόσο νωρίς
και πλοίο σκάλα όχι για τη Σύρα.

Πως μπόρεσα να κρύψω μες στη γη,

τα μελωμένα λόγια της αγάπης;
Κι αν ήπια από γάργαρη πηγή,
τη βρώμισε της ζήλειας ο σατράπης.

Με τι καρδιά να φύγω μακριά,

σε τόπο που νοτίζουνε ομίχλες;
Γαυριάζει εκεί μια μάγισσα γριά
και παίζει ο Σατανάς στη βιόλα τρίλιες.

 

Στης μνήμης τα γιαπιά

 

Στης μνήμης τα γιαπιά θα σηκωθώ,
Παρασκευή Μεγάλη λιγωμένος
για πίφερα. Κατάρα! Δίχως σθένος,
σαν γάμου ματωμένου μια ηχώ,

που τονθορίζει «αχ Μπουρνοβαλιά»,

στ΄ αυτί το κυνικό του Κρεοπώλη,
ατός μου θα χυθώ μέσα στην πόλη,
Σπαρτιάτης με λουσμένα τα μαλλιά,

σοκάκια να πακτώσω και αγυιές,

χυδαία υλικά και πλαστελίνη.
Τον θάνατο ποιος δένει και ποιος λύνει,
ποιος σαλαγάει κυρτές Πρωτομαγιές;

Στης μνήμης τα γιαπιά θα ξαπλωθώ,

Τρίτη του Πάσχα πίνοντας αψέντι.
Απόγιομα βαρύς από το γλέντι,
στην φρίκη των Αγίων θα δοθώ.

 

Από τη μεριά της Αντιγόνης

 

Τι γρήγορα ο καιρός κυλάει στο άστυ;
Το ύπνι μου τζιτζίκια λυούν και δένουν.
Όλα λαμπρά. Τα βάραθρα που χαίνουν,
Οιδίποδα ΄ντραλίζουν κι Ιοκάστη.

Κοράσι εγώ ονόματι Αντιγόνη,

(πλεξούδες, φιόγκοι ροζ, χάρτινο βλέμμα),
σαρώνω ουρανούς για κάποια Γκέμμα,
μ΄ανεμελιά πολύ και με ραστώνη,

πριν να σταθώ ξανά μες στην Ορχήστρα,

ως λαγιαρνί στα χέρια του χασάπη.
Τα μυστικά των βάλτων σε ντουλάπι,
καλή θα χρειαστούν μοιρολογίστρα.

Τι γρήγορα ο καιρός κυλάει στο άστυ,

μια με φανφάρες, μια με Καραγκιόζη;
Η Θήβα ω θεατές σα λέσι όζει,
μα ρόλο του ο καθείς, εφ ω ετάχθη.

Ταξίδεψε

-Ταξίδεψε ποτάμι το κορμί μου
στη θάλασσα της Κοίμησης. Σιγώ
μην έχοντας Βιργίλιο κι οδηγό
για συνοδειά. –ΟΡΟΣ ΕΙΜΙ του Δήμου

κι όξω σε θέλω ψευτοποιητάρη…

Ανάγκη σου δεν έχουμε εδώ.
Σα πρόσωπο γελοίο και φαιδρό
εκδιώκεσαι. Σου κάνουμε τη χάρη,

ατός σου να μισέψεις. Ξεκουμπίδια!

Σωστά η εκλογή σου το νερό.
Ξεπλένεσαι μαθές ότι λερό
κι αμάσητο σε χάφτουν νεροφίδια.

-Ταξίδεψε ποτάμι το κορμί μου.

Οι στίχοι με βουλιάξανε,-σκαρί
πολλά κακοφτιαγμένο και βαρύ-,
προς τήρηση προπάντων του εθίμου.

 

Χίλια κομμάτια

 

Και το στερνό βασίλεψε αστέρι…
Κοντοζυγώνεις μέρα, μαύρο βέλο.
Των νηπενθών συνήθισα  το τσέλο,
καιρός για του Αχέροντα το φέρυ.

Απόστημα ο έρωτας στο στήθος.

(Το πύον του μαραίνει κάθε ζέση).
Απ΄το να ζω με δόσεις, κάλλιο λέσι.
Καρδιά μου, ματωμένος γίνου λίθος

και κύλησε στη μήτρα του αοράτου

ανήμπορη πολύ, ραστώνης γέννα.
Ψαράκι χαψωμένο σε κιστέρνα,
ποντίκι στις μασέλες μαύρου γάτου,

τα βήματα θα σύρω παρακάτω,

εκεί που δεν φυτρώνει μπλιό ελπίδα.
Θεόγυμνος με πέρα την ασπίδα,
κομμάτια χίλια εγώ μαζί και τράτο.

 

Προς Ποιητοδιώκτας Συμβουλευτικός

 

Τον Ποιητή μαντρώστε σε κοτέτσι.
Τα λόγια του θολά και μεθυσμένα,
χαράζουν το γυαλί. Απωθημένα
που ΄χει ο πούστης…Ποτίστε τον στουπέτσι

και δέστε τον απάνω στο κρεβάτι.

Μολύβια προς Θεού μην και του δώστε.
Σαν θέλετε καρντάσια να τον σώστε,
σκορπίστε στ΄Ελικώνιο μονοπάτι,

σκατά, τριβόλια και σποδό Ηλείων.

Βοηθάνε συν τοις άλλοις γκομενάκια,
μπύρες, φοντάν, με σις κεμπάπ σουβλάκια,
σκυλάδικα και μπαρ των παραλίων.

Τον Ποιητή τον λάπακα στη χάψη.
Τρελογιατρούς λαδώστε να τον γιάνουν.
Κι αν τύχει κι από λάθος τον πεθάνουν,
δωρεάν η Πολιτεία θα τον θάψει.

 

Θανάτω θάνατον

 Κοιμήσου εν ειρήνη. Αλισάχνη

στον Άτλαντα θα κάνει κατοχή.
Η μαύρη σου καρδιά προς τη βροχή,
μια προσευχή γκρινιάζει: «Πάλι πάχνη,

πάλι των υπογείων η σαγήνη».

Πριν γεννηθείς η μοίρα σου αυτή.
Ποιος στέκεται τρελός να δικαστεί,
βαστώντας το βαρύτιμο λαγήνι;

Κοιμήσου εν ειρήνη. Ο λιμένας,

συντεταγμένες κρύβει μυθικές.
(Ανάθεμα διπλό στις ηθικές).
Αρκεί ο Ελικώνιος υμένας,

να προφυλάττει σχήματα και έπη,

δυσάρεστα μα τόσο τρυφερά
στη γύμνια τους. Τιμόνι σταθερά,
για του Λωτρεαμόν τη τρύπια σκέπη.

 

Η Φυγή

Της ψυχής οι καθρέφτες σπασμένοι,

σε πορεία με φέρνουν θανάτου.
Την αυδή σα γρικώ του Πιλάτου
«ΣΥΜΦΟΡΑ» και τα χέρια να πλένει,

πανικός μου μαργώνει τα μέλη,

η καρδιά τρελαμένο ταμπούρλο.
Ο Χορός μ΄ονομάτισε μούλο,
Αττικό τενεκέ και τεμπέλη,

για εγώ έχω χάσει το μέτρο;

Κυνικά νοσταλγώ  μεσημέρια
με μια μπύρα χαμαί στα παρτέρια.
Χαιρετίσματα δότε τω Πέτρω

και σ΄αυτούς που το ρίξαν στον ύπνο.

Την αυγή χαρτοκλέφτης θα φύγω.
Οι οκνοί ξεκινούν πάντα τρύγο,
με τον νου στο επόμενο Δείπνο.

 

Με τον κ.Ν.Περδίκη Δικηγόρο Αθηνών στο μπαλκόνι

Τσιγγάνες στη Φειδίου και στη Μάρνης.
(Ο θάνατος μυρίζει Βενετία).
Τι τα γυρεύεις Νίκο; Εφετεία,
θε να προστάξουν πότε να πεθάνεις.

Οι πίνακες γερτοί. Μες στο γραφείο,

κεφάλι παίρνει πάλι η αταξία.
«Δεν με πειράζει» λες «η απραξία,
μα το ρηχό ταφί». Έρχεται κρύο,

χρονιές μες στην ομίχλη και στον πάγο.

Ρεμέντι των «Μοιραίων» η ταβέρνα.
Ο κόσμος τώρα γένηκε κιστέρνα,
κιστέρνα που θαρρέψαμε για Τάγο.

Νταγιάντα και σε λίγο ξημερώνει.

Τα μάτια σου βουνίσιες δυο βρυσούλες.
Πως ζήσαμε σαν του Ζενέ τις «Δούλες»,
χαζεύοντας το «TAF» απ΄το μπαλκόνι;

 

Όνειρο Καλοκαιριάτικης Νύχτας

Στου χρόνου παρασύρομαι τις δίνες.

Χριστούγεννα λοιπόν στης Ιοκάστης.
Απ΄το μπαλκόνι σπορ ο Ξυλοθραύστης,
ντυμένος το λινό με τις λειχήνες.

Βροχή και των γονέων. Τρεις ομπρέλες.

(Οι Μάγοι στα ριζά της Βουλιαγμένης).
Γεννήθηκες σαν χτες σαν χτες πεθαίνεις,
με τη καρδιά ταγμένη στις Βρυξέλλες.

Στων Νάνων τα στενά θολή ρετσίνα,

ζαλίζει τα θεριά της Εσπερίας.
Το άλογο το ξύλινο της Τροίας:
«Αλλοίμονο, κάγώ από την Κίνα».

Ξυπνώ κι είναι ακόμη καλοκαίρι.

Ο τζίτζικας πιστός στο μεσονύχτι,
σαν πετονιά μπλεγμένη και σα δίχτυ,
τραβά με ζωγρησμένο απ΄το χέρι.

 

Ο Δαίμων της Μεσημβρίας

 

Της Μεσημβρίας Δαίμονα φιλέκδικε,
το λέσι μου λαβέ και περιπάτει.
Άδης για πρώτο πιάτο με ορέχτηκε,
βάλε κι από μεριά σου λίγο πλάτη.

Γι΄ ανάκτορα δεν ήμουν και για μέγαρα.

Τσαρδί μου μια σπηλιά στη Σαρωνίδα.
Την έβγαζα φτωχά με μισοφέγγαρα
και κάποια τραβεστί τ΄όνομα Λήδα.

Στης Αγοράς το σάλαγο δυσκοίλιος.

(Ο Κρίτωνας μαλάκας απ΄τους πρώτους).
Με γύρευε προάλλες ο Βιργίλιος,
για δείπνο με σπαράγγια και πλευρώτους.

Το χούι μου ο λωλός… Στιχάκια πρόχειρα.

Νοήματα; Γατάκια πατημένα.
Τέτοιας λογής κακότεχνα εργόχειρα,
με ρίξανε στη χλεύη και στα γκρέμνα.

Μα κρίσες του κοσμάκη δεν με σκιάζουνε.

Το τούβλο του ο καθείς, εγώ χαλίκι.
Τα έργα των Ανθρώπων τσίγκος μοιάζουνε
και τα χει ο Δίας πρόχειρο καθίκι.

Της Μεσημβρίας Δαίμονα λυκόσχημε,

άσε με στη σκιά σου να βαδίσω.
Στων Ποιητών τη φάρα λάθρα πρόσκειμαι,
μα φτάνει αυτό γερά να καθαρίσω.

 

Η Επίσκεψη του Κρίτωνα

 

Ειρηνικά τα τέλη κι αψεγάδιαστα,
Ηρακλειδών, μια Τρίτη του Απρίλη,
με τ΄ «Άπαντα» των Τύψεων αδιάβαστα
και με στραβό χαμόγελο στα χείλη.

Του Στάλιν τα καμένα σταροχώραφα,
θα μαρτυρούν το μέγεθος της ήττας.
Εντάλματα και κλήσεις και χρεόγραφα
και άλικο μιας άραφης εσθήτας,

μες στο κελί που λέγουν Βυσσινόκηπο,

μες στην ειρκτή τη πρώτη των θαυμάτων.
Εσύ ένα χωρίο στον Ιώσηπο,
παράγραφος εγώ στο «Άσμα Ασμάτων».

Χαίρε καλέ! Γουλιά-γουλιά το κώνειο,
απ΄ το πλεχτό χαζεύοντας τη θέα
των γερανών να σκέπουν «Πανιώνιο»,
ως τον σταθμό του ΗΣΑΠ στην Καλλιθέα.

 

Ελλαδογραφία

Των Αχαιών σκορπούσαμε το φλέγμα,

σφυρίζοντας  καψουροτραγουδάκια.
Δεν είδαμε μπροστά μας τα χαντάκια.
Πνιγήκαμε σε δέκα πόντους ρέμα.

Οι Ποιητές μας το χανε προλάβει:

-Εκάς απ’ τη σπηλιά του Πολυφήμου.
-Όχι εμείς πια θύματα του ενσήμου.
Δεν θα πετύχει ο Πούστης το Καράβι.

 Κερί στ΄αυτιά, στο στόμα ψωμοτύρι.

(Ανοίγαμε φορές καμιά σαμπάνια).
Τα καλοκαίρια πάντοτε για μπάνια,
χειμώνα στο κουτούκι του «Σωτήρη».

Και τώρα στριμωγμένοι μες στον Άδη,

τη μοίρα μας ούλοι αντάμα κλαίμε.
Το ύστατο τσιγάρο λάθρα καίμε,
μέχρι να μας πλακώσει το ρημάδι.

 

Μεταθανάτιος  Οίστρος

Ακροβατώ στα σύρματα της Ποίησης,

σαν κάποιος που δεν γνώρισε την ήττα.
Σαράντα μέρες κύλησαν της κοίμησης,
κορμί για να ξεμάθω κι άλφα-βήτα.

Παροδικά των θλίψεων τα κύματα,

καθεδρικούς υψώνουν σαν και πρώτα.
Αυτόμολοι Θεοί σε λάθος λήμματα,
με κύκλωσαν στης Κόλασης τα νώτα:

«Δεν είμαι γω ο άνθρωπος που ψάχνετε.

Γυρέψτε τον σε άλλες διαστάσεις.
Το παν μια μέρα έρχεται και  χάνεται,
τρόποι υπάρχουν μύριοι να γεράσεις.

Από τους μύριους τρόπους έναν έμαθα,
αυτόν που σ΄οδηγεί σε λάθος μοίρα.
Καταστροφές Σμυρναίικες κι αν έπαθα,
ποτές μου δεν επρόδωσα τη Λύρα».

 

 

Τα Μάτια Σου

Τα μάτια σου δεν άλλαξαν Καλή,

κι ας έχουν σε τσακίσει τόσα χρόνια.
Κραδαίνει ο χάρος θάλασσες κοτρόνια
να σε πετύχει. Άστοχος… Χαλί

στα πόδια σου εγώ, κατακτητής

που ΄πέστρεψε στην πόλη του ζητιάνος.
Κι αν κάποτε περήφανος σαν διάνος,
τραγούδησα για λίγο ποιητής,

φραγμένη έχω τώρα τη φωνή,

ξερόκλαδα τα μέλη. (Νικοτίνη
με μαύρη φορεσιά πνεμόνια ντύνει).
Τις «πτήσεις» μου, μπαστούνι διακονεί.

Τα μάτια σου δεν άλλαξαν Καλή

και όσο ζω δεν πρόκειται ν΄αλλάξουν.
Τα σώματα γραφτό τους να ρημάξουν,
μα όχι εκειό το διάφανο γυαλί.

 

Άσε

Άσε να πάρω δρόμους της ανάγκης,
μ΄εκείνο το φθαρμένο μου παλτό.
Μπιζέρισα μαθές ν΄ακροβατώ.
Σου το χω πει ψιθυριστά πλειστάκις.

Να με βαστάς δεσμώτη δεν σου πρέπει.

Χαψώνεται πετρίτης σε κλουβί;
Τι στέκεις στήλη, άλαλη, βουβή;
Που βούλιαξαν τα ψεύτικα σου έπη;

Άσε να βγω σε κήπους θεριεμένους

κρατώντας κλαδευτήρι. Μια φορά
να ζει κανείς, δεν λέει, δεν φτουρά.
Αντάμα το λοιπόν με τους βρεγμένους.

Τη κλάψα πίσω. Μέσα μου ανθίζει,

το ξύλο το αρχαίο. Τώρα πια,
ο μόρος μου μια θάλασσα πλατιά,
που όμορφα ρεκάζει και αφρίζει.