Ο Δικός μου Θεός

Δε θέλω παραμύθια πριν τον ύπνο.
Έτσι κι αλλιώς κοιμούμαι σαν πουλάκι,
με ήσυχη συνείδηση. Κουλάκοι
τον τρέμουνε πρωί γιόμα και δείπνο,

της Βίβλου τον ξολοθρεφτή, τον άγιο,
που τιμωρός τους στέκει και δυνάστης.
Μα εγώ, μικρανεψιός της Ιοκάστης,
άλλο Θεό γουστάρω για μουράγιο.

Τον σκέπτομαι λοιπόν ήμερο γέρο,
σε μια γωνιά του Σύμπαντος να κλάνει
τσιγκλώντας: «Ντερμπεντέρη γειά σου Γιάννη,
με την κυρά σου την τρελοκαμπέρω.

Κρασάκι πίνε, τρώγε δίχως βιάση,
πέντε φορές κοκό την εβδομάδα
και κάθε Τρίτη μέρα αποφράδα,
μια γίδα βάζε κι ας να παίρνει βράση.

Καλό, κακό με μέτρο κι είσαι φίνα.
Σαν έχεις μέτρο, έχεις την ευχή μου.
Το ρέστο σου χαρίζω του προστίμου
και βουρ με την Καβούρω για Ραφήνα».

Δε θέλω παραμύθια για Κολάσεις
και Παραδείσους. Μπάστα η κοροϊδία.
Το ξέρω πως μετά απ΄την κηδεία,
ίδια μετριέται Γιάννης και Ωνάσης.

Το Κλείσιμο του Κύκλου

Πατρίδα μου καφές, καπνός, άκρατος οίνος
κι εγώ παλιάς κοπής αλμπάνης θεατρίνος,
τα όρη της με την κατσούνα ν΄ανεβαίνω,
τρεκλίζοντας ανάμεσα στο ζω-πεθαίνω.

Για συντροφιά μου μιλεούνια μαύρες σκέψεις,
Θεού ψηφίδες που αποφεύγει επισκέψεις,
πλην με καλεί με βιά στο χώμα να γυρίσω,
τον κύκλο που λειψά μου χάραξε να κλείσω.

Της Φενάκης το βαλσάκι

Συγνώμη δε σου γύρεψα ποτέ,
για ΄κείνο το συμβάν στην Κηφισίας.
(Παυσάτω η εξουσία σου λωτέ,
ελθέτω η φθορά της αμνησίας).

Σαν σήκωσα τη χέρα Υλαγιαλή,
νευρόσπαστο μ΄οδήγαε ο τρόμος,
ο τρόμος που μυώνες κουρταλεί,
τρόμος πολλά βαρύς και νεκροτόμος.

Το ταγκαλάκι  σίμωσε γλυκά
και μείναμε δυό ξένοι στην Αθήνα,
εσύ με του Μερλιέ τα Γαλλικά,
εγώ με Χάμσουν «Πάνα» και την Πείνα».

Διαβήκανε οι χρόνοι. Τι μ΄αυτό;
Το τραύμα ανοιχτό μιας πόρνης θύρα,
να μπάζει ενοχή. Είναι γραφτό,
οι έρωτες να έχουνε και φύρα.

Συγνώμη δε σου γύρεψα θαρρώ
και να ζητήσω τώρα μια φενάκη,
μα λίγο από τον Δούλο πριν δαρώ,
ας παίξω της Φενάκης το βαλσάκι.

Τα Νόμιμα

Ήρθε κατ΄όναρ με κερί
κι ο Άη-Φανούρης:
-Σα θες να βρίσκεις, εύρετρα...
Άχθος αρούρης!

Η Καρέκλα

Γειωμένος στο γραφείο «Εκτελέσεως»,
ιεράρχης ανυπόληπτης αιρέσεως,
της Καρέκλας εκθειάζω την υπόσταση,
που μου δίνει από την πλέμπα μιαν απόσταση.

Αχ Καρέκλα μου που δίχως σου ασήμαντα,
θε να ζούσα τη ζωή μου και ακύμαντα.
«Καλημέρα, καλογιόμα, οι κρατούμενοι
να περάσουν συνοδεία, λοιδορούμενοι».

Γύρω κάγκελα χονδρά, μα μέσα λέφτερος,
να σκαρώνω αναπαίστους πάντα εύκαιρος,
των ροδών Σου προσκυνώ την Αγιότητα,
μ΄ υπαλλήλου Δημοσίου ιδιότητα.

Γειωμένος στο γραφείο «Εκτελέσεως»,
εις παράνοιαν ελθών εκ σολ διέσεως,
της Καρέκλας μου συμπλέκω το εγκώμιο,
που λιμάνι είναι για με κι αεροδρόμιο.

Απόγευμα Στο Σταθμό Λαρίσης

Τ΄απόγευμα δε νεύει να μουχρώσει.
Με λίγο φως αντέχει και την βγάζει.
Ρωτούνε οι Αλκμάνοι με μαράζι:
«Πόσοι και ποιοι μας κρύβουνε την Γνώση,

του Φοίβου ξεκουρδίζοντας  τη λύρα;
Μια τέτοια ζήση εμείς την απωθούμε.
Τι ωφελεί σονάτες να σ΄ακούμε,
στο πιανοφόρτε να σουονάρεις Μοίρα;»

Τ΄απόγευμα υπέργηρο, μα στέκει
ακόμα στο ζερβί του το ποδάρι,
σαν Ιησούς με κόκκινο φουλάρι,
που άξια μιμείται το λελέκι.

Σφυρίζουνε τα τρένα…Προς την Δύση,
ο μαύρος ο καπνός τους ήδη τρέχει.
Σε λίγο που μονότονα θα βρέχει,
σου κρένω του αινίγματος την λύση:

«Αθάνατος δεν γίνεσαι, γεννιέσαι.
Τα ρέστα μπιχλιμπίδια να γελιέσαι».

Ο Ζητιάνος

Το χέρι απλωμένο στους αγέρηδες,
μαθαίνει αρνησιά να κουλαντρίζει,
αράδα προμηθεύοντας Λυμπέρηδες
με σπίρτα. Στα πλακόστρωτα του Γκύζη,

Ανάσταση δεν έχει, μόνο Σταύρωση
και στέφανον εξ ακανθών ρεγάλο.
Το χέρι απλωμένο… Αποκάρωση
και πώς να σηκωθείς ψυχή για μπάλλο;

ΠΕΣΣΟΑ

Στο ύπνι μου μουρτζούφλης ο Πεσσόα:
«Στο διάβολο παράτες και ηρώα.
Ανάθεμα χοντρό στο Εφετείο,
στα πλοία με κατεύθυνση την Χίο.

Στου έρωτα ανάθεμα την πείνα,
βιολάτορες, πιανίστες απ΄την Κίνα,
ας είναι και τερπνοί δεξιοτέχνες.
Για λίγους και αλμπάνηδες οι Τέχνες.

Βαρέθηκες της θάλασσας το κύμα;
Της Λούτσας το παράνομο το κτίσμα;
Στον ανεψιό τον βλάκα να το γράψεις,
τα φώτα του καριόλη να τ΄αλλάξεις.

Βιβλία μην κρατάς μες στο ερμάρι.
Ένα βιβλίο είναι ένα κουφάρι,
που τίποτα μαθές δεν διασώζει.
Μια τέτοια εμμονή δεν σου αρμόζει.

Τους στίχους σου στον άνεμο αμόλα,
κι αν είναι βολετό πότισ΄τους φόλα,
΄πογράφοντας φαρδιά- πλατιά Κανένας.
Αύτη σφραγίς… Σώας έχεις τας φρένας.

Συγνώμη φύρδην-μίγδην που στα λέω.
Το ξέρω, τα νοήματα πως καίω.
Μα λίγος χρόνος  ξέμεινε στο ράφι.
Οι πολλαπλοί μου με καλούν οι τάφοι.

Αυτά και μένω. ΄Ηρθε η ώρα κι άγω,
με πέτρα στην αγκάλη για τον Τάγο».
Στο ύπνι μου μουρτζούφλης ο Πεσσόα:
«Η ήττα σάμπως νίκη για τον Τρώα».

Το Σύννεφο

Αν σύννεφο τολμήσει και με βρέξει,
γλιστρώντας το κατώφλι μια Δευτέρα,
σα συγγενής που ήρθε για βεγγέρα
το δειλινό απρόσκλητα στες έξη,

τότες ευθύς αντίμετρα θα λάβω,
με τη μορφή Σωκρατικής θερμάστρας.
Για πρώτη θα σταθώ φορά μου άντρας,
κι αν βολετό διπλά θα μεταλάβω,

λημνιώτικο ξηρό απ΄την μπουκάλα,
σε μια γωνιά στο πάσο της κουζίνας.
Ας έζησα ως έγκλειστος της «Πείνας»,
καιρός να δραπετεύσω από την γυάλα.

Το σύννεφο ας είν΄του Άλλου Κόσμου
μαντάτο, δεν ορίζει πια το φως μου!

Λευκή Σελίδα

Λευκή σελίδα με καλεί,
να την αποπλανήσω.
Γδύνομαι, γδύνεται κι αυτή…
Με τι να την γιομίζω,

που ΄χω τον νου μου αδειανό,
πηγάδι στερεμένο;
Κι αφού χαντούμης κι άπραγος,
σαν αδελφός της μένω.

Ο Γκεβάρα

Πως τα ΄φερε η κατάρα κι απεφάσισα,
να ρίξω τα ξουράφια μου στον βόθρο,
και κει που είχα μάγουλο γαρούφαλο,
χιονάτα να χαϊδεύω απ΄τον όρθρο;

Επέμεν΄η κυρά: «Ξουρίσου γρήγορις,
κακό να μην σε βρει Γιάννο κανένα».
«Εσύ τους τετζερέδες, τα παστίτσια σου...
Δικά μου είναι τα γένια και τα χτένια ».

Σαν άφηνα το γένι δεν φαντάστηκα,
πως φίλος απ΄της Λάρισας τον κάμπο,
θα μ΄έκραζε μια νύχτα στα Εξάρχεια:
«Γεια σου Γκεβάρα Τσε από τα Jumbo».

Πουρνό-πουρνό και πρώτος στο μπαρμπέρικο:
«Να μου τα πάρεις όλα κυρ-Θανάση».
Με κοίταξε αυτός, βαριαναστέναξε:
«Γκεβάρα κόψε…Συ θυμίζεις Λάσσυ».

Το Φέρετρο

Το φέρετρο φθηνό σαν την ζωή μου.
Μερίς κι αυτό του Θεϊκού προστίμου
που κάθε τι με φθόνο κουτσουρεύει,
επί σαρκών ταγμένο ν΄αφοδεύει.

Το φέρετρο φθηνό, λουστραρισμένο
σ΄υπόγειο πολλά υγρασιασμένο.
Εκεί καμπούρης παίζει με μια πλάνη,
και κάθε λίγο ρεύεται και κλάνει.

Το φέρετρο φθηνό, τα λόγια λίγα.
Κοστούμι το γαμπριάτικο με ρίγα,
σχισμένο με ψαλίδι προς την πλάτη,
ό,τι εκεί το πιο μεγάλο μάτι.

Το φέρετρο φθηνό και τρεις καμπάνες.
(Ακούνε τες οστά ξερά οι μάνες).
Πεντάλεπτο τραμπάλισμα, φως, χώμα
κι εγώ που παριστάνω αυτό το πτώμα.

Οφθαλμόν αντί οφθαλμού


Παπα-Λιά σαν με λερώσεις,
πλώρη βάλε να πλερώσεις,
το γαμπριάτικο. Ακόμα
κι αν με χώσεις μες στο χώμα,

να το ξέρεις δεν γλυτώνεις…
Την αρίδα που τεντώνεις
μεσονύχτι με τη μπάμπω,
απ΄την καμινάδα θά ΄μπω

κι ένα δίλιτρο Κορώνης,
σε ραντίζω γέννα πόρνης.
Για να μάθεις πεθαμένους,
να βλογάς πασαλειμμένους.

Η Ανάσταση του Ορέστη Πουλικάκου

Στης Ουτρέχτης τα στενά,
κάποιος Πουλικάκος,
σέρνεται χαράματα
και μπροστά του λάκκος.

Δυό Μαρόκια βρίζονται,
μες στο ψιλοβρόχι,
πίνοντας τις μπύρες τους,
κάτω από μια κόγχη.

Στη πατρίδα μια Λαμπρή,
μέρα ξημερώνει,
που σαν τη λογίζεται,
κόβεται το γόνυ.

Γύρισε στο στρώμα του
κι είπε στο ποντίκι:
«Τα μαζεύω αύριο,
το βιολί στη θήκη».

Κι άκουσε (μες σ΄όνειρο;)
μια φωνή : «Ορέστη,
σα ξυπνήσεις, θάρρεψε!
Άι Χριστός Ανέστη».

Το Θέατρο

Το φίδι πως ν΄αφήσει τη φωλιά του,
που λίθος πια το χέρι των θλιμμένων,
τινάζεται στο μέλλον μετ΄επαίνων,
τις κλείδες να ραγίσει του αοράτου;

Και πως ο γρέγος, σύνοικος του σκάφους,
χωρίζοντας τη θάλασσα στα δύο,
ως Νέστωρ θριαμβεύων εν σταδίω,
ματίζει μαύρα μάρμαρα τους τάφους;

Έτσι… Σαν σκλί που γύρισε στο σπίτι
κατάκοπο, στη Νέα Ιωνία,
και σαν γριά τσατσά μες στα πορνεία,
έτσι θ΄απογδυθώ τον Φιλοκτήτη.

Το θέατρο χωμάτινο ως πάνω,
αντέχει ακόμη ένα τσαρλατάνο;

Προθανάτιο Τσίρκο

Γυμνός πως να τροχίσεις τα μαχαίρια,
που τίναξε απάνω σου μια ρούσα;
Καιρός, φτεροκοπώντας η μιζέρια,
αυτή που σε μεθούσε φρούδα λούσα,

μ΄ Αμλέτου διγλωσσία προικισμένη,
ν΄αφήκει της σαρκός σου το παλάτι.
Ιδού, Ησαύ ασθμαίνων ανεβαίνει
Ροσόλυμα, για όσπρια κι αλάτι.

Κατάστικτος ο θάνατος οδύνες,
ξεπήδησε μαζί σου το εξήντα,
πλην τώρα στου Ερυθρού Σταυρού τις κλίνες,
ορό σε ψιχαλίζει ως μια πίντα.

Νυστέρι δεν αρκεί για να σ΄ανοίξει.
Μια τέτοια χάρη δόθηκε στην πλήξη.

Το Μόρφωμα

-Χρυσά τα νέα. Ευτυχώς,
το μόρφωμα καλπάζει.
Σε λίγο γένεσαι μπουχός
κι ένα παλιό μαράζι.

-Πολλά παρήγορα μου λες,
γιατρουδοντερμπεντέρη,
ότι οι μέρες μου πουρές,
καμένες από χέρι.

Τώρα των τάφων θαλπωρή
και γλύκα της ειρήνης.
Ζηλεύει όποιος με θωρεί,
στις παρυφές της λίμνης,

να περιμένω Κιουταχή,
κουφό περαματάρη.
-Δεν είναι δα τόσο βραχύ…
-Για κάνε μου τη χάρη!

Η Έκδοση

Μελανοτάφος χάρτινος,
ξερνοβολά μυρμήγκι,
ψαχνό δυό δράμια προκοπής,
τα δεκαπέντε ξύγκι.

Κι εγώ που διάλεξα να ζω,
με ρίμες του ολέθρου,
κάτοικος τρώγλης γέγονα,
αντί σεμνής υπαίθρου.

Εγώ το Κάστανο

Ο Θάνατος μουρμούρισε: «Συγνώμη»,
καθώς μου ανακάτευε την κόμη:
«Καλό παιδί εφάνης και λυπάμαι,
που πρέπει να σου πω, λεβέντη πάμε.

Μα τα ΄χει ο Θεός κανονισμένα
τα πράγματα, σαν κάστανα βρασμένα.
Το τσόφλι βγάνει, τρώγει λίγη ψίχα
και πίνει τσιπουράκια για την ψύχρα.

Γιατί κι ο Γιεχωβάς μαθές κρυώνει,
και ψάχνει πυροστιά και παραγώνι,
και σα τελεύουν κάστανα με στέλνει,
σε κάθε τι στον κόσμο που πεθαίνει».

Ο Θάνατος μουρμούρισε: «Φιλάρα
κουράγιο, μην τρομάζεις την χατζάρα.
Η ψίχα σου τροφή άλφα ποιότης,
αν κι έκφυλος γνωστός και μέγας πότης».

Τα στερνά της λόγια

 
«Σηκώστε τις χελώνες απ΄το σπίτι»,
είπ΄η γιαγιά η Σοφιά, Μεγάλη Τρίτη.
Παρασκευή Μεγάλη: «Πόση πλάνη;»
Ανάσταση και πέντε είχε πεθάνει…

Το Γεύμα

Μια Κυριακή καθίσανε σε γεύμα,
Πατήρ, Υιός κι ασπαίρον Άγιο Πνεύμα.

Χορτάτος ο Πατήρ, Υιός στομάχι
και τ Άγιο Πνεύμα: «Προβενσάλ βατράχι».

Τους διώξανε λοιπόν οι σερβιτόροι:
«Αυτοί πελάτες πάνυ ψυχοφθόροι».

Και σχόλασε το γεύμα της Τριάδας,
κακήν κακώς στ΄«Amigoς» της Γλυφάδας.