Προμηθέας Δεσμώτης

Στίχο δεν σταύρωσα δυό μήνες,

πάνω στο Βράχο μου δετός.

Για συντροφιά μου υετός

και μια βαλίτσα μ΄ασπιρίνες.

Βγάζει τη γλώσσα της η μέρα,

η νύχτα μόστρα πισινά.

«Συγχώρησον με Αθηνά,

που Επιστήμες πήρα πέρα».

Με τη φωτιά βάλαν μπουρλότο.

(Κόπος χαμένος η κλοπή).

Είναι τ΄Ανθρώπου η ροπή,

να ζεί με λάμψεις και με κρότο.

Κι εγώ που τρέφω αυταπάτες,

πάντα στο Βράχο μου δετός

μιλώ: «Ας έλθει ο αετός,

σκότι να φάγει με πατάτες».

Θ,Μ

Κλεφτοκοτάδες τρούπωσαν,

εν οίκω δικηγόρου,

και είπ΄ο εις στον άλλονε:

«Ούτος δείτ΄ελλεβόρου,

ό,τι μυριάδες τα σι ντι,

οι δίσκοι, τα βιβλία…

Χαμένος κόπος μπούκα μας,

για πενηντάρι λεία».

Τα οξέα

Εκεί ψηλά σπαθί του Δαμοκλή,
με τρίχες δυό δεμένο ανασαίνει,
θυμίζοντας στον κάθε μερακλή,
πως πιθανώς τη σήμερον πεθαίνει.


Και μόνο εμέ του Αιγαίου το παιδί,
κι αγγόνι του παλιού, ορφνού Δυσσέα
που ψάλλανε με λύρα οι αοιδοί,
της ζήσης δεν μ΄αγγίζουν τα οξέα.

Ριζικό


Ποτέ δε λέγω ψέματα,
κι αν λέγω τα πιστεύω,
πρώτος εγώ. Ζηλεύω,


αυτόν που χαριεντίζεται
με τα χρυσοκορίτσια,
αυτόν που έχει βίτσια.


Για μένα Σμύρνης καπνουριά,
και μοίρα Σικελίας,
εκ Φιλιατρών Νικίας.


Οδός στενή,σπίτι μικρό
ποντίκια στο πατάρι,
και πράσινο φεγγάρι.


Το πεπρωμένο «Πιές» μου λέει,
«ξινή μια λεμονάδα»,
κι από μπαγιόκο; Νάδα...


Στιχάκια μόνο μ΄έβαλε,
να γράφω μπερδεμένα

με σκουριασμένη πένα.


Μα εγώ σε τέτοιο ριζικό,
υψώνω το κεφάλι.
τέτοιο δεν θέλω χάλι.


Θα βάλω νου και πρόθεση,
να γένω κάποιος άλλος,
η ας χαθώ ειδάλλως.

Πρώτη φορά

Ιτιές θα γείρουνε, κλαριά
σπασμένα θα ΄μποδίζουν,
την άνοδο στους Ουρανούς.
Ζαμάνια σαν μιλήσουν,

εγώ στεκάμενα νερά,
έλος φρικτό και τέλμα,
ένα παιάνα θ΄αξιωθώ,
πρώτη φορά και τέρμα.

Η Επιστροφή

Τέσσερις χρόνους στην Καλκούτα,
με μια νυφάδα του Σανκάρ,
τάλαμ εσπούδαζα, σιτάρ.
Κι ο Γιακουμής απ΄την Κουρούτα:

«Γύρισε Τόλια, μην κωφεύεις»,
στέλνει μου γράμμα και γραφή,
«και σου΄χω ούτι στο καρφί.
Σταμάτα πια να κοροϊδεύεις,

τον εαυτό σου και τους άλλους.
Σύρε να παίζεις «Μισιρλού».
Εκεί, στον τάφο του Ινδού,
συρτά δεν ξέρουν, μήτε μπάλλους».

Τέσσερις χρόνους στην Καλκούτα,
και πρωϊνό Πρωτομαγιάς,
μύρισε πάλι μου ο πευκιάς,
στου Άλκη* εδώ το κάμα σούτρα.

Όπου Άλκης, ο Αλκιβιάδης ο αρχαίος, ο άντρας ο πρόστυχος, που΄καμε μιαν ολάκερη Ελλάδα, αρσενική και θηλυκή, να πλαντάξει από πόθο.