Τσικνοπέμπτη με τον Φύλακα

Θα βγω μια Τσικνοπέμπτη με τον φύλακα,

κρασί να πιω σ΄απόκεντρη ταβέρνα,

χιλιόμετρα μακριά από τον θύλακα,

της γειτονιάς μου της παλιάς. Το «κέρνα»

στον φίλο μου θα πω μ΄ένα παράπονο,

που μ΄έχουν ξεχασμένο τόσα χρόνια,

Χριστούγεννα χωρίς μελομακάρονο,

λίγα λουλούδια έστω τα εγγόνια.

Κι ωραία μεθυσμένος: «Ας χορέψουμε,

βαρύ ένα ζεϊμπέκικο των τάφων,

τον θάνατο προσώρας ν΄ανατρέψουμε,

και την γυμνοσαρκία των κροτάφων».

Και πριν (σωστά μεσάνυχτα) γρικίσουμε

τις ώρες, αγκαζέ μέσα στο κρύο,

οι δυο μας άρον-άρον θα γυρίσουμε,

τρεκλώντας στο υγρό νεκροταφείο.

Lorenzo parla

Φυλλαράκι μες σε ρέμα

η  ζωή σου…Βγάλ΄το στέμμα

και κοτσάρισε πλερέζα.

Di doman non c΄e certezza!

Τι τα θες τα μεγαλεία,

τα weekends στην Ιταλία;

Βενετιά κι η  Καλογρέζα…

Di doman non c΄e certezza!

Τόσοι φίλοι γέναν χώμα

και των σκουληκώνε βρώμα.

Μια ροπή και κάτω τέζα…

Di doman non c΄certezza!

Μ΄ένα φίνο κοτσιφάλι,

γιόμισε καρδιά, κεφάλι,

κι άσε γι΄άλλους τα ρεμέτζα…

Di doman non c΄e certezza!

Γ΄

Το φως είν΄ο φονιάς…
Νου ηνεώχθης,
και γένηκες στρουθί,
της άλλης όχθης.

Η Επιστροφή στην Αγέλη

Λένε πως είν΄ ο άνθρωπος,
για τους ανθρώπους λύκος,
και λάσπη κόβει ο νουνεχής,
και γίνεται αγροίκος,

και γίνεται καλόγερας
δίχως Θεό, φαμίλια,
τα χώματα ποτίζοντας,
μουσκεύοντας μαντήλια,

ότι βαριά η μοναξιά,
και δύσκολα βαστιούνται,
τα ρέματα  στα μάτια του.
Κάποτε, σπλάχνα σειούνται,

κι αλλάζει νου ο νουνεχής,
ματαγυρνά στην πόλη,
σαρκίο  μαρινάροντας,
να φάνε οι λύκοι όλοι.

Η Ανάκριση

«Το να γρικάς την άνοιξη,

μεσούντος του χειμώνος,

ξεχωριστόν σε καθιστά…

Ποιός είν΄ο δολοφόνος,

και σ΄έτερα ΄ρωτήματα,

οφείλεις ν΄απαντήσεις,

απ΄όξω κι ανακατωτά. 

Έτσι θα καθαρίσεις,

γιατί εδώ που έμπλεξες,

τερτίπια δεν χωράνε.

Τι με θωρείς με το γκαβό,

διοπτροφόρε χάνε,

και μου κοτσάρεις ποιητής,

πως είσαι και στιχάρης;

Με κάτι τέτοια παλαβά,

μπασκίνες δεν τουμπάρεις».

Το μπάρκο μιάς Πρωτομαγιάς

Ντούρο πάτησες σανίδι,

για ταξίδι μαγικό,

κι ένας γέρος ασπρομάλλης:

«Κάθε μπάρκο τραγικό…

Μη σε ξεγελάει μπουνάτσα,

μήτε η μέρα η λαμπρή.

Πόσοι μπήκανε στο χώμα,

κορδωμένοι λες γαμπροί;»

Κι άφησες το γεροντάκι,

στην ακτή να σου μηνά,

με το τρύπιο του μαντήλι,

πως οι θάλασσες βουνά.

Λέσι τώρα συ πρησμένο,

κάτω δώδεκα οργιές,

κι ένας γέρος πάνω άσπρος,

να μισάει Πρωτομαγιές.

Μι΄Αυγουστιάτικη βροχούλα

 

Μι΄ Αυγουστιάτικη βροχούλα,

τα ποτάμια φούσκωσε,

΄ρήμωσε τις παραλίες,

χίλια μάτια βούρκωσε.

Μι΄ Αυγουστάτικη βροχούλα,

π΄άρχισε σαν ωσαννά,

πριν μουχρώσει είχε πνίξει,

δυό καρδιές στα βάσανα.

Μι΄ Αυγουστιάτικη βροχούλα,

πέφτοντας μας χώρισε,

και αντί για δροσεράδες,

στέγνα της μας δώρισε.

Λόγος Πανός

 

Λαγγεμένη κερά γλυκοσκούζει,

του αντρός της μετρώντας την φύση.

Ξάφνου λόγος Πανός, ( λίγο τσούζει…)

«ΤΟ ΓΑΪΔΟΥΡΙ  ΓΑΥΡΙΑ ΠΡΙΝ ΨΟΦΗΣΕΙ».

Στα γουναράδικα

Όσες φορές κι  αν πήγα σε μασατζίδικα,
την πέφτανε οι μπάτσοι, μεδέν αρτύθηκα.

Κι άλλες φορές που πήγα σε πουτανάδικα,
κοπέλες πενηντάρες για τα κασάδικα.

Έτσι λοιπόν προσώρας το θήλυ άφηκα,
κι είπα: «Ας ζήσουν άλλοι σκυλομουρντάρικα».

Οι έρωτες νισάφι… Για επανάσταση
εγώ θε να βαδίσω. (Έ ρε ανάταση!)

Στην «Εποχή» τραβάω που λέγουν «Σύγχρονη»,
μ΄ «Άπαντα» με φορτώσαν: «Να΄ναι πολύχρονοι!»

Έπιασα τα βιβλία, του Μάρξ τη σύνοψη,
και κάθε βράδυ μέγκλα είχα ονείρωξη.

Τι Μάο, τι Μπουχάριν, τι Ρόζα Λούξεμπουργκ;
«Εννιάμιση βδομάδες» σωστές με  Μίκι Ρούρκ.

Μόν΄ χθες : «Καλές συντρόφι», (μανούλαμ΄ χάθηκα),
«αντάμωσες» ο Άρης, « στα γουναράδικα».

Προσευχούλα

Ο δρόμος χάνεται…Σκυλιά
γαυγίζουν νύχτα-μέρα,
τους οδοιπόρους σαν κι εμέ.
Σαρδόνιε πατέρα,

αν και δεν έστερξα ποτές
στην ύπαρξη σου δώσε,
σθένος, πυγμή κι αποκοτιά,
εμήν καρδίαν τρώσε,

με την αψάδα των λευκών
της Λήμνου και  των Σπάτων,
για να βαδίζω θαρρετά,
εν μέσω αποπάτων,

οδό που δάκνει, σφίγγει με,
σαν άρκτος και σα φίδι.
Σαν τέλος θές συντόμεψε,
τ΄ανόητο ταξίδι.

Παραίνεση σε Νεαρό Στιχοπλόκο

Οι στίχοι νερουλιάζουνε,

σκοντάφτουνε στο μέτρο,

κι εγώ που τους κουλάντριζα,

βρέθηκα με τον Πέτρο,

να παζαρεύω είσοδο…

(Ωιμέ ψυχοφθορία!)

Μ΄αύτη του κόσμου η σειρά,

αύτη και η πορεία,

σαν τίς μελάν΄αντίς νερό,

ρουφά και μουτζαλώνει

χαρτιά. Με την λωλάδα του,

στροφές στην πτώση δώνει,

ό,τι πλερώνετ΄ακριβά,

η πάσα μία λέξη.

ΖΗΣΕ γι΄αυτό παλικαρά!

ΧΟΡΕΨΕ κι ας την πλέξη!

Πιόνι

Ξερνάνε ραδιόφωνα,

τραγούδια πεθαμένα

και συ με πόνους στα νεφρά,

τα κόκαλα βλαμμένα,

μιαν εποχή αναπολείς,

που βάσταγαν οι ώμοι,

των Ελαιών τον τενεκέ.

Χιονόχρωμη πια κόμη,

την πεθυμάδα της  δηλοί,

κραυγάζοντας: «Αγγόνι!»

Κάποτε παίκτης φοβερός,

κατήντησες το πιόνι,

που δίχως  στάλα τσαγανό,

λιμνάζει σε σκακιέρα,

αδίκως προσευχόμενο,

πριν Μαίτρ το κάμει πέρα.

Χρόνος ανελέητος

Προθήκες μια φορά με Τίνα Σπάθη στην «Αλίντα»
κι εξαίφνης  «ΤΕΛΕΤΕΣ  ΕΥΡΩ 650».

Η επιστροφή του Ασώτου

«Κακά στερνά» μου ευχήθηκες
και σφράγισες το σπίτι,
πόρτα βροντώντας δίφυλλη.
Ήταν μια Μάη Τρίτη,

λιόχαρη,  μπρούσκα και λαμπρή,
φωτοστεφανωμένη,
που με βαλίτσα σα φτερό,
σπαθάτη ερωμένη,

το τρένο πήρα του Βορρά ,
και κίνησα για πάνω,
την άνυδρη καρδία μου,
κομμάτι να ευφράνω.

Σε στάσεις δυό κατέβηκα,
(και δεν θα τ΄αναλύσω),
΄πιστρέφοντας μ΄ένα ταξί,
σπίτι να κατουρήσω.

Η Αφέντρα

Τη ζήση μου ποδήλατο,
έκαμες να μην σώσεις,
κι εκεί που πάγαινα πεζός,
αφεντικό και μπόσης,

ευρέθηκα το δουλικό,
και το παιδί που τρέχει,
τριγύρω για θελήματα.
«Αφού», σε λέγω « βρέχει,

κι οι ρόδες ακυβέρνητες,
με πάνε σε γκρεμίλα».
«Ομπρός πετάλι», κρένεις με
«και να φανείς με μήλα,

γιατί γκαστριά το απαιτεί,
και φύση της εγκύου».
Βγαίνω λοιπόν μες στη βροχή,
με τέσσερις Κελσίου,

βρίζοντας «στρίγγλα, μέγαιρα»,
σιγά να μην μ΄ακούσεις,
σίγουρος μια των ημερών,
Πήλιος θα γένω Γούσης.

Η Πτώση

Μια γλώσσα κρένεις κουρελού,
(φωνήεντα λειωμένα),
Αρχαίους ξεκουκίζοντας:
«Γάλατα ξινισμένα,

σαν έχεις και καρδαρικό,
χυμένο απά στο χώμα,
η έμπνευση πια δε φελά,
ας είν΄και γαλαντόμα».

Έτσι μιλάς και μόνο εγώ,
μπορώ να καταλάβω,
τι είδωλο σου καρτερώ,
στην άκρια ΄κεί στον κάβο,

ορμή που απερίσκεπτα,
θα με γκρεμοτσακίσει,
σε βράχο απάνω και δειλό,
για πάντα θα με χρίσει.

Στο ταβερνιό του Βελζεβούλ

Σφαγή στη μάντρα του Θεού,
μολότωφ, δακρυγόνα,
κι εγώ μωρός με πάσο μου,
σακατεμένο γόνα,

τον κάτω δρόμο ακλουθώ,
αυτόν που θα με βγάλει,
στο ταβερνιό του Βελζεβούλ,
που το κοσμεί αιθάλη.

Λοξοί εκεί επιχειρούν,
σαλοί τα καταφέρνουν,
γιατί είν΄ φτωχό το μαγαζί,
κι οι κάπελες δεν γδέρνουν.

Αντίθετα γλυκομιλούν,
κερνώντας καμιά μπάτσα,
φίλοι σα να ΄ταν μπιστικοί:
«Καλώς τηνα την  φάτσα!»

«Με τη σειρά μου χαιρετώ,
Σαταναριό, πελάτες,
κι όσους ξαπόστειλαν ταχιά,
Παραδεισοαπάτες…»