Γραφείο Τελετών  Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΡΟΝΤΙΣ

Λαμπρά ημέρα σήμερον η της ιάσεως…

Βάνω ταμπέλα: «Κλειστόν λόγω Αναστάσεως».

Σε πέντε ώρες

Σε πέντε ώρες θα σημάνουν οι καμπάνες,
για μιαν Ανάσταση που ξέπεσε πολύ,
και την επήραν τα παιδιά με τις τσουγκράνες,
φαρμακωμένα απ΄την τόση της χολή.

Σε πέντε ώρες κι ο Πιλάτος παραπαίει,
ρουφώντας μπύρες σε μπουρδέλο της Φυλής:
«Που να βρεθεί να μ΄απαλλάξει από τα χρέη,
ένας λεβέντης, ένας μάγκας ντερτιλής;»

Σε πέντε ώρες είναι δύσκολο κομμάτι,
όχι λεβέντης,  μήτε  Γιούδας να βρεθεί,
για να γιατρέψει των Παθών τον υπνοβάτη,
που΄χει μονάχος του στο αίμα προσδεθεί.

Σε πέντε ώρες αναμένονται καμπάνες,
μα εγώ στες θέσεις μου θα μείνω σθεναρός:
«Χαίρε Πιλάτε! Σαν σε βάρος σου οι δαπάνες,
αναλαμβάνω ενοχές  περιχαρώς».

Η Μάνα μου

Η μάνα μες στο μαγεριό δεν στέργει να πιστέψει,
πως μίσεψα και για τα με παλεύει λαδερά:
«Κάπου βοσκά τ΄αγόρι μου, ταχιά θε να ΄πιστρέψει
και τότες με ψαλίδι μου του κόβω τα φτερά,

να μην σκεφτεί άλλη βολά να φύγει μεσημέρι,
Πέμπτης τεφρής  που  σύννεφα σκεπάζαν την μορφή
του Σταυρωτή με το σφυρί το γύφτικο στο χέρι
και το κασκέτο στου Τρελού την πιο ψηλή κορφή».

Η μάνα μες στο μαγεριό έχει τραπέζι στρώσει
και μασουλά ξερό ψωμί με δόντι δανεικό:
«Αύριο που ΄ναι Κυριακή, νωρίς πριν ξημερώσει
κάπου θα βρω τον γυρουλή σιμά Κεραμεικό».

Κοντά της στέκω της μιλώ, χαιδεύω την στες πλάτες
μα δεν νογά η άμοιρη και κρένει στα πνιχτά:
« Σαν να γρικώ κάπου μακριά λάμιες να σκούζουν γάτες
και το σκυλί του Αχέροντα το μαύρο ν΄αλυχτά».

Η Έλευση του Νυμφίου

«Τι ώρα θ΄αριβάρει ο Νυμφίος;»

«Δεν ξέρω κι ούτε θέλω να μου ειπούν.
Προγκήξτε τα σκυλιά μην κοιμηθούν,
αλήθεια, πως δυσκόλεψε ο βίος,

σ΄αυτή τη φυλακή με τα παγώνια;

Περνούσαμε καλά ένα καιρό.
Ξύδια, πουτάνες, πνεύμα θαλερό,
τώρα, κρατούν μας ξάγρυπνους τελώνια».

«Τι ώρα θ΄αριβάρει ο Νυμφίος;»

«Νύκτωρ και οπωσδήποτε κρυφίως».

Ένας Αχιλλέας

Ο μόρτης σέρνει μυστικά
σαν μπαίνει στην ταβέρνα,
μ΄ απά στο τέταρτο κρασί,
μοστράρει μας τη φτέρνα,

τσιγκλώντας το μεθυσταριό:
«Γυρεύω αντρειωμένο,
τέχνη του να ΄χει το  βελί.
Βαρεί εδώ; Πεθαίνω…».

Χαράμι πάγει κόπος του,
κανένας δεν γυρίζει,
να τον κοιτάξει που λυσσά
και πελαγοαφρίζει.

Κι έτσι ο δόλιος Αχιλλεύς,
στην τρούπα του ΄πιστρέφει,
μια νύχτ΄ακόμα ζωντανό
της Βρισηίδας ντέφι.

Un Reve

Εφάνη μοι κατ΄όναρ ο Αδάμ:
«Μπουρλότο αντελήφθης της Notre Dame;
Η Μοίρα κατακαίει κάθε τι,
που κρύβει μιαν Αξιά, oh mon petit.

Ηράκλειτος το είπε: Αδελφοί,
ουδέν παγίως, ούτε καν τα Επή
τ΄Ομήρου. Θε να σβύσουνε γοργά,
ακόμα και τα χρέη προς Ο.Γ.Α.

Paroles Υannis στην άκρια το λοιπόν,
και μάσα εν ανάγκη deux depon,
μήπως και γιάνει σου  Ελυτιδά,
και η Ριτσώδης Σεφεριτιδά».

Εφάνη μοι κατ΄όναρ ο Αδάμ:
«Εσύ grand obelisque de Notre Dame,
κι εντός ολίγου φλέγεσαι μωρέ,
τη συνοδεία Requiem του Faure».

Μικρή αναβολή

Με γάτες θέλω να γεράσω,
σ΄ένα σπιτάκι ταπεινό,
λίγα βιβλία, κάποια Βάσω,
σκέτο καφέ για πρωινό.

Να λέγω: «Μάγκα κάμε κράτει»,
του Ρίλκε πάνω στο σκαμπό,
σαν κλείνει πονηρά το μάτι,
στην πριγκιπέσα Ιζαμπώ.

Κι άμα σιμώσει μου η ώρα,
ανάστατος και μπει γιατρός,
ας πιάσει καταιγίς και μπόρα,
επιμελεία του Πατρός,

ψυχή να μείνει μες στα στήθια,
ως να τελέψει η βροχή.
«Αναβολές και κολοκύθια…
Άτροπος ξέρεις ν΄αστοχεί;»

Την πιο φτηνή για τον Πατέρα κάσα

Την πιο φτηνή για τον Πατέρα κάσα
και μ΄αρκετή τα στέφανα φειδώ.
Όσ΄αναγκαία μόνο κηδειό-
σημα…Ει  δυνατόν, λίγα τα ράσα.

Την πιο φτηνή για τον Πατέρα κάσα.
Κοστίζουν οι κηδείες τον σκασμό.
Πήγε που πήγε από μαρασμό,
ας μείνει και σε μας μια βρωμανάσα.

Την πιο φτηνή για τον Πατέρα κάσα
και στο ταφί το μάρμαρο λειψό.
Κίρκη  δεν θα πατήσει  Καλυψώ…
Τη μάνα μου την λένε κυρά-Στάσα.

Την πιο φτηνή για τον Πατέρα κάσα,
μπαγιατεμένο λέλουδο αρκεί.
Νεκρόδειπνος με κόκκινη φακή,
και γαίαν ελαφράν γερομπαγάσα…

Λόγος

Οι θλίψες σε τραβάν σ΄ αραξοβόλι,
εκεί που περιμένοντας το βόλι
του χάρου, κάμνεις στίχους προσευχή σου,
το θύμα να μην γένεις Παραδείσου.

Αθάνατος ας μένει όποιος κρένει
τις νύχτες σ΄εκκλησιές, τα χέρια δένει
μ΄ελπίδα σ΄ένα μύθευμα αιώνων,
που ταίριαξαν μπουλούκια φανφαρόνων.

Εσύ σα φωτισμένο παραθύρι,
στης ζήσης το φθαρμένο πανηγύρι,
ορθάνοιξε παντζούρια προς τον λόγγο,
να δώκεις λάμψη πρόσκαιρη στον Λόγο.