ΣΕΜΝΗ ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

Στο Σύνταγμα νεκροί, γυμνοί στο Γκάζι

και στη Σταδίου σέρνονται χωλοί,

Μπενάκη και Φειδίου αρματολοί,

πίνουν φραπέ ανάκατο μαράζι.

 

Φευγάτοι ποιητές, βουβοί προφήτες,

απόφοιτοι Μονάχου και Λυών…

Τις πταίει; Δίχως άλλο η Σιών

κι οι που μας κυβερνούν αρσενοκοίτες. 

 

Ο Θέμης μαχητής κατά του Ψύχους,

ο Νίκος θεοκτόνος φοβερός,

ο άλλος Νίκος μάλλον ζοφερός,

έχει για βιό των δίσκων του τους ήχους.

 

Κι έτσι περνούν οι μέρες στην Αθήνα,

θανατογκαστωμένες και τεφρές.

Κηδείας μου φαντάζει ο καφές

και φέρετρο το αστικό στη Σίνα.

 

 

 

 

Και πάλι Χάϊκού

 

 

1.Μελαγχολία

οι ποιητές τζόγια μου,

σαν αποπατούν.

 

2.Θα ταλανίσουν

τα φεγγάρια εταίρες,

ληστές σαν και με.

 

3.Χορταριασμένη

του Πατέρα η κάρα,

σόλοικα μιλεί.

4.Ψέλλισα κάτι,

του πάγου να σπάσω

τη  χοντρή κρούστα.

 

5.Θύμωσε  πολύ

σαν έμαθε τα νέα

η Κλυταιμνήστρα.

 

6.Γυμνή ψυχή μου

τα κουρέλια φόρεσε,

του Ντοστογιέφσκι.

7.Κομμάτι σάρκα

εγώ και χώμα αγνό

της Ελευσίνας.

 

8.Τράβηξε φρένο,

να βρει η κατηφόρα,

τον μάστορη της.

 

9.Καφές, σα πικρό

αμύγδαλο. Βάσταξα

τις κατηγόριες.

 

10.Η πολυθρόνα,

το σχήμα συγκρατούσε

της απουσίας.

 

11.Βλαβερό πολύ

το δάκρυ, σαν σταλάζει

δίχως αφορμή.

 

12.Πατέρα σιγά

τις  αλυσίδες. Τρέμω

μην και μας βρούνε.

 

13.Μισό φεγγάρι

πάνω στου στήθους της το

λευκό μάρμαρο.

 

14. Η Αλεξάνδρα,

να γεννηθεί έλαχε,

στη Γερμανία.

 

15.Φλέγμαινε πληγή.

Ο Στρατηγός  το Κάστρο,

δεν θα προδώσει.

 

16.Αυτοκτόνησε,

γαρύφαλλα μπήγοντας

στα όνειρα του.

 

17.Χορτάτος θανή

και άγιο μοιρολόι

ο Έλληνας μου.

 

18.Καραδοκούσε

της μοναξιάς το πουλί,

να τον ραμφίσει.

 

19.Πάλι και πάλι,

τα σάπια της Κόλασης

γεύομαι φρούτα.

 

20.Γαύγιζε σκυλί…

Τον άνεμο δεν σκιάζεις,

τα φύλλα μήτε.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Δελφικό Δ

 Τους Δελφικούς μην κρίνεις τους χρησμούς,

ιδίως σαν σε τρέφει  αυτοχειρία.

Με ζέση, Φιλοπτώχου μια κυρία,

Πρωτομαγιά θα βγει στους οικισμούς

 

των Λύκων, να γυρέψει δανεικά

και λέσι του Χριστού μες τα πηγάδια.

Από παλιά οι άνθρωποι κοπάδια,

στη πλάτη μεταφέρουν υλικά,

 

για να χτιστεί Παράδεισου καστρί,

στη πιο βαθειά του Υμηττού χαράδρα.

Τη φώναζαν Μαρία η Κασσάνδρα;

Δεν θέλεις να θυμάσαι… Εν γαστρί

 

πως εχωρήθη τόσος χλευασμός;

Τα λόγια σου τα ξόδεψε αγέρας.

Από κοντά ξεκούτης κι ο Πατέρας:

<<Ο Θάνατος υπέρογκος δασμός>>.

 

 

 

 

 

 

 

 

Δελφικό Γ                                                                                                        

Στον κ. Θέμη

Τους Δελφικούς μην κρίνεις τους χρησμούς.

Οι Φαιδριάδες Πέτρες σα βατήρας,

καλούν σε της ζωής σου ολετήρας

να γένεις. Άσε τους κλαυθμυρισμούς

 

και ίσιωσε παράστημα. Χαλί

ο θάνατος σου στρώνει Τεχεράνης.

Τη μια Θεμιστοκλής, την άλλη Γιάννης,

στα καλντερίμια μέσα του Αϊβαλί,

 

τρεκλίζοντας μ΄αυτάρκεια σαλού,

της Δήμητρας το στάχυ ανεμίζεις.

Φελέκι σου μπεντένια να γκρεμίζεις,

δικό μου αμμοκάστρια του γιαλού.

 

Τους Δελφικούς μην κρίνεις τους χρησμούς.

Ο Λόγος μου κουφάρι μιας Πατρίδας,

που σήκωσε κεφάλι της Ακρίδας

και τώρα προσμετρά ονειδισμούς.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Φιλίππου Λόγοι

Είναι τα γεράματα σφαγή,

λίθινο, απέριττο τοπίο.

Βούλιαξε Νομισματοκοπείο…

Τι με βρήκε;  Άμοιρο τραγί

 

με τη χούφτα τίγκα οβολούς,

στο βωμό με σέρνουν κουτσοπόδη.

Ποιος αλήθεια μου σπασε το ρόδι

και χαλιέμαι φευ με τους πολλούς;

 

Δελφικό Β

 

 

Τους Δελφικούς μην κρίνεις τους χρησμούς.

(Τα χρόνια θα μας σύρουν στην αλήθεια).

Αρκεί κι ένας ζωμός από ρεβίθια,

να επιφέρει ευαγγελισμούς.

 

Της Φτώχειας τα καντόνια ανοιχτά

για κάτι σαν και μας κοσμοπολίτες,

σαμάνους ποιητές, αρσενοκοίτες,

με ήθη κωμοπόλεων φρικτά.

 

Γεννήματα εμείς των εχιδνών,

μιας μάνας που ξεκλήρισαν οι θέρμες,

ψυχές ανοικονόμητες,  παντέρμες,

παλιόψαθες υπάρχουμε Εθνών.

 

Τους Δελφικούς μην κρίνεις τους χρησμούς.

Γερμένη στο θρονί της η Πυθία,

μοιράζει σουϊπστέικ και λαχεία

και  στέλνει ομαδόν για υποκλυσμούς.

 

 

 

Νύχτα Καλοκαιριού

Θρασομανά στο ύπνι μου ραγιάνι.

Σηκώνω το σεντόνι ως τ΄αυτιά.

Κάποιος μου ψιθυρίζει: << Ρεματιά,

τον βίο σου θα κόψει, τάλαν Γιάννη>>.

 

Με κυβερνούσε πάντα μια ραστώνη.

Τώρα δεν έχω τόπο. Προσευχές

κομμένες. Τέτοιας φύσης προστυχιές

μακριά. Τι δα φοράω παντελόνι;

 

Γλυκιά η ρεματιά, γητειά  η τάφρος.

Απόφαση τα πάντα στη ζωή.

Τι κι αν αποδυθώ σε συλλοή;

Σε κάθε μουστερή, ρεγάλο  τάφος.

 

Θρασομανά στο ύπνι μου Βαρδάρης.

Τι γύρευα μαθές κλιματισμό;

Με σάρκινο θα βγω ιματισμό,

ακόμα και στον θάνατο κιμπάρης…

 

 

 

 

 

 

 

 

50 Χαϊκού

1.Γάλα φαρμάκι

της Κίρκης. Ξημέρωμα,

κλέφτης θα φύγω…

 

2.Νεκρό ξεθάβω.

Με συντρέχουν κοράκια.

Θα χουνε λόγους…

 

3.Βασανίστηκα,

γη χέρσα οργώνοντας,

για ένα στάχυ…

 

4.Το φερέφωνο

των χολωμένων Μουσών

εγώ. Για πάντα…

 

5.Γερνούσα μόνος,

στη Μπενάκη πίνοντας,

πίκρα φλιτζάνια.

 

 

6.Χαρές δεν θέλω…

Αφέντης, να το ξέρεις,

σημαίνει φίδι.

 

 

 

7.<<Τήρα την ξέρα>>.

Απ΄το καλάθι, φωνή.

Ύστερα μαύρο…

 

8.Κόψε ξυράφι,

τις σεβάσμιες φλέβες

του Γεννήτορος.

 

9.Του Παραδείσου

φθηνές απομιμήσεις

σε γύψο πουλώ…

 

10.Κρύβει στην άμμο

τα βατραχοπέδιλα,

η Ευρυβία.

 

11.Πλένω τα δόντια

τρεις την ημέρα φορές.

Αυτά σαπίζουν…

 

12.Ο δικηγόρος

βαριά. Ετοιμάζεται

για Θεία Δίκη…

 

13.Μητέρα πάψε.

Το που με γέννησες, η

καταδίκη σου…

 

14.Έρχεται βράδυ.

Οι στίχοι ξυπνάνε και

πλένουν τα δόντια.

 

15.Να χειροπέδες

της ψυχής που βάζουν στους

χαροκαμένους…

 

16.Στης Δρακολίμνης

τα νερά θα βαπτιστώ:

Βελλεροφόντης.

 

17.Υψώνω χέρι,

στης Γκαμήλας τη ράχη.

Οι Θεοί νεύουν.

 

18.Το καλοκαίρι,

σαν προσευχή παρθένου

καλά ραμμένης…

 

19.Χάρτινε φίλε,

μια ψιχάλα έφτασε

να ξεθωριάσεις.

 

20.Ψυχή μου κράτα.

Ο Νικολάκης εχθρός

από τους λίγους…

 

21.Ανεμιστήρας

που μάταια γυρίζει

η φιλία μας.

 

22.Ένα τραπέζι

τη φιλία κράτησε

θεονήστικη.

 

23.Φύσα Βαρδάρη.

Την καρδιά μου ξέφτια

εγώ την θέλω.

 

24.Πάντα Κυριακές,

βγαίνει ο πεθαμένος

με τ’ αμπέχωνο.

 

 

25.Φωτογραφική

μηχανή κρατάς φίλε;

Καλό φάρμακο.

 

26.Πως μια σοπράνο

να τα βάλει μπορεί με

γάτες τ΄Αυγούστου;

 

 

 

27.Ο Πατέρας μου

εγώ. Πριν να υπάρξω,

Κόσμον οικούσα.

 

28.Ζαχαρωμένα

τα θέλεις φίλε καλέ

τα καταπότια…

 

29.Θάρρει. Ο σκύλος

της αγάπης ο τρανός,

δεν θα γαυγίσει.

 

30.Τα γεράματα,

ανταπόδοση άξια

στις αμαρτίες.

 

31.Με σακάτεψες,

με το σφυρί το γλίσχρο

της αγάπης σου.

 

32.Νεκροταφεία

θα υπάρχουν όσο, θα

σέρνονται τύψεις.

 

33.Κόκαλα μαύρα

της μνήμης. Σιχαίνομαι

τη δύναμη σας.

 

34.Ο Καρυωτάκης,

πάντα χαμογελαστός

θα μας συγχωρεί.

 

35.Μια Παρασκευή,

την αγάπη χάλασε

με το τακούνι.

 

36.Νυκτός φανάρι,

μακριά την ξέρα κράτα

του Παραδείσου…

 

37.Φιλιά σε όλους…

Στον Πατέρα μην πείτε

τα μαντάτα μου.

 

38.Πόρτες ανοιχτές…

Τα κλειδιά στις τσέπες μου,

καλά κρατούσα.

 

39.Χρονιάρα μέρα,

έλαχε ο θάνατος

να τον ξυρίσει.

 

40.Μ΄εφημερίδες,

τις μύγες ξολοθρεύουν

και με τη Βίβλο.

 

 

 

41.Παραγγέλματα

Δελφικά γευματίζω.

Πώς να πεινάσω;

 

42.Δίχως συγνώμη,

Στα δάση θα πορευτώ

των Αθανάτων.

 

43.Βασανιστικά,

θα κυλήσουν οι μέρες

της ευτυχίας.

 

44.Ήρθες μια βραδιά

γυμνή,  μοσχοβολώντας

παλιό θάνατο.

 

45.Κηδαθηναίων,

κερί  Επιταφίου,

στα ρείθρα στάζω.

 

46.Τυφλό χωράφι,

τα κόκαλα δέχτηκε

της Αντιγόνης.

 

 

 

47.Χόρτασα ποινή

και θάνατο ψημένο

στην Ελευσίνα.

 

48.Μόνο μια λέξη

κι αυτή κιβούρι στενό

στέρνο να πνίγει.

 

49.Ο Μοντιλιάνι,

αψέντι μεθυσμένος,

με κατακρίνει.

 

50.Τρελή Πασχαλιά,

τα καρφιά σου δεν θέλω

τα πέντε. Διψώ…