Το μούλικο

«Ο Χρόνος τρώει τον Άνθρωπο για ο Άνθρωπος τον Χρόνο;»

αναρωτιόμουν κι έπινα κρασί μες στο χαντάκι,

κι ένα παιδάκι  γύρα επτά καβαλιστό  σε όνο,

γυρνάει και λέγει μου «Σκασμός και μούγκα σκουπιδάκι,

 

που τα ΄βαλες με τον Θεό και τους αγιούς του όλους,

και δεν νογάς πως Άνθρωπος με Χρόνο μια ουσία.

Βγάλε λοιπόν τ΄αθύρματα της νιότης σου, τους βώλους

κι ως να σιμώσει παίζε τους Δευτέρα Παρουσία».

 

Καλό παιδάκι, αγγελικό  μα τα μυαλά του λίγα,

κι όσα μου σούρνει άτοπα και λόγια του μπακάλη:

«Άιντες μυξιάρικο απ΄εδώ... Τι ξέρεις από Στύγα

κι από του Άδη το αισχρό κοκκαλοκαρναβάλι;»

 

«Ο Χρόνος τρώει τον Άνθρωπο για ο Άνθρωπος τον Χρόνο;»

ματαρωτάω μα κανείς δεν στέργει ν΄απαντήσει.

Μονάχα εκείνο το παιδί, ( τι θέλω και μαλώνω; )

στρέφει σχεδόν  γαυγίζοντας : «Τ΄αξίζεις το γαμήσι…»

 

 

 

Το νεκρόφωνο

 

Απόψε θα με πάρει ο πατέρας,

«καλή χρονιά» να μ΄ευχηθεί «κι ηλιόφωτη».

Στις στέγες αρκτικός ένας αγέρας,

θα σέρνει από τη μύτη νόθο τι.

 

Σοφία, πίστη, ελπίδα; Δεν με νοιάζει…

Φτάνει ανοιχτό να ΄ναι το ραδιόφωνο,

σ΄ένα ρεφραίν του Αττίκ όλο μαράζι,

καθώς θα του μιλώ με το νεκρόφωνο.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ

Αστέρια κουρνιασμένα στα γεισώματα

κι οστά στην περασιά του Λεωνίδα,

καιρό ποιός έχει τώρα για δειλιάσματα;

"Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ"

 

Ορφάνια, μισεμός, θλιμμένη ποίηση,

τον άμοιρο κρατάνε μ΄ αλυσσίδα,

μα μέσα στο σκοτάδι δυό μεγάφωνα:

"Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ"

 

Εγώ καθώς και σείς σαθρό κονίαμα

και σα του Βαπτιστή την καρωτίδα,

ελάτε να κραυγάσουμε κακόφωνα:

"Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ"