Παραμονή Πρωτοχρονιάς

Γνωστόν το φάρμακο των θλίψεων γυναίκα!
Ύπνος γι΄αυτό πολλά βαρύς από τες δέκα!

(1961-201…8;)

-Για ευχή Πρωτοχρονιάς κάτι τ΄απτό;
-Της πλάκας μου το επτά να γένει οκτώ!

Ο Νεκροθάφτης

Ο νεκροθάφτης πέρασε σφυρίζοντας στριγκά,
από την κάμερη μπροστά μεσάνυχτα και κάτι
κι ο σκύλος ο ακοίμητος που φάσματα γρικά,
μου γαύγισε: «Γυρεύει σε απόψε η Εκάτη».

Το πανωφόρι έριξα και βγήκα στο σκαλί:
«Εδώ δεν έχει Κυριακές να χώσεις μες στην κάσα.
Το ξέρω μην μου το χτυπάς, πως ήρθες για μαλλί,
μα θα στο πω στεγνά πολύ, κάποιος σου κάνει φάρσα.

Έχω πληρώσει τίμημα καθ΄όλα ακριβό,
για της ανάσας τους ατμούς, της πόρνης το αιδοίο
και γι΄άλλα ευτελέστερα. Να μην χρονοτριβώ,
και κάμνω δυσκολότερο τον δύσκολο σου βίο».

Ο νεκροθάφτης στάθηκε και μέτρησε σταυρούς
κι ήταν ο σκύλος πέτρινος, η κάμερη μου τάφος.
Μια κουκουβάγια χούγιαξε: «Έτσι σας θέλω αβρούς,
εσάς που νιοί μπαρκάρατε με των Κηρών το σκάφος».

Δάσκαλε που δίδασκες;

Ο Θάνατος δεν κάμνει διακρίσεις…
Στην κούνια καρυδώνει το μωρό
και πάνω σε νερουλιασμένες στύσεις,
του γέρου με κλαράκι τον ντορό,

σαρώνει κι έχει πρόσωπο μια μάσκα,
το χέρι ατρεμούλιαστο. Χτυπά…
Σαγόνι, κύστη, νεύρο αφήνει λάσκα,
βελόνι την καρδιά κατατρυπά.

Μαζί του να τα βάλεις μην θαρρέψεις.
Αυτός μεγάλος σφόδρα, συ μικρός.
Ταχύτητα μονάχα να γυρέψεις
και σαν σε περιλάβει να ΄ναι αβρός.

Κι εγώ που συμβουλεύω, στους κιοτήδες
σωστό πολύ να συμπεριληφθώ.
Πιο δυνατή καρδιά οι κατσαρίδες,
θα ΄μολογήσω πριν κατουρηθώ.

Προσευχούλα

Νιογέννητε Χριστέ μιας Φάτνης σπούργε,
το πιάτο μου να πήξει στο μπαρμπούνι
΄βλόγα και κάτι άλλο…Της συμβίας
οι τρίχες να χαθούν απ΄το πηγούνι!

Την πιτυρίδα που με ταλανίζει,
σαν Ultrex θεϊκό μ΄ένα σου νεύμα
ξαφάνισε και δώκε μου του δόλιου,
για ολάκερη χρονιά χάρισμα ρεύμα!

Κι αν πάλι βολετό ευράκια πέντε,
το κάθε πρωϊνό στο προσκεφάλι
να βρίσκω,  μήπως και τα καταφέρω,
σταλίτσα να ξεφύγω αυτό το χάλι!

Μικρούλη μου Χριστέ, μικρούλι θαύμα
προσώρας δυσωπώ. Σαν μεγαλώσεις,
πιο δύσκολα σου βάνω. Μόνο τήρα
στα λίγα που ζητώ μην τα σκ...!

Οι Μάγοι

Μάγοι να μου λείπουν δώρα
κι άλλα κόλπα ψυχοφθόρα.
Πιο καλά στέκω με κράσο,
μοναχού φορώντας ράσο,

και μπλεξίματα δεν θέλω,
με του Νόμου το μπουρδέλο.
Εκ Περσίας σεις κι αν είστε,
άλλον βρείτε να μαδήστε.

Μάγοι μαύρο πάρτε δρόμο,
πριν φωνάξω αστυνόμο
και σας χώσει σε μπουντρούμι,
δίχως τσάγι και λουκούμι

και τελέψετε καριέρες,
στης Κασσάνδρας τις ντουζιέρες.
Τι τα χρόνια φέραν  κρίση
κι έχω κόψει το χασίσι.

Το Παράπονο του Γιεσούα

Οι Μάγοι καπουτσίνο με κανέλλα,
η Παναγιά βερύκοκο λικέρ,
μιά μπύρα ο κυρ-Σήφης extra lager
και πιάτο ποικιλία συν κουβέρ.

Μονάχα ο Σωτήρας λιμασμένος,
εις μάτην ψάχνει στήθος και θηλή
κι υψώνοντας το βλέμμα στον Πατέρα,
λογάκια πονεμένα του μιλεί:

«Αρχίζω με νηστείες, θα τελειώσω
με όξος ποτισμένος και χολή,
μονίμως  μες στην έλλειψη την μαύρη.
Που πάει τέλος πάντων το βιολί;»

Και στρέφει ο κυρ-Σήφης και του λέγει:
«Γιεσούα για σιλάνς, πολλά τα λες.
Ας φύτρωνες Βασίλης, Γιάννης, Μήτσος,
τυρόπιτες να τρως να πίνεις νες».

Ο Ηρακλής στον Έκτο Ανακριτή

Δυό βόλια για γυναίκα μου,
για πεθερά μου τρία!
Ευκόλως καθαρίζεται,
η κόπρος του Αυγεία;

Το χασάπικο της Παναγιάς

Σ΄ένα παχνί γεννήθηκα,
από μαννούλα ρούσα
και Παναγιά Γουμένισσα,
Κτιστή και Γρηγορούσσα.

Κι ήμουν γι αυτήν μικρός Χριστός,
με τα καρφιά του ούλα,
τον αγκαθένιο στέφανο,
του Πάθους την τρεμούλα.

Μα γρήγορα μεγάλωσα
και δρόμους πήρα σβάρνα,
Θήρας, Φυλής, Αδώνιδος,
για κόρες απ΄την Βάρνα.

Κι η Παναγιά Γουμένισσα
Κτιστή και Γρηγορούσσα,
κλαιγόταν στις γειτόνισσες:
«Σκλι κάλλιο να γεννούσα».

Μ΄ένα Ποδήλατο

Μ΄ένα ποδήλατο σπασμένο τριγυρνώ,
στων Φιλοσόφων τις πιο δύσκολες αλάνες,
ψάχνοντας όρυγμα, γραμμή του Μαζινό,
μήπως και φύγω από της λύπης τις δαγκάνες.

Πόρνες, ρεμπέτες, ποιητάρηδες χλωμοί,
μου γνέφουν: « Πρόσεψε τις ρόδες, το πεντάλι.
Καταναλώνεται η Κόλαση ωμή,
σαν έχεις μάρμαρα του τάφου προσκεφάλι».

Έχοντας πάντα την ανάσα της φθοράς
στο σβέρκο, φεύγω για σκιαγμένες πολιτείες,
όπου αψιά η μυρωδιά της συμφοράς,
πέρα σκορπίζει παρηγόριας σοφιστείες.

Μ΄ένα ποδήλατο ψηλά στον Υμηττό,
χωρίς τα φρένα, μόνη κόντρα μου το πόδι,
σ΄αυτόν τον Άγνωστο Θεό τον τεχνητό,
μια προσευχή κι ύστερα σάρκες σα το ρόδι.

Στην Αποικία

Στην αποικία τούτη εδώ,
στωμύλων παπαγάλων,
ικέτης παρευρίσκομαι.
Τι νύχτα των Κρυστάλλων,

μέσα στο φως αλιά μου ζω;
Πολύχρωμα τα σμήνη,
κάρα, κορμί τσιμπολογούν.
Μιλώ με ντομπροσύνη:

«Παπαγαλάκια μου σοφά,
προς τι με τυραγνάτε;
Μηλαδελφάκι σας κι εγώ.
Ποσώς με συμπονάτε;

Στιχάκια γράφω για τουρλιά,
μπεκάτσες, αηδονάκια,
τον ουρανό που ΄χουν φωλιά,
λημέρι τα κλαδάκια.

Πολλές φορές και ειδικά,
γένος σας έχω υμνήσει
και βλέπω  λίγο σόλοικο,
ράμφος να με ξεσκίσει».

Κι ο παπαγάλος του Φλωμπέρ,
ξυνός, Νίτσε μουστάκα,
με λέγει: «Αποσκότισον
κι άι να γαδείς μαλάκα, μαλάκα, μαλάκα…»

Γράμμα σ΄έναν Ποιητή

Αυτιάσου το κροτάλισμα των δίσεχτων καιρών
και με σουγιά του Θοδωρή χαράκωσε την φλέβα,
να ξεχυθεί σα χείμαρρος το γαίμα και τ΄αλγκόν,
που μες στον Κήπο ταίριαξαν  Όφις, Αδάμ και Εύα

Για σε δεν είναι φάρμακο, δεν έχει συνταγή.
Ο Δίδυμος σ΄ευεργετεί στου ύπνου τις πτυχώσεις,
αιτούμενος εξαίρεση απ΄την στυγνή σφαγή,
κι απ΄των θνητών τις έξοχες πλήν στείρες ταλαντώσεις.

Τα παγανά κάμνουν χωσιά στων δίσκων τις στροφές,
και γυφτοσίδερα περνούν στους άκαρπους σου στίχους,
μα πριν να πέσουν πάνω σου αστέρων οροφές,
ένα τραγούδι ταίριαξε για μιας ξανθής βοστρύχους.

Το νου σου μόνο ρήματα κατάλληλα να βρείς.
(Δε συγχωρούν οι άνθρωποι αθλίους ποιητίσκους).
Μπορεί να σε δικάσουνε είς θάνατον και δις,
σαν σε πετύχουν μπόσικο και σκύλο  απ΄τους θρήσκους.

Χριστούγεννα Τετράδη

Των Χριστουγέννων το σκυλί
γερμένο στο γιατάκι,
το νου του είχε  στη θηλειά,
στον γάντζο, στο σκαμνάκι.

«Λίγο σχοινί καλά πλεχτό,
το βάρος να βαστάξει
κι όλα τελειώνουν στη στιγμή…
Ω τι γενναία πράξη,

τ΄άλλα θα ειπούνε  τα σκυλιά.
(Λιαντίνειος στ΄αλήθεια).
Mα εγώ στο φως που όμωσα,
για ΄να πιατί ρεβύθια,

ο νηστικός σκοτώνεται
και ροβολά στον Άδη».
Κι έπεφτε ΄κείνη τη χρονιά,
Χριστούγεννα Τετράδη…

Mal di Luna

Η φεγγαράδα φέρνει αναγούλα,
ιδίως ιδωμένη απ΄την Βούλα,
αν δε την φορτωθείς απ΄την Γλυφάδα,
στην γλίτσα της κολλάς για μια βδομάδα.

Γι΄ αυτό κι εγώ γυαλιά φορώ ηλίου,
καχύποπτος πολύ εκ προοιμίου,
στης κόκκινης σελήνης την σαγήνη,
που αρμόζει αναντίρρητα σε χτήνη.

Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΗ ΡΑΦΗΝΑ

                                         Του Νίκου Περδίκη

Αρχάγγελος εφάνη στο κατώφλι,
των εγκοσμίων σπάζοντας το τσόφλι
και γύρεψε καφέ, ρετσέλι σύκο:
«Κερά να συστηθώ…Με λένε Νίκο».

«Καφέ και ναργιλέ στο καφενείο
και σπάσε πριν τα πάρω στο κρανίο
και φτερικό σου ντιπ τσουρομαδήσω…
Αργώ Νικιό θαρρείς να σε γιαχνίσω;»

Και κίνησ΄ο Αρχάγγελος προς Λούτσα,
με ώτα επί των ώμων  κούτσα-κούτσα.

Μεταφυσική δι΄ αρχαρίους

Η προσευχή για τον δειλό
και το κερί για κόρη,
ποδάρια που΄χει πήλινα,
το φύλο της σε ζόρι.

Όσο για με πορεύομαι,
γρικώντας τις καμπάνες,
ανάσταση να τάζουνε
εκ κλίνης, στις πουτάνες.

Ι.Σ Μπαχ


Διακόσιες οι Καντάτες, τόσα Πάθη...
Χριστός Σωτήρ αλί δεν εθεάθη.
Τον Κάντορα προσφώνησε σκουλήκι:
«Τέτοιο χοντρό περίμενες καζίκι

Σεβαστιανέ; Οι κόποι σου χαμένοι.
Όλα για΄να πουκάμισο, μια Ελένη.
Το έργο σου προς πλάσμα φαντασίας.
Ζωγραφιστός καμβάς είν΄ο Μεσσίας».

«Οι νότες μου σηκώσανε θρησκεία
και για τον πονεμένο κατοικία.
Μπορεί ο Ναζωραίος spleen και ψέμμα,
μα μια μου Λειτουργιά του δίνει αίμα».

Διακόσιες οι Καντάτες, τόσα Πάθη...
 Ο Άδης ο πικρός δεν επικράνθη.
Πλην βάζοντας τον δίσκο να γυρίζει,
θωρώ τον λιγουλάκι να τρεκλίζει.

Ο Πεσσιμιστής Εγώ

Τι να σκορπίσεις την αυγή,
τι γιόμα, τι το βράδυ;
Κάθε στιγμούλα εύκαιρη,
να ΄ξηγηθεί σκοτάδι.

Γιατί τα φώτα κίβδηλα
της ζήσης κι από σπόντα,
που σα χαμογελάει σου,
την λες και κουτσοδόντα.

«Κάλλιο ποτέ μην γεννηθείς»,
υπογραφή: Οιδίπους,
μα οι παπάδες θάρρεψαν,
πως το ΄πε για τους τύπους,

γιατί πολλά παλιάνθρωπος
υπήρξε κι αμαρτίες
σωρό με την μανούλα του
έκαμε  κι ασωτίες.

Μα εγώ τ΄αντίθετα θα πω.
Σοφός ο Πατριάρχης,
με τ΄ακριβό του απόφθεγμα:
«Θνητέ να μην υπάρχεις».

«Τι να ψοφήσεις χειμωνιά,
τι άνοιξη, τι θέρος;»
Και γκιλοτίνα άκουσε,
να πέφτει ο Ροβεσπιέρος.

Η Αναχώρηση της Γηραιάς Κυρίας

 
Ασίκης θάνατος με πρόφθασε στο finish,
μια γριά να μασουλείς κουκιά και να τα φτύνεις!