Curriculum mortis

Φτερά αγγέλλων πορφυρά
κι εντόσθια  μαρτύρων,
να βεβαιώνουν ασφαλώς:
«Τεχνίτης στίχων στείρων

και πνεύμα όλον υδαρές,
έζησες λιποτάκτη.
Τα λέγουμε ξουραφιαστά,
τι στο φυλάγαμ΄άχτι».

Αυδή προγόνων ευκλεών,
πλατεία Καλογήρων:
«Ένας παλιάτσος θλιβερός
κι ώρας κακιάς ο Βύρων

υπήρξες. Τέλος εκπομπής
και πρέπει σου να σβήσεις,
από τες μνήμες παντελώς.
Ήσουν γραφιάς μιας χρήσης».

Ο Ζήνων

 
Ο Ζήνων ξέμαθε να ζει…
Τους τρόπους του σακάτη
κλέβει και σβάρνα τα στενά,
σα να γυρεύει κάτι.

Μπορντέλο; Ανεμόμυλο;
Σχολή χορού; Ωδείο;
Χειμώνας, έκτη πρωϊνή
και μέγγενη το κρύο.

Και που γωνιά να ζεσταθεί,
τύψεις καλά να λούσει.
Ανοίγει τα κατάστιχα
και μνημονεύει «Πούσι».

Ο Ζήνων ξέμαθε να ζει
και το ΄ριξε στ΄αφιόνι.
Ζερβί σηκώνει, όρντινο,
μαύρο να πέσει χιόνι.

Γενέθλιον

Επτά του Απρίλη, δειλινό,
ζέχνει παντού φορμόλη
κι εγώ λιοντόκαρδος Μπερούλ,
χιμώντας στην ασβόλη,

τις κουτσορίμες που θωρούν,
τ΄όλο μηδέν απάνου,
νεκροτομώ σα ρέπλικες
Ιζόλδης και Τριστάνου.

Ο Νεκρός των Χριστουγέννων

Χριστούγεννα στην Αχαρνών,
φορώντας το κοστούμι,
΄κείνο που φόρεσα γαμπρός,
βγάνω φλασκί με ρούμι,

γουλιά διπλή, γύρω νωδές
προσόψεις σαν της Τροίας.
Κι άιντε να βρίσκεις Δανειστή,
για έξοδα κηδείας...

SOLARIS

Διψάς για στίχους του Μπωντλαίρ
γι΄αφορισμούς του Κάφκα
κι αυτόθελα βυθίζεσαι,
τρεις λεύγες δίχως κάσκα,

φιλέρημος κι ασκητικός,
τους κωδικούς να πάρεις.
Σαν ανεβαίνεις, σύμπτωση(;)
στην ΕΡΤ παίζουν SOLARIS.

Ο Ιδαλγός του Ρουφ

Σ΄ένα χασάπικο στο Ρουφ
και στις γραμμές των τρένων,
μπιζέρισα να καρτερώ,
τον Ντύλαν και τον Λένον,

με τις στριγκές κιθάρες τους,
ν΄αλλάξουνε τα φώτα,
μιας μίζερης χαμοζωής
και να της δώσουν ρότα,

προς τα νησιά τα ποθεινά
με του Γκωγκέν το χρώμα.
Πάντα μονήρης, ιδαλγός
βυθίζομαι σε κώμα,

Τρίτη Μεγάλη δυο στενά,
απ΄τις παλιές στρατώνες.
Μουχρώνει… Γύρω σύριγγες
και πορνικές πλαγγόνες.

Και ταξιδεύω ζούλα

Μάτια γλυκά κάμνω στο φως
το μαύρο κι αλαργεύω,
με τη φελούκα των νεκρών,
ψευδίζοντας πιστεύω,

εις ένα στίχο λυρικό,
που σειέται σα παιδούλα
του Περατάρη του στυγνού.
Και ταξιδεύω ζούλα…

Ο Πατέρας των Τεφρών

 
Στάξε φαρμάκι μες στ΄αυτί
Κλαυδίσο και καμώσου,
γιατρός πως είσαι, Δέσποτας,
λησμονημένης νόσου,

που φως σκορπίζει τυμβικό
και θάνατο σα σπόρο.
Σ΄εσέ Πατέρα των Τεφρών,
βρίσκω υγειά και πόρο.

Λόγια του Αγέρα

 
Είπες: «Θα πεθάνω μεσονύχτι,
με τη βροχή να δέρνει το μπαλκόνι.
Ωραία η θηλειά, ίσως μια ζώνη,
ίσως σχοινί του ακροβάτη
δίχως δύχτι.

Είπες… Μα τι ψέμα κάθε λέξη.
Το γεύμα και το δείπνο μόνη σου έγνοια
και κόκκινο κρασί απ΄τα βαγένια,
ύπνος ΄λαφρύς. Και πάντα ομπρέλα,
μην και βρέξει.

Μεταστροφή

 
Τεφρός στη γη κατέβαινες,
πάνω σε μαύρα ξύλα
κι απόκοντα η μάνα σου,
η γκιόσα και η στρίγγλα:

«Φέρε τον πίσω σκώληκα,
γάλα να τον ταγίσω
και σα χορτάσει από βυζί,
να σου τον κανονίσω,

άλλη φορά μην γεννηθεί,
θλιβεί κι αναστενάξει.
Η μήτρα που τον γέννησε,
τώρα θα βάλει τάξη».

Τεφρός στη γη κατέβαινες,
με σάρκα μαραμένη
κι η μάνα σου χρόνους επτά
και δέκα πεθαμένη.

Η Πίτα

Λύχνους χιονίζει του Αλαντίν,
στων Μαστροπών την πόλη
κι εγώ μ΄ομπρέλα κόκκινη,
(στόχος καλός για βόλι),

ξεχύνομαι σαν αστραπή,
φθέγγοντας άλφα-βήτα,
ένα κομμάτι να γευτώ,
απ΄του Αλκμάν την πίτα.

Ο Πειρασμός

Βαριοκοιμάται ο πειρασμός στου σώματος την κρύπτη,
καθώς φεγγάρι ολόγιομο γυρεύει ανακωχή,
σε ουρανό που κυνικά τα δυο χεράκια νίπτει,
ακούγοντας τον Δικαστή να φτύνει: «Ενοχή».

Βαριοκοιμάται… -Ποιός ριγά, ποιός της φθοράς ομνύει,
με τόνο κάπως ένρινο, φωνή παθητική;
-Αυτός που δίχως γόνατα στέπες σειρά διανύει,
για να ξαπλώσει κάποτε βορά σε κλινική,

κενός χωρίς συνθήματα στο σπυριασμένο στόμα,
φιλέρημος με τη καρδιά στεφανωμένη αφρούς.
Τι εποχή παράξενη, τότες που είχε σώμα
και το γοβάκι χάλευε νωδής Περιμπανούς;

Βαριοκοιμάται ο πειρασμός στης λήθης το παρτέρι,
προσμένοντας μια δεύτερη εξ ουρανών σφαγή
κι εγώ σεμνός ταξιδευτής πέντε μποφόρ αγέρι,
στάχτες ποτίζω τη πληγή να μην αιμορραγεί.

Ο ΖΩΝΗ ΠΡΟΣΩ

 
Αποσυνάγωγος θα βγω
στων στίχων τα μπεντένια,
με μιαν ανάσα σφυριχτή,
φωνή τενεκεδένια,

λόγο ν΄αρθρώσω πονηρό,
νερά για να θολώσω:
«Κιοτής εγώ δε φάνηκα…
Πάντοτε ζώνη πρόσω».