Νήφων

 
Η ταβέρνα δεν ανοίγει,
πριν τες δώδεκα παρά,
έτσι, νήφων χαλαρώνω,
στη μπανιέρα του Μαρά,

περιμένοντας σημάδι
και εξ ουρανού ένα φως,
από Πνέμα, Γιό, Πατέρα.
Μέγκλα… Παίζει και μισθός!

Η Παραγγελία

 
Χρόνος, επίμονος θεός
εντός μου σκάβει τούνελ,
έτη πενήντα συναπτά.
Ζων οχυρό του Ρούπελ,

προσμένοντας επίθεση
από χαροφουσάτα,
σ΄ένα μπιστρό μες στου Ψυρρή:
«Γκαρσόν, φρουτοσαλάτα».

Το Θύμα

 
Χρονιές με λύκου πρόσωπο,
χρονιές και με προβάτου,
το θύμα πάντα στέκομαι
μιας έχθρας, αοράτου

Τριπλοθεού που δε νογά,
δυο γαιδουριώνε αγκάθια.
Ίσα να κρένει: «Μάτωσα,
για τα  δικά σου πάθια».

Η Ανάκριση

Βοριάς μαργώνει τους χυμούς,
μιας άνοιξης που πέφτει
σε αντιφάσεις.Την προγκώ:
«Προτού σου βάλω νέφτι,

μολόγα μου σα θες σωσμό,
με νι και με το σίγμα,
πότε θα δείξουν τα ραντάρ,
το τσαγαλί σου στίγμα».

Η Κουβέρτα

Κυφός τις στράτες πορπατώ,
που μπλάβιασε το κρύο,
μ΄ένα ροζ φρίτζι για καρδιά.
Σκοπός σε καφενείο,

ο Νίκος στέκει γελαστός:
«Καφέ να σε κεράσω;»
Καρντάση νάβρω κι αδελφό,
έπρεπε να γεράσω.

«Τσάγι δεν θέλω και καφέ.
Μονάχα μια κουβέντα,
να μου θερμάνει τα εντός».
«Εγώ για σε κουβέρτα».

Η Εξαγωγή

 
Με δόντι σάπιο σπέρνω σε,
αγρέ του κεραμέως,
να συνηθίζω τον χαμό,
να νταγιαντώ το δέος,

όπου μολεύει του θνητού,
την νύχτα και την μέρα.
Τέτοιο κουμάντο, σταθερή
πορεία προς την ξέρα.

Τα Χριστούγεννα του Ηρώδη

 
«Χριστούγεννα» γκρινιάζει ο Ηρώδης
και τρέχει τρεις και λίγο στο λουτρό.
«Που να χει τη μονιά ο Στραβοπόδης;
Σε ποιο ψηφιδωτό, σε ποιο βιτρώ;

Και τι να πω στους Μάγους με τα δώρα;
Μελχιόρ, Γκασπάρ, Βαλτάσαρ, τι ρευστό
γυρεύετε; Αχ πόσο ψυχοφθόρα
ζητήματα και πως να εμπιστευτώ;

«Χριστούγεννα» φωνούν θαλαμηπόλοι,
«Χριστούγεννα» κι αυτός με συστολή.
Το Βρέφος στης καρδιάς του την ατόλη,
αιμάσσουσα πληγή. Όλος χολή,

στεφάνι βάζει πάλι από νίκελ
και μπέρτα σα κοκόρου το λειρί.
Χυδαίο πρωτοσέλιδο στον Spiegel:
Ο ΑΝΑΞ ΓΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΗΡΕΙ