Ένας Θρακιάς

Ένας Θρακιάς μεσάνυχτα θα σκύψει,
πάνω σε σώμα χωρισμένο από ψυχή,
να κλάψει γοερά, ν΄ανάψει τύψη,
κόρη να φθείρει λυρική που δυστυχεί.

Κι εγώ σα ναυαγός της επαρχίας,

υπαλληλίσκος τυλιγμένος το παλτό,
τους τίτλους θ΄απαιτήσω της βακχείας,
από τα κόκκινα τ΄αυγά του Λιναρντό.

Η πιο μικρή των κάμπων παπαρούνα,

γονατισμένη μπρος σε γύμνια Παναγιάς,
με ματωμένη θύμησες τη γούνα,
μια προσευχή θα καμωθεί Πρωτομαγιάς,

ενώ Θρακιάς μουρντάρης θα με σέρνει,

προς την ακτή τη γλιστερή του Βελζεβούλ.
«Τι με διώκεις ως εδώ στη Λέρνη,
Γιάννη -Αγιάννη βαπτισμένε και Σαούλ;»

 

Ξενύχτησα

Ξενύχτησα στη θύρα σα σκυλί,

που μένει να προσέχει ένα πτώμα.
Στη τσέπη μου σφουγγάρι και μια γόμα,
στα χείλη μου των άστρων η θηλή.

Το τρένο των οκτώ. Λίγος ατμός

κι αθάνατο νερό σε παγοκύστες.
Γιομάτοι καφενέδες από  μύστες,
μα που παρηγοριά και καθαρμός;

Τ΄αστρί της τραμουντάνας φθισικό,

απάνω σε κλινάρι να πεθαίνει.
«Για σένα», μου ψιθύρισες, «πια ξένη,
παντέρημο χωριό κι αερικό».

Ξενύχτησα με μάτια μου κλειστά.

(Σπασμένη τζαμαρία μες στο στέρνο).
Εκείνο ας προλάβαινα το τρένο
και χάρισμα της χρόνων τα  μιστά.

 

 

 

 

 

 

 

Ηρακλής ο Καφετζής

«Συννεφιασμένη Κυριακή»,
βαράνε τα πικάπια,
το στόμα καίει μου ρακί,
τα μέσα τρώγει κάμπια.

Κι ο καφετζής στη πυροστιά,

ένα μ΄ολίγη βράζει:
«Έργο σου Θε κακογουστιά
και πανταχόθεν μπάζει».

«Συννεφιασμένη Κυριακή»,

βάλε ξανά να παίζει,
καρντάση μάστρο- Ηρακλή,
και στρώσου στο τραπέζι,

πέντε λογάκια μες στ΄αυτί,

να σου ΄ξηγήσω πρώτα:
«Μια μέρα θά ΄ρθει να θαφτεί,
αυγό μαζί και κότα».

 

 

 

 

 

 

 

Το Τραγούδι της Ισμήνης

Γαλατοδάση προσευχών. (Στον ουρανό,
βεγγέρες αργυρώνητων αγίων).
Τις Κυριακές πάντα το σφάγι αχαμνό,
εις μνήμην να σπαράσσει  μεταλλείων.

Με του Ερμή τη σκυθρωπή τη συντροφιά,

τα ρείθρα καθορώ της καταισχύνης.
Λερά σεντόνια στο «Ελπίς», ισχνά γοφιά,
σκυλιών αποφορά  κι ασετιλίνης.

Όλα θαρρώ σ΄ένα ταξίδι με καλούν

φρικώδες, στους βραχόκηπους της Σμύρνης.
Σειρήνες λήξης ξημερώματα  βαρούν,
σεκόντο στα βραχιόλια της Ισμήνης.

Κι εγώ αναγκεμένος να σιωπώ,

να σβω με συστολή την πάσα ελπίδα,
αναμεσίς κάπου  Χαλκούτσι κι  Ωρωπό,
γυμνώνομαι μπροστά στην καταιγίδα.

 

 

 

Το Μυστικό

Ευτύχησα να δω τις Συρακούσες,
την Άβυδο με χιόνι, τους Λοκρούς.
Τώρα σκυφτός σε Πάπυρο-Λαρούς,
το λήμμα ψαχουλεύοντας Οινούσσες,

κάτω πανί, το κύμα μη με πνίξει.

(Αφρός λυσιμελής για νυφικό).
Σαν παίζεις για αιώνες στα τσικό,
ο θάνατος το θες δεν θες θα βήξει

και ποιος να σε γλυτώσει από ιώσεις,

ζαντούχια και λοιμούς και πυρετό;
Εκεί ψηλά- ψηλά στον Υμηττό,
υπάρχει μυστικό. Δεχτές και δόσεις.

Ευτύχησα να δω τον Αι- Στράτη,

Μακρόνησο και Λέρο και Ψαρά.
«Λιανίστε στην μπανιέρα τον Μαρά,
του Κύκλωπα σφαλίσατε το μάτι».

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το Παλτό και το Κασκόλ

 

 

Φορώντας μαύρο ΄να παλτό,
πένθος απά σε πένθος,
θα κάμω πέρα ότι φθαρτό,
γένος Ελλήνων κι έθνος,

να σεργιανίσω λεύτερος

στης Μούσας τ΄αλωνάκι.
Μόνος μου τρέχω, δεύτερος,
μια νιος μια γεροντάκι.

Φορώντας μαύρο ΄να κασκόλ,

σα μάλλινη αγχόνη
άκρατο οίνο μες στο χολ,
εκείνο που δεν σώνει,

θα ξαπλωθώ σ΄ανάκλιντρο

να πίνω για βδομάδες.
Πιθάρι μου δεκάλιτρο,
διώξε τις αποφράδες.

 

Το Ερώτημα της Μαργαρίτας

Η Μαργαρίτα μέσα μου ψάχνει Θεό και ζύγι,
πότε στους πάγκους των πορνών, πότε στα bar του Γκύζη.
Έχει της γύμνιας την αλκή, της προστυχιάς τον οίστρο,
καθώς παλεύει κόκορα, σκανδάλη και το κλείστρο.

Γράφει στην άμμο γράμματα, στους ουρανούς ψηφία

κι όταν ο Σκύλος αλυχτά προστάζει «ησυχία».
Στων κολασμένων το χορό βαστάζει μπρος μια θέση,
για να λεβάρει πρώτη αυτή απ΄τις γκρεμούρες λέσι.

Η Μαργαρίτα δεν πονά, τους έρωτες βαριέται,

με μια βελόνα κάθε αυγή πέντε βολές τρυπιέται.
Αναρωτιέται ύπανδρη αν είναι για παρθένα,
χαζεύοντας απ΄το πορτί τη θλιβερή λατέρνα,

μπροστά της κύκλο να περνά με αναφτούς λαμπτήρες.

(Κάνω σινιάλο στο γκαρσόν και παραγγέλνω μπύρες).
Το πρόσωπο μες στο πιοτί θωρώ, δεν είμ΄ εκείνη
κι αν έτσι έχει απορώ το ΄ρώτημα ποιος λύνει…

 

Επιστροφή από τη Σικελία

 

Ο Κόρυμβος ο ρήτορας που φάσκει κι αντιφάσκει,
τη γλύτωσε; «Η τέθνηκεν η γράμματα διδάσκει».

Κι αυτός που βάρδια δούλευε διπλή στο Μουταλάσκη,

θωρεί το φως; «Η τέθνηκεν η γράμματα διδάσκει».

Τον άλλο το λαθρέμπορα με έδρα το Σαντάνσκι,

τον μπάνισες; «Η τέθνηκεν η γράμματα διδάσκει».

Απ΄τον Ερμά που στόμας του δίχως δοντάκια χάσκει,

κανά χαμπέρ΄; «Η τέθνηκεν η γράμματα διδάσκει».

Για του Αρχύτα το παιδί τα της γυνής που πάσχει,

έχεις να πεις; «Η τέθνηκεν η γράμματα διδάσκει».

Κι ο ποιητίσκος ο λαπάς, ο κτήτορας του χάσκυ;

«Στις Συρακούσες ελλιπώς τα γράμματα διδάσκει».

 

Την Ημέρα του Cioran

 

Ο Φοίβος Υμηττούς θα καβαλάει,
μπουγάτσες λασπουριά πάντα οι φούρνοι,
μια πτήση θα υψούται προς Μελβούρνη,
σαν πουν αυτός ο που… για δε λαλάει;

Περίπτερα τον Τύπο στολισμένα,

πουτάνες  στη Φυλής αποσταμένες,
προσόψεις απ΄τον Χρόνο ξεβαμμένες
κι εγώ σ΄ένα κουτί πολιτισμένα,

να κάμνω τον κουφό, τον γκαβομάτη,

εντός μου να βαστάζω την ανάσα.
Τι όμορφος αλήθεια μες στη κάσα,
λες κι έτοιμος να φανερώσω κάτι.

Οι δρόμοι γκαστρωμένοι Φίατ Πούντο,

Βολκσβάγκεν, Μερσεντές, Νισσάν, Γιαμάχα.
Νεκρός για ζωντανός θε να ΄μαι τάχα;
Το σίγουρο; Θα μ΄έχουνε για φούντο,

γεράκια συγγενείς, μια Κατερίνα

με δίχως άσπρη τρίχα στα μαλλιά της.
«Ο άνδρας μου; Βρωμύλος,  ένας γάτης
μπερμπάντης, λέρα πρώτη στην Αθήνα».

Ο Φοίβος Υμηττούς θα καβαλάει,

καμπάνες θα βαρούνε τεθλιμμένα
κι εμέ σφαγμένο ταύρο σε αρένα,
θα με φυτέψουν γης για να με φάει.

 

 

Ο Οιδίπους σταμάτησε στο Λεβίδι

 

 

 

 

 

Τη σκουριά συμμαζεύω με φτυάρι,

τα οστά σε σακούλες του Δήμου
και αμνός εν χιτώνι αλκίμου,
το πυρρό βλαστημώντας φεγγάρι,

θε να βρω στις κερκίδες στασίδι,

στων «Μοιραίων» τον στίχο ταβέρνα.
Μπρος στα μάτια του Γιώργου, η «Στέρνα»,
στα δικά μου το έρμο Λεβίδι.

Σα σκυλί πετρωμένο σε κήπους,

το αρχαίο σηκώνω κεφάλι.
Κάθε γιόμα χορός, καρναβάλι,
τις νυχτιές συγχυσμένος Οιδίπους,

του Χορού να δαγκάνω το πόδι.

Μου μιλώ: (Φληναφήματα τρόμου).
-Βασιλιά των Θηβών το νεφρό μου!
-Καλώς όρισες όμαιμο ξόδι!

 

Να Περπατώ

 

Να περπατώ συνήθισα προς τα γκρεμνά της Δύσης,
με το βαρύ και το αργό το τέμπο που μου πρέπει.
Μην και νοιαστείς! Πολύ αργά τον γόρδιο να λύσεις.
Είναι του ήλιου το σπαθί εκείνο που με θρέφει

και μιας ωχρής ανάμνησης το τραύμα και το πύον.

(Σκαλιά ως κάτω, το κρασί να βάφει τους καθρέφτες
και μια ψυχή πριν χαψωθεί βαθιά στο ένα μείον).
Το διαλαλώ κι ας λογιστώ αντάμα με τους ψεύτες.

Να περπατώ συνήθισα με γείσο στο καπέλο

και το καφέ αδιάβροχο που φόραε ο Πατέρας.
Γιομάτες τσέπες «Τσάρλεστον» και σοκολάτες «Μέλο».
Τώρα νογώ τι πάει να πει της Αμαλθείας κέρας.

Χωριό μου Κυκλαδίτικο και τάφοι  μαζεμένοι,

καθώς κλωσσόπουλα σιμά στο ράμφος που ταγίζει.
Αχ παρδαλέ Πανώκοσμε το βύσσινο να μένει,
εμέ καλεί κυπάρισσος και μιας κηδείας ρύζι.

Στο Café
 

Το πρώτο μας φιλί σπηλιά και βράχος,

το δεύτερο πουλί της ερημιάς,
το τρίτο στις αρένες ταυρομάχος,
το τέταρτο σιμούνι και χιονιάς.
Το πέμπτο με πιστόλι στο κροτάφι,
το κάμαν μια χαψιά σκυλιά και τάφοι.

Καλή, δεν έχω ζέση κι ευκολία.

(Το στόμα πετροχώραφο ξερό).
Ξημέρωμα και κλείνουν τα πορνεία,
μα εγώ σε παραμύθι του Perrault,
θα ζήσω τ΄αποδέλοιπο βοώντας
στιχάκια, στο café « Ο Ξενοφώντας».