Των Παθών

Βολιώτικο «ο  Κήπος» τσιπουράδικο
κι ο Γολγοθάς τροφή για τις μπουλντόζες.
Φυλάξου στιχοπλόκε, βρέχει άδικο
τουλούμια... Θα σαπίσει τις μιμόζες.

Τα μέσα σου φθηνά, πανηγυριώτικα,

μιας άλλης εποχής το πυροφάνι.
Ορτσάρουν σε γραμμή καράβια Χιώτικα,
κανένα τους δεν φέρνει το βοτάνι.

Πετρήδες στη φωτιά λύνουν αινίγματα

και κάστανα παλεύουν ταγκιασμένα.
Μπροστά σου δεκαπέντε τόσα ρήγματα,
πανιά και μουσαμάδες σκεπασμένα.

Θα ξημερώσει πάλι Νεκρανάσταση,

το χώμα θα βλαστήσει πυρ και βλέννα.
Κι αν σάλος κι αν στερνή τώρα παράσταση,
το βλέμμα κράτα πάνω στην αντέννα.

 

 

 

 

Κακό Ταξίδι

 

«Κακό ταξίδι» έφτυσε στρυφνά ο μαιευτήρας

κι αφήνοντας τη μάνα μου φρυγμένη Παναγιά,
πήρε ξανά στην αγκαλιά το καύκαλο μιας λύρας,
αφού χορδές της σταύρωσε για την γλωσσοφαγιά.

«Κακό ταξίδι» μούλικο στου Βελζεβούλ τη τρύπα

από καρδιάς σου εύχομαι, ανάσα βρωμερή.
Τροφή καλή και εύπεπτη για τον λιμάρη γύπα,
να σαι και να χεις ριζικό που πρέπει σε κερί.

«Κακό ταξίδι» κι έμεινα στα αίματα λουσμένος,

δυο πιθαμές απόσταση απ΄τη πικροσχισμή,
αλλογενής κι αλλότριος και αγγελοκρουσμένος,
ένας Οιδίπους που ποτέ δεν ζώγρησαν χρησμοί.

«Κακό ταξίδι». Πάνε πια σχεδόν πενήντα χρόνια

κι ήταν στ΄αλήθεια φθονερό το μάτι της μαμής.
Πενήντα χρόνια πάνω μου Πολύφημου κοτρώνια,
κάθε φορά που διαλαλώ στις Αγορές «Κανείς».

 

Λονδίνο 1987

 

Με λόγια βουτηγμένα σε οινόπνευμα,
θα ξαναπώ ψευδά το παραμύθι,
για κάποιο γελαστό πολύ απόγευμα,
πριν το σκεπάσει σάβανο η λήθη.

Εσύ κι εγώ και δίπλα μας ο Τάμεσης,

με το παλιό νερό και τις νησίδες.
(Τα δώρα τα πρωτόφαντα της Λάχεσης,
δίχως ψωμί αφήναν τις φροντίδες).

Μονάχα η αγάπη μας ξεχώριζε,

απάνω στη λερή τη φορτηγίδα,
σαν οδαλίσκη που ψευτιές τονθόριζε,
τις λάσπες ονομάζοντας πατρίδα.

Μα τέσσερις βδομάδες μόνο φτάσανε,

το πρόσωπο ν΄αγγίξουμε της θλίψης
όμοια τυφλοί. Βοριάδες μας γεράσανε
και ολικές αρχίσανε εκλείψεις.

Με λόγια βουτηγμένα σε οινόπνευμα,

στους δρόμους θα βαδίσω του Λονδίνου,
εγώ της νοσταλγίας το εκπόρευμα,
χωρίς καμιά συναίσθηση κινδύνου.

 

Στα ξαφνικά

Στα ξαφνικά, σε σκόνη σωριαστήκανε

οι μέσα μου βωμοί. Σβουνιές αχνίζουν.
Φωνή εξ ουρανού: «Έρως ανίκατε,
ποτέ τα πρώτα πίσω δεν γυρίζουν».

Οι αύλακες Bob Dylan. Τις γραφίδες μου

αφήνω ν΄αναπνεύσουν απ΄τη μύτη.
Απάνω στη λευκότητα του επίδεσμου,
σουλάτσο πέρα δώθε η Αφροδίτη.

Μες στην Αθήνα λύκοι προβατόσχημοι,

αδημονούν σε γκρίζα καφενεία
καπνίζοντας χασίς. Εξαργυρώσιμη
ακόμα και των άστρων η πενία.

Στα ξαφνικά, λημέρια πατηθήκανε

από εχθρούς και φίλους. Ο χειμώνας
ξεθυμασμένος μοιάζει. Σαν να γλύκανε.
Σιμά των νηπενθών ο αρραβώνας. 

Σηκώνεται αγέρας

Σηκώνεται αγέρας… Ανεμόμυλοι

τιμητική τους πάλι θε να έχουν.
Ασήμαντοι, μισάνθρωποι, φυρόμυαλοι,
τέτοιον καιρό λυμαίνονται κι αντέχουν.

Σηκώνεται αγέρας… Ανεβάζουμε

τις τέντες μπας τις σκίζουν οι σπιλιάδες.
Πανιά τις χαραμάδες ούλες φράζουμε,
μην από κει γλιστρήσουν αποφράδες.

Σηκώνεται αγέρας… Τα μαλλάκια σου

τα γκρίζα, θα γενούνε άνω-κάτω.
Βάλε στραβά τη μάλλινη την κάπα σου,
στα πόδια σου τη γάτα και τον γάτο.

Σηκώνεται αγέρας… Γράψε αλλοίμονο

και κρύψου μες στα τέσσερα υπόγεια.
Δυο μήνες μανιασμένο καταχείμωνο,
φτάνουν να κάμεις φίλο και τον μπόγια.

 

 

Ο Σωσίας

 

-Το χωρατό κομμένο, παρατράβηξε…
Τα σωθικά μου τα ΄χεις μαυρισμένα.
-Τι θέλεις, τι χαλεύεις; Για κατάληξε
και μου τα λες πολλά και τοκισμένα;

-Στα πράσα κακομοίρη! Μου σφυρίξανε,

οι φίλοι τα καμώματα σου ούλα.
Τι γύρευες νυχτιάτικα βρε τύραννε,
με ξέκωλο ξανθό σε μπαρ στη Βούλα;

-Άσε την πλάκα Καίτη... Παραμύθι σου

σε άλλον που αντέχει τη μουρμούρα.
Εγώ που μια ζωή το κουτορνίθι σου,
μου κάνεις από πάνω και μανούρα;

Καθένας από μας έχει σωσία του,

που τριγυρνά στα ύποπτα τις νύχτες.
(Γαμώ το σπιτικό του και τον Δία του).
Σαν δεν πιστεύεις, ρώτα χαρτορίχτρες.

-Εσύ μιλάς, για ίσως ο σωσίας σου;

Αλάργα μου ρε ψεύτη, δε μασάω.
Και πρώτη φίρμα ελόγου σου του θίασου,
μα γω τα ψώνια εν γένει δεν τα πάω.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τα Σώματα

Θερμά λουτρά τα σώματα γυρεύουνε
κι ένα βαθύ φιλί να ξεδιψάσουν.
Τις νύχτες σα καράβια ταξιδεύουνε
oλόφωτα, πριν άδικα γεράσουν.

Σεβαστιανές πληγές τα χρωματίζουνε.

(Χρωστήρας το φραγγέλι του Πιλάτου).
Οινοβαρείς στα Μπέλσεν τ΄άστρο βρίζουνε,
τους ύμνους μελετώντας του Θανάτου.

Μια συννεφιά τα σώματα γυρεύουνε,

να πάψει ο ιδρώς της νοσταλγίας.
Παρασκευές το λάδι κι αν νηστεύουνε,
κουρδίζει τα ρυθμός αιμοσταγίας.

Χαιρετισμοί και πάθος της Πατρότητας,

μες στα κιβούρια  κόλαση των Φώτων.
Φτηνά τα υλικά της Ανθρωπότητας,
φτηνά και τα κρεβάτια των Ερώτων.

 

 

 

 

 

 

Τα Ζαχαρωτά
 

Ζαχαρωτά δεν γύρεψα.Τα δόντια μου

από παιδί τα είχα σαπισμένα.
Αρβανιτιά τσιφούτα τα γερόντια μου,
τα κάντια τους πολλά μα τοκισμένα.

Ζαχαρωτά δεν γύρεψα. Ο θάνατος

σάμπως παπάς φορούσε καλυμμαύχι.
Σκληρός, ανοιχτομάτης και ανάλατος,
με δρέπανο μου έξυνε τη ράχη.

Ζαχαρωτά δεν γύρεψα. Μου έφτανε

των χόρτων η πικράδα, το βελένι.
Η λύκαινα, που μ΄έβρισκε που μ΄έχανε,
σκοπιά στων γονιδίων το δερβένι.

Ζαχαρωτά δεν γύρεψα. Αγόγγυστα

τα φάρμακα σ΄ορρό και μέχρι στάλα.
Ψηλά τώρα παράθυρα θεόκλειστα
και χρόνοι τρεις που πίνω μαύρο γάλα.

Το Τραγούδι του Νεκρού Πατέρα

Βάλε μια φωνή σαν φθάσεις, πάρε με τηλέφωνο,

να σου στείλω με τη βάρκα παλτουδιά κι αμπέχονο.

Τα βιβλία τα φθαρμένα Χάμσουν, Σοπενχάουερ,

καρποστάλ από τ΄Αλγέρι, Λούβρο, London Tower.

Tου Λοχία τα γαλόνια, τη χρυσή τη βέρα σου,

κομπολόγι ταρταρούγα να περνάς τη μέρα σου.

Ronson, πέτρες, Άσσο Φίλτρο, την παλιά Uranya

να ΄χεις γέροντα ρεμέντια για την νεκροφάνεια.

Κι αν ξεχάσω κάτι πε μου, κάνε μου κατάλογο

και στα φέρνω χέρι-χέρι, πάντα via Ζάλογγο.

Θάνατος στις πέντε

 

Κούρδισα το παραμύθι έξη παρά τέταρτο,
έχοντας θρηνολογήσει: «Πως μ΄αρέσεις Έλατο».

Τα σεντόνια μου μεσάτο Περσεφόνης φόρεμα,

ζυμωμένα μαύρο αίμα μαρτυρούσαν μόλεμα.

Έν΄αγόρι σαλεμένο σαν βροντή, σαν σάλπισμα,

ράντισα καλά με λήθη της σαρκός το σάπισμα.

Γιατρικά στο κομοδίνο Νίτσε, Τσέχωφ, Πλάτωνας

κι ο Χριστός στο μεσούπνι σχιστομάτης Γιάπωνας.

Κούρδισα το παραμύθι, ξάπλωσα, σκεπάστηκα.

Πως θα πέθαινα στις πέντε ούτε που φαντάστηκα.

 

Το Σύμπαν Μου

Άδεια φαρέτρα σέρνω κι ένα φάσγανο,
από τις τόσες πίκρες σκουριασμένο.
Το σύμπαν μου μικρό μα πολυδάπανο,
πάντα τραπέζι πίστα για τον Ξένο.

Της Άρκτου περατάρης ξημερώθηκα,

σε πορνικά σεντόνια ορκισμένος,
να προχωρήσω έστω κι αν λαβώθηκα
στα νώτα σαν οπλίτης δίχως σθένος.

Άδεια φαρέτρα σέρνω, πίνω λάβδανο

τα χείλη πλαταγίζοντας σαν πρώτα,
σ΄αμπέλι κυκλοδίωκτο στην Κάνδανο
και στις μαβιές κροκάλες του Ευρώτα.

Δεν ξέρω που θα βγει το μονοπάτι μου.

Σε γκρέμι; Σε χαράδρα; Σε δοκάνι;
Το φως το σκοτεινό εν τοις εγκάτοις μου,
με λούζει πότε Γύγη, πότε Γιάννη.

 

Η Επιστροφή

 

Δίχως φέρετρο και τάφο ξημερώθηκα,
στην πλατειά τη λεωφόρο που σκοτώθηκα.

Είχε πέσει μια βροχούλα Κυριακάτικη,

σα  γαζία μυρωμένη, Πασχαλιάτικη.

Γαίματα ξεθυμασμένα, κάτι κρύσταλλα,

Θυμητάρια μιας πορείας πάνω σ΄ύφαλα.

Πως γονάτισα Χριστέ μου δεν κατάλαβα

και το λάδι της Γιαμάχας μου μετάλαβα.

Δίχως φέρετρο και τάφο ξημερώθηκα,

γύρω στις επτά και τρία εξαχνώθηκα.

Ο Κύων

 

Γυμνός απάνω στις γραμμές γαλάζιων τετραδίων,
με θολωμένη τη ματιά, το νου του ρημαδιό,
κάθισε ανακούρκουδα της μοναξιάς ο Κύων,
γαυγίζοντας φιλόσοφα προς το Αρχονταριό:

«Εγώ φτωχός γεννήθηκα Απρίλη στο Μπραχάμι,

από μανούλα που ΄πλενε σε σκάφη τα σκουτιά,
έκαμα χρόνους δώδεκα για να γευτώ σαλάμι
κι ήταν η νιότη ρέματα και ξύλινα σπαθιά.

Μεγάλωσα, τι το θελα και μπήκα σε πορεία,

βαδίζοντας σαν κάβουρας σε φάμπρικες φρικτές.
Λίγο και θα με παίρνανε σέκο με τα φορεία,
αν ρότα μου δεν άλλαζα μ΄άλλης μορφής ειρκτές.

Μια γκαρσονιέρα σκοτεινή, δυο-τρείς σειρές βιβλία

το έχει μου. Τις Κυριακές, μισό κιλό κρασί.
Λίγο τυράκι που ΄στελνε απ΄το χωριό μια θεία
κι Επίκουρος ανάσαινα μαζί με το Τασί.

Μα ΄ρθε καιρός που το Τασί ξυπνώντας πήρε δρόμο,

μούχλιασαν τα βιβλία μου, μπλάβισε το τυρί.
Τα σου ξου μου ξεκίνησα ο άφρων με τον Νόμο
και κρέμασε καθώς κρεμά το πορφυρό λειρί.

Καλά ΄ναι τ΄άγια του Θεού, καλά και τα ρεμέντια.

Τον βίο έβαλα μπροστά με μιας τον χαλαρό.
(Ύπνος, γαμήσι, γυρουλιό, χασίσι, μάσες,  γλέντια,
ταξίδια). Λίγο έπρεπε κι ατός μου να χαρώ.

Και να ΄μαι στα ποδάρια σας  Αρχόντοι τιμημένοι,

για λίγα σέντσια δανεικά, δουλίτσα ταπεινή,
έστω και σαν υπάλληλος, μια θέση γαμημένη
και θα με βρείτε ορκίζομαι πιστό και προσηνή».

Γυμνός απάνω στις γραμμές γαλάζιων τετραδίων,

με θολωμένη τη ματιά το νου του ρημαδιό,
«Ρίχτε μου έστω κόκαλα Πατέρων και Αγίων»,
ξεστόμισε ο Σκύλαρος πριν διπλωθεί στα δυό.

 

Τα Ναύλα

 

«Δανείστε μου τα ναύλα. Φραγκοδίφραγκα
στις τσέπες, δεν κουβάλησα ποτέ μου.
Τώρα που θα περάσουμε τη σήραγγα,
αθύρματα και μπαίγνια του ανέμου,

δανείστε μου τα ναύλα. Σας ξηγήθηκα

και θέλω ζεστασιά από μεριά σας.
Με τις πιζάμες χθες αποκοιμήθηκα,
για να ξυπνήσω ένοικος μιας κάσας.

Δανείστε μου τα ναύλα. Η γυναίκα μου,

Θα στείλει το ποσό μέσω Τραπέζης.
Τον λόγο ΄μπιστευτείτε άνδρα έγγαμου».
«Με το συμπάθιο φίλε, δε μας χέζεις».

«Δανείστε μου τα ναύλα ρε καλόπαιδα,

γιατί θα την βουλιάξω την πιρόγα.
Γαμώ του Κάτω Κόσμου τα στρατόπεδα,
μαζί και του Ραδάμανθυ την ρόγα».

Ένα βράδυ στο Spandau
 

Ένα βράδυ στο Spandau παραφρόνησα

κι έγινα χωρίς να θέλω μαύρη φόνισσα.

Τόσα χρόνια δουλικό και υπηρέτρια,

ξέχασα τα γονικά μου στην Ερέτρια,

μα τη πρώτη την αγάπη δεν λησμόνησα,

στο λουρί της πίκρας λάζο τρισακόνισα.

Κι ένα βράδυ στο Spandau κάποιον Έλληνα,

τον μαγέρεψα με σκόρδα και με σέλινα.

 

Η Γοργόνα

 

Με μια βάρκα σαπισμένη μεσοπέλαγα,
την ψυχή μου παραστάσεις χύμα κέρναγα,

από μέρες που ξυράφια πέντε βγάζανε

κι ύστερα στο πτώμα πάνω την αράζανε.

Με μια βάρκα σαπισμένη δίχως άγκυρα,

άθελα μου μια γοργόνα συμπαράσυρα.

Το φιλί μου σκέτο κάντιο την ζωντάνεψε

και ποια ήταν η κατάληξη για μάντεψε;

 

 

Ο Οιδίπους τον Μάρτη

Στις ξαστεριές του Μάρτη παραδόθηκα,

γυμνός καθώς ορίσανε οι Μοίρες.
Τα μέλη χαλαρά, διπλοτεντώθηκα,
διψώντας για κρασί και μαύρες μπύρες.

Μεθοδικά τα χρόνια με τυφλώνανε,

με το σουγιά της γνώσης λίγο- λίγο.
Την πτέρνα την Αχίλλειο ματώνανε,
πριν σκύψουνε στα μάρμαρα για τρύγο.

Μα ξαφνικά εκεί που όλα δείχνανε

χαμένα, προδομένα από χέρι,
ακούστηκε φωνή: «Της Θήβας Τύραννε,
σα δε βαστάς παράτα το νυχτέρι».

Στις ξαστεριές του Μάρτη παραδόθηκα

και τη θερμή αγκάλη του Μορφέα.
Απ΄τα συμπλέγματα μου καθηλώθηκα,
πιστός άχρι θανής στον Συγγραφέα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Εξόδιος Ακολουθία

Χαρούμενα πηγαίνω προς τον θάνατο,

σαν λαγιαρνί στον πάγκο του χασάπη.
Ο Κάπελας: «Ειν΄ το στερνό κοπάνα το.
Μεσάνυχτα θε να ΄ρθουνε οι Κάποι».

Χαρούμενα πηγαίνω. Δεν φαντάστηκα

οι μέρες μου πως ήταν μετρημένες,
σε γύψο πακτωμένες και σε νάρθηκα.
Κι αν φίλησα ποδιές κατουρημένες,

χαρούμενα πηγαίνω. Ποιος μου έφταιξε;

Ο κόσμος δεν αλλάζει με προθέσεις.
Της μύγας τ Άρχοντόπουλο μ΄επέλεξε,
μετά από μυριάδες συνεντεύξεις.

Χαρούμενα πηγαίνω προς τον θάνατο,

νομίσματα κρατώντας  στο ζερβί μου
κι ένα λευκό σαν χιόνι νεκροκάνατο.
Μέντορας τ΄όνομα μου, γιός του Αλκίμου.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Με πλάβα

Ξανοίχτηκα με πλάβα στα βρωμόνερα,

ελπίζοντας θρακιάς να πρυτανεύσει.
Ξοπίσω σκοτωμένα τόσα όνειρα,
μπροστά μου ευτυχία δίχως γεύση

κι ένα μαντρί ελπίδες που βελάζανε,

λιγάκι πριν το Πάσχα τρομαγμένες.
Οι φίλοι σε ταβέρνες σκυθρωπάζανε,
χορτάτοι συμφορές μεταλλαγμένες.

Ξανοίχτηκα με πλάβα κι ήταν Άνοιξη.

(Τα κρόταλα ηχούσαν των αγρίων).
Του Σταυρωτή χορήγησα σαν αύξηση,
τη σάπια μυρωδιά των υπογείων

και γύρεψα να γίνουν περισσότερα

τα πέντε του καρφιά, τι δεν μου φτάναν.
Ο Θάνατος τραχύς: «Εις τα ενδότερα,
πολλά θλιμμένε γλάρε Ιωνάθαν».

Πρώτη μπάλα

Πρώτη μπάλα του Μπραγίμη στο κεφάλι μου.

Το Μανιάκι δω στα υψώματα του Άλιμου.

Φίλοι με απαρατήσαν, σκορπιστήκανε.

Αυτοκίνητα παπόρια καβαλήκανε.

Με το φίδι με αφήκαν και τα τέρατα.

Το ταυρί πώς να γραπώσω απ΄τα κέρατα;

Γράμμα στέλνω μ΄απαντάνε: «Κουρουφέξαλα».

Τώρα πια καταλαβαίνω πόσο έσφαλλα.

 Η Πρέβεζα μέσα μου

 

Τα μαύρα νέφη για νερό, τα κόκκινα για αγέρα
και τα πενήντα χρόνια μου για τάφο επαιτούν.
Εναλλαγές των ημερών χαριστική μια σφαίρα,
στο μήλιγγα μου ρίξανε κι απέ με χαιρετούν.

Στο μεσοστράτι της ζωής,(που σαι καημένε Δάντη),

ρουμάνια δεν συνάντησα πυκνά και σκοτεινά.
Κατεστραμμένα φράγματα απάνω απ΄το Σαράντι
μου κόψαν μόνο τη φυγή. Την έβγαλα φθηνά.

Μα όσα κι αν σπάσουν φράγματα, όσα κι αν πέσουν μπάζα

τα πράγματα πορεύονται στη λήθη κυνικά.
Πάντα οι νεκροί θ΄αποζητούν λούλουδα μες τα βάζα,
πάντα ο φονιάς τη κάμα του θα μπήγει σου γλυκά.

Κλείνω το μάτι στους καιρούς κι ανοίγω τα κιτάπια

κι όσα έχω γράψει ποιήματα τα ρίχνω στη φωτιά.
Δεν έχω χρεία άλλο πια από κρασί και χάπια
και προχωρώ πλησίστιος προς την αποκοτιά.

     Tomba di Modigliani

Στου χάρου τα πλατώ ο Amedeo,

μ΄ένα χρωστήρα στο δεξί του χέρι,
κρασί πιωμένος ζωγραφίζει ωραίο
παιδί που τα μαλλιά του παίρνει αγέρι.

Κι έχει μια θλίψη στη ματιά ακραία,

καρδιά σαν αχινό μαύρο, κατράμι.
Τη μάνα καταριέται την Εβραία,
χαράζοντας τις φλέβες του με τζάμι.

Θυμάται κυπαρίσσια του Λιβόρνο,

και δειλινά στους δρόμους της Μονμάρτης,
maudit τον κράζαν, μέθυσο και πόρνο
μα υπήρξε μοναχά σκληρός σα Μάρτης.

Δε λέει τ΄αψέντι απόψε να τον πιάσει

κι όλο γυρίζει το μυαλό σε Εκείνη,
δεν πρόκειται κανείς τους να γεράσει,
γι αυτό και τον καμβά με λύσσα ξύνει.

Μα όσο κι αν ξύνει οι νεκροί προσμένουν

χαμογελώντας καθιστοί στη βάρκα,
αντάμα να τον πάρουν επιμένουν
για ένα ταξίδι απ΄τη Ψυχή ως τη Σάρκα.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το Κοράκι

 

Σ΄ένα κοράκι μίλησα λιπόψυχα:
«Του Εωσφόρου πε να περιμένει.
Σε κάθε τι παταγωδώς απότυχα.
Να ζει κανείς μαθές για να πεθαίνει;

Που λάκισε η αγάπη; Που οι φίλοι μου;

Η ομορφιά; Τα κύμβαλα της νιότης;
Αλλοίμονο του Πνεύματος του πύρινου,
Τσολάκογλου εγώ, φονιάς, προδότης».

«Κάλλιο σπανός να ήταν ο πατέρας σου,

χαντούμης, γυρισμένος στ΄άλλο φύλο.
Γόνος εσύ σογιού αξιοσέβαστου
δεν θα ΄σουν. Αχ! Η μάνα σου το μήλο

για τα καλά μασούλισε. Για σύνελθε…

Αδύνατον μνημόνια ν΄αλλάξουν.
Στη Κόλαση ως άνδρας βέρος είσελθε
και ας τις τσιριμόνιες. Παρ΄το Datsun

και στα γκρεμνά τσακίσου, γαίας σίχαμα.

Βάλε φραγή στο στόμα και ξεκίνα».
Έτσι του Άδη μίλησε το φύραμα
και πέταξε κουβάρι προς τη Σίνα.