Το Κοστουμάκι

                 Στον κ. Θέμη, εορτής δώρισμα

Κλερονομιά μου πατρική,
τραπέζι, μια καρέκλα
και κοστουμάκι Γιωνικό,
που πάλαι γκραντ και μέγκλα,

μα νυν σεός υποτελές,
αργολογά σ΄αρμάρι.
«Κάλλιο στη χάψη», κρένει «απ΄το
να με φορά γομάρι».

Μέρες με τον Εχθρό μου

 
Λιανό μορτάκι σ΄ερημιά,
με μια παλιοσφεντόνα,
πως να παλέψω τον Εχθρό,
που θέλει αρραβώνα,

κομίζοντας για δώρισμα,
σανίδια μες στο χώμα;
Γενού ψυχή μου λίθος, μπας
και γλυτωθεί το σώμα.

Giovanni, l΄ altro figlio di Maria

Μοιράζεις αφειδώλευτα σταυρούς,
ακάνθινα στεφάνια, σπόγγους, λόγχες,
για να κατηφορίσεις αλαφρύς,
σε πέντε μοιρασμένος τεφροδόχες,

εκφέροντας ληγμένες προσευχές

και λόγια που ταιριάζουν σε σπετσιέρη:
«Εγώ τροχίσκος, ψόφου λυτρωτής
δεινός και κάποιοι στίχοι του Σεφέρη».

Σηκώνω το ανάστημα, τολμώ:
«Του χάρου δεν ταιριάζουν οι εκπτώσεις
και πως μας λες τα πέτσινα αυτά,
πωλών τοις μετρητοίς, ποτέ με δόσεις».

Σαββάτο βράδυ.  Μάνα Παναγιά,

για μένα μαγερεύει μαύρο ρύζι:
«Μην έχεις σπλάχνο, πίστη σου κοντή.
Θα δεις που θ΄αναστήσουν και στου Γκύζη».

Ο Ανταίος

 
-Ρίξε το δέρμα του Χριστού,
απάνω στο δικό σου
και πελιδνός ταξίδεψε,
για το νησί της Νόσου,

που κάποιοι ΄νόμασαν Εδέμ,
(resort πολλά σπουδαίο).
-Χαμένος κόπος, τι τα θες;
Η γης με ξέρει Ανταίο!

CONFITEOR (Προσωπογραφία ενός Φίλου)

Αφιερωμένο στον κ. Νίκο Περδίκη

 
Την πατατούκα του λωλού,
φορώ και ρητορεύω,
πικάροντας πανευσεβείς:
«Πατέρα δεν πιστεύω,

πόσο ανάμαλλο Υιό,
η Πνεύμα που γαζώνει,
τα κουρελάκια της σαρκός,
να ράψει παντελόνι».