Τα ερκοντίσα

Ο Κοιμητάρχης γκάριξε: «Στην ψύξη,
ο μάκαρ κι ένα μήνα θα βαστήξει…
Τηράτε να δουλεύουν τα ερκοντίσα,
τι πίπουλο προσμένει σας και πίσσα».

Απόκριση δαντέλα

-Για πε ρε Μέγ΄Αλέξανδρε
για την  Μακεδονία,
δικιά μας η του γείτονα;
Προσμένω μ΄αγωνία…

-Γράφει Σαιξπήρος για τα με,
ότι βουλώ βαρέλα
δρένια κρασί με τέφρα μου…
-Απόκριση δαντέλα!

Ωδή είς θάνατον

Στο τέλος θα κερδίσεις την παρτίδα,
όσο κι αν σπίρτο δείχνω και ατσίδα.
Αλιά μου, συ παντού το πάνω χέρι,
Μπραχάμι, Δάφνη, Πρώτο, Περιστέρι.

Τα πιόνια μου λοιπόν θα διατάξω
εκτός σκακιέρας, μάτια θε να φράξω,
και πίνοντας αβέρτα υπνοστεντόνια,
τέκνα θα μου στερήσω και αγγόνια.

Να δούμε σα δε θα ΄χεις ποιόν να πάρεις,
μη στέρξεις αφεντιά σου και φλερτάρεις!

Η Χαρτοπετσέτα

Χαρτοπετσέτα ο καθείς μες στη βροχή,
που ρίχνει ο θάνατος μαθές  με το τουλούμι,
κι ούτε ραββί να πει ψευδά «Ταλιθακούμι»,
κι ούτε σημάδι πως γυρίζ΄η εποχή.

Σε τραπεζάκι που το σάρωσε ο βοριάς,
ήμουν κι εγώ χαρτοπετσέτα μουσκεμένη,
όνομα είχα με φωνάζαν Κλεομένη,
μα που νυν κλέος στο μολύβι της θωριάς;

Παπάδες

Παπάδες κογιονάρουν σε ζωντόβολο,
και μέσα στις ΄κλησιές γυρεύουν όβολο,
Παράδεισο προσφέροντας και Κόλαση,
και πέντε αυγά Τουρκίας προς επώαση…

Η Ταφή

Μικρός βοριάς χαιδολογά τις άρπες των σταυρών,
μιας φούγκας επιτάφιας μοχθώντας νάβρει λύση
κι εγώ που δήλωνα ως χθες απρόσκλητα παρών,
έρχομαι πρώτη μου φορά της γης να κάμω χρήση.

Πάνω κουρελοσύννεφα μουτζώνουν κάθε τι,
τραβώντας προς τη θάλασσα με τα κανιά τους σβέλτα,
ενώ στ΄αυτιά μου ο αχός μιας ανοιχτής tv,
πέρα απ΄την μάντρα : «Always και ultra... H  σερβιέτα».

Πως έτσι ξεκουρδίζεται ο κόσμος ο γνωστός,
αρκούδι που ΄παιζα μικρός, αυτό με τα πιατίνια;
Τώρα μ΄ανοίγει του Θεού του κλέφτη ο λοστός,
τα τιμαλφή ληστεύοντας και της γιορτής λουστρίνια.

Αργάτη πάρε σκέπασε μένανε τον χαλκό,
και μ΄ένα βρώμικο σκοινί ξαφάνισε στα βάθη,
προτού περάσει ο Άγγελος με το μοτοσακό,
να χω προκάμει προσευχή: «Απολείπειν» του Καβάφη.

Η Τέχνη της Στρούγκας

Ο μαστρο-Μπαχ απ΄ όνειρο διαβαίνει

ενός κουφο-Βασίλη: «Τέχνη της Φούγκας»,

λέγει του, «ποθαμένους ανασταίνει».

Και την αυγή αυτός: «Τέχνη της Στρούγκας,

γιαούρτη μάλλον», της κυράς του παραγγέλνει…

Ο Κολλυβοφάγος

Μιλιούνια οι νεκροί…Σχεδόν αθόρυβα,
να βγάζω την συνήθισα με κόλλυβα.

Η Υποδοχή

(Μνήμη Πετρούλας Κασίμη)

 

Ο Καραγάτσης πέρασε απ΄την «Υποδοχή»,
ανήμερα τ΄ Άγι΄Αντωνιού, πρωί κατά τες δέκα,
και στρέφοντας το βλέμμα του, κοντά σε μια εσοχή
λαγωνικό ξετρύπωσε τη νιόφερτη γυναίκα.

«Εσύ που μόνη κάθεσαι στον πάγκο των Ψυχών,
και μ΄όνομα σου κτίσανε οι Ναβαταίοι πόλη,
αιθρίασε τι μάκρυνε το τάγμα των ηττών,
που το κορμί σου γάζωνε χρόνους ΄βδομήντα βόλι.

Προς την Μεγάλη Χίμαιρα ταξίδευες καιρό,
με μυλικές μες στου παλτού τις τσέπες δωρισμένες
απ΄τον Θεό του Τίποτα, μα συ λιανό φτερό,
σε κόγχη μια ΄κονίσματα κρατούσες τες κρυμμένες.

Πάνω την κάρα σήκωσε, σκιές μη φοβηθείς.
Αυτές θα γένουν συντροφιά καλή, να το θυμάσαι.
Το σάπιο περιτύλιγμα θα πρέπει να γδυθείς,
κι αγάλι -αγάλι πνεύμα σου στα περιβόλια μπάσε.

Αυτού θα βρεις τον Γιούγκερμαν, τον Λιάπκιν με στολή,
Ρωμαίους να σε νοιάζονται, Γραικούς να σε φροντίζουν,
τους Δάντηδες να στέκονται καθόλα φειδωλοί
με τους κλαυθμούς της Κόλασης, καθώς δεν τους γνωρίζουν».

Ο Καραγάτσης άπλωσε το χέρι με στοργή:
«Ας φύγουμε…Τα δώματα των Φίλων σε προσμένουν.
Λησμόνησε τα βάσανα που σ΄ηύρανε στη γη.
Εδώ η χώρα μαγική…Τα παραμύθια βγαίνουν!»

Κέρδη του Πονόδοντου

Πονόδοντος ξεσέρνει με στην Ύπαρξη,
βαρέα χορηγώντας μου και σύνταξη.

Επιλέγοντας Αιωνιότητα

Άγιος Παλιάτσος μ΄έφτυσε στα μούτρα τα τεφρά:
«Να συνεχίσεις δε φελά παρτίδα σου κυρ-Θάνο»,
Κι εγώ σε Πολυκλινική με όγκο στα νεφρά,
του γύρισα: «Γεννήθηκα βασίλισσες να χάνω.

Εσύ μπορεί παλιόφιλος να στέκεις στοργικός,
και να το παίζεις κοιλαράς, κλειδούχος Παραδείσου,
μα μένα η ταυτότητα θρήσκευμα Ορφικός.
Για τρεις κονσέρβες Βιβλικές, δε γίνομαι σκυλί σου».

Μαύρο μπουτόν ο Θυρωρός και σούρθηκεν αργά,
μασίφ μια καγκελόπορτα , σα χήρα σε κηδεία.
«Εκεί σου πρέπει για να πας, λωλέ πολυλογά,
στης Κόλασης τα έδρανα να διδαχτείς Λυσία».

Έτσι ο Άγιος μίλησε. Και ξάφνου επικός
κερασφορίτης σφύριξε: «Λεβέντη μη σε μέλλει…
Σ΄έμας τα παραπτώματα πολύ επιεικώς
θε να κριθούν, πριν να χρισθείς με ύσσωπο και μέλι».

Στο δρόμο για την Δαμασκό

Γουστάρω φληναφήματα…
Θάματα να πιστεύω,
ποιος θα με στρέψει μουστερής;
Αληθινά ζηλεύω,

αυτόν που ανάφτει το κερί,
την προσευχή του κάμνει,
για να τον έχει ο θεός,
στεγνόν απ΄το ποτάμι,

που σα δενδρί με γκρέμισε,
και που με παρασέρνει,
προς το Μεγάλο Τίποτα.
Η μέρα ήδη γέρνει,

και πλέκοντας τα δάχτυλα,
δούλος του δυσωπώ τον:
«Ταχιά παλιάτσο χρίσον με,
άρχοντα των γελώτων».

«Τιτάν»

«Πρώτη» του Μάλερ στο πικ-απ
κι εγώ στην πολυθρόνα,
προσωρινά ως να βρεθεί,
στα μέτρα μου κασόνα.

Έχει κι ο ψάλτης μια δουλειά,
(τρέχει στην Εφορία),
άλλους να θάψει ο παπάς,
(μεγάλη ενορία),

κι έτσι γλυτώνω το κακό.
Ως πότε; Δε με μέλει…
Μοίρα κοινή ο θάνατος,
για την ανθρωπαγέλη.

Πάγει καλιά του κι ο «Τιτάν»,
ο δίσκος δεν γυρίζει,
καθώς τ΄αδέλφι της Κηρός,
το δίδυμο μ΄ορίζει.

Η Μασέλα

Μασέλα η Ακρόπολη,
στης Αθηνάς το στόμα,
κακοχυμένη  και στραβή.
Κι η Αθηνά σε κώμα.

Ξένος γιατρός ανάλγητα,
χέρι στις γνάθους  χώνει
και τη μασέλα μια και δυό,
της νοσοκόμας δώνει:

«Μασέλες δε χρειάζεσαι
γριά… Με σωληνάκια,
όσο θα ζεις θα τρέφεσαι.
Τέρμα τα τσαλιμάκια.

Ότι να φάγεις, έφαγες,
ότι να πιείς, το ήπιες.
Έχεις δωδεκαδάχτυλο,
κεκοσμημένο τρύπες».

Κι η Αθηνά στο «Κρατικό»,
σα ζο αργοπεθαίνει,
με τη μασέλα στα ζερβά,
σε σόφτεξ τυλιγμένη.

Το Τρόλεϊ

Χρυσά γαλόνια η ζωή,
σου φόρεσε στη γέννα,
για να στα πάρει γρήγορα,
πατώντας σου τα φρένα.

Κι εκεί που θα ταξίδευες,
σε Λόντρες και Παρίσια,
έγινε άφαντο κι αυτό,
το τρόλεϋ για Πατήσια!

Το Μπιλιέτo

Άπιστε Γιάννη,

απ΄του Ηρώδη γλύτωκες 

την σπάθη, μα στακάτο

΄ποστέλλω να ΄χεις κατά νου,

την κάρα σου την κάτω».

                    Ας όψεσαι 

                    Διαμάντω

Στο Μάρμαρο

Την κάπα βάνεις του σαλού
και με περίσσια χάρη,
τις κλίμακες ανέρχεσαι.
Χτικιάρικο φεγγάρι,

στο μάρμαρο ζητά μονιά,
γιατάκι στο λεπίδι,
σα κρένεις του Τεμαχιστή:
«Έζησα χρόνους στρείδι».

Το Ενύπνιο

Με παίρνει ο Σωκράτης παράμερα: «Χαζέ,
στον κόσμο με το Χάρο δεν πρέπει αγκαζέ,
σαν όρνιο να γυρίζεις. Ανέλπιδο σκυλί.
τέτοιας λογής σκερτσάκια μονάχα οι δειλοί!

Στο θάνατο τι βλέπεις; Ένα του πες καλό.
Η Φύση σου χει δώκει σκληρότατο φαλλό
κι εσύ το χαϊβάνι σκορπάς χρυσή μαγιά,
στους τέσσερις ανέμους. Καλά σε λεν ραγιά!

Ο ήλιος είναι φίλος, ο ξένος αδελφός,
η θάλασσα μια σούπα αυγοκομμένη φως.
Βαρκάκι ν΄αρματώσεις, να πάγεις στ΄ανοιχτά
κι ας είναι τα σκοτάδια στο Ικάριο πηχτά.

Κακόμοιρε πρεσβύτη, πενηνταφτά χρονών,
που ζεις από την γέννα μέσα στην Πλάση απών,
γλυκά σε χαιρετίζω εδώ στον  Ιλισσό.
και χάρισμα σου δέξου, ετούτο τον πυρσό».

«Σ΄ευχαριστώ Σωκράτη για τόσα σου καλά
λογάκια που μου λέγεις σα μάτι μου σφαλά.
Σηκώνω τον πυρσό σου και βουρ για την στρωμνή,
όπου με την κυρά μου κοιμόμαστε γυμνοί».

 Εγέρθηκα στις πέντε με κάργα πυρετό
και ζήτησα της Καίτης να φτιάξει ένα ζεστό.
« Να πεις σ΄αυτήν την Σώ…τη που την παραμιλάς
και σάλια απ΄την καύλα τον τόπο πιτσιλάς ».