Χάρισμα Σου

Χλωμός γυρνάς Παρασκευή
και λέγεις του Σωτήρα:
«Έτσι στον Άδη κατοικώ,
χωρίς αναπνευστήρα.

Η σήψη τ΄οξυγόνο μου,
αδέρφι το σκουλήκι
και χάρισμα Σου Παλαιέ,
κάθε της Πλάσης φρίκη».

Τι με δέρεις;

Αλείφεις λάδι τις πληγές,
τις εκδορές με μέλι
και σα λαλείς στην Αγορά,
μερεύεις την αγέλη.

Μα ψέμα πόδια ΄χει κοντά.
(Το ξέρουν και το ξέρεις).
Και Πέμπτη βράδυ θα ρωτάς
τον δούλο: «Τι με δέρεις;»

Φτερά Σπασμένα

 
Φτερά σπασμένα συντηρώ,
μήπως και με πετάξουν.
Μα χώμα πια συνήθισα…
Ποιοι τώρα θα με σκιάξουν,

που γινε το περπάτημα,
ο λόγος ν΄ανασαίνω;
Στον ουρανό μαθές δε ζω,
στη γη και δε πεθαίνω.

Στο Μεσοστράτι

Σα τον πατέρα μου νεκρός,
σα τη μητέρα γέρος,
έχω ξεχάσει προ πολλού,
φουσκοδεντριές και θέρος.

Να πάγω μπρος δεν ωφελεί,
να πάγω πίσω γκρέμι.
Στο μεσοστράτι στέκομαι,
του Κάτω Κόσμου ρεέμι.

Στην Άλλη Ζωή

 Μαύρο καράβι έλυνε τους κάβους
και μέσα σε φρικτή οχλοβοή,
ακούστηκε φωνή σαν από τάφους:
«Στην Άλλη θα συναντηθούμε τη Ζωή».

Ραγιάνι μου ξεχείλωνε το βίο,
μαργώνοντας με  βράδυ και πρωί,
μα πάντα μια φωνή σε τόνο αστείο:
«Στην Άλλη θα συναντηθούμε τη Ζωή».

 Καπνός και πυρ της ζήσης το καζάντι,
που κάθε στέριο φρόνημα πτοεί.
Πως έμοιαζε η φωνή σ΄αυτή του Δάντη;
«Στην Άλλη θα συναντηθούμε τη Ζωή».

Και γω σε βρεφοδόχο αφημένος,

άθυρμα στων θανάτων τη ροή,
χούγιαξα τα κουρέλια μου ντυμένος:
«Στην Άλλη θα συναντηθούμε τη Ζωή».

 Η Απόπειρα

 

Στραβό του Άδη το κλειδί,
τη πόρτα δεν ανοίγει.
Βάζω φωνή: «Ανοίχτε μου,
τι με ταράζουν ρίγη».

Κι ένας γεράκος μια σταλιά,
που αγιοσύνη ζέχνει:
«Πίσω το δρόμο γύρισε…
Ο χάρος θέλει τέχνη».

Η Ντροπή

Τις πόρτες μπάζωσα καλά,
καλά και παραθύρια.
Τώρα βοριάς με συντηρεί
και του κρασιού ποτήρια.

Οι φίλοι στέκονται μακριά,
τι ξέρουν τη ντροπή μου.
Πως ξέφτισ΄έτσι η στολή,
του πρωτινού αλκίμου;

Επιμενίδους Λόγοι

 

Ογδόντα κόκαλα σειρά,
σε βράχο πακτωμένα.
Η θάλασσα στραφτοκοπά,
καλώντας σε μια γέννα,

που θε ν΄απλώσει λώρο της,
στης Πάραλου τα ξάρτια.
Από την Κρήτη έρχομαι,
βαρύς συγχωροχάρτια.

Διπλός Θάνατος

Του στήθους ράβω τις πληγές,
με μυρμηγκιών κεφάλια.
Χρόνους η μάνα μου νεκρή,
σηκώνει τη βεντάλια,

καθώς μια μπάντα τη «Μικρή»,
με φάλτσα σοδομίζει.
Μέσα στη κάμαρα διπλός,
ο θάνατος αχνίζει.

Το Ερώτημα

Πια δε φελά εκδίκηση,
καρικατούρα οι Νόμοι.
Τα θύματα θαφτήκανε…
Μαργιόλα η Σαλώμη,

κερδίζει κάρα σεβαστή,
σε πιάτο πορσελάνης.
Τώρα που ξέρεις διάλεξε!
Χορευταρού γι΄ Αη-Γιάννης;

Ο Φίλος

 
Στον Τίμωνα ορκίστηκα,
πως φίλο δε θα κάμω
κι ευθύς ζαβός μου μίλησε:
«Ποιος θα σε ρίξει χάμω,

σα φίλο δε κατέχεις πια;
Έλα στα συγκαλά σου.
Άλλαξε γνώμη, σύνελθε,
καρντάση βρες και πιάσου».

Το Στερνόδοντο

Μες στης βδομάδας τη σφαγή
και στων μηνών το μπλόκο,
τρελό φλουτί αχολογώ,
στις νότες δίνω fuoco,

μήπως και φύγω το κακό,
που μου ΄λαχε της γέννας.
Κόπος χαμένος... Ο σκοπός,
στερνόδοντο μιας χτένας.

Ο Σάκης

 
Ψωνίζω πάντα μετρητοίς,
κερί για τις Σειρήνες,
ψωμί του τοστ, ζαμπόν, τυρί
και μια ντουζίνα Guinness.

Λαέρτου τ΄όνομα Δυσσεύς.
Πατρίδα μου; Ιθάκη.
Και ΄χω το τσούρμο (τι ντροπή),
να με φωνάζει Σάκη.

Όρκος

Στο φως ορκίσου το ξανθό,
πως δε θα συγχωρέσεις,
στον θάνατο κακή βουλή
για σένα. Συναινέσεις

μ΄αυτόν τι θες κι επιζητάς;
Κάλιο μακριά του στάσου.
Βλαστήμα τα σκοτάδια του
κι από μπροστά του χάσου.

Ο Βαρκάρης της Τροίας

Κροκάτη γάζα και πανί,
μιας θλίψης που γεννιέται.
Ρίχνω το στίχο στο χαρτί
και λέγω σκύλοι μπέτε

κι αλεστικά μη δώκετε.
(Το μαγαζί δικό σας).
Όσο για με κουπί κρατώ,
της κουρελούς της γκιόζας.

Αποδοχή Δεύτερη

 
Κέρνα τον χάρο δυο κρασιά
και χτύπα τον στην πλάτη.
Καλή-χρυσή ΄ναι η ζωή,
μα κάμε λίγο κράτει

και μην αδύνατα ζητάς
και πράμα που δεν στέκει.
Τον γλίσχρο ζήσε βίο σου
και μάγκα μου τουμπέκι.

Στη Κρύπτη

Κρατάς του Γιόρικ το καυκί,
στα ορεινά μιας κρύπτης
και σ΄ολοπόρφυρο Λημνιό,
ότι λερό σου νίπτεις.

«Χαμένος κόπος» θα μου πεις,
μα τόλμα να επιμένεις,
μέχρι την ώρα τη τεφρή,
που αγερικό θα γένεις.

Κεραμεικός 2016

 
Κόβεις με λάζο τη σιωπή,
το σκότος με ξουράφι
κι απέ κινάς για καπηλειό,
λιόντας μαζί κι ελάφι.

Μα ΄ναι η πύλη σφαλιστή,
στο φόρτε καταιγίδα.
Γυρνάς στου τάφου τη στοργή
και πιάνεις τη στλεγγίδα.

Ξημέρωμα

Καπνός της νιότης ο πευκιάς
και κούτσουρο και στάχτη.
Ξημέρωμα στην Εθνική
κι εγώ του Κρόνου άχτι,

να σημαδεύω τη στροφή,
σα κυνηγός τρυγόνι.
Ήλιος ξυπνά πυρπολητής
κι όσο ξυπνά μουχρώνει.