Ο Έρωτας για την Φροσύνη

Το φως χαλεύει κι άλλο φως,
και το σκοτάδι σκότος,
κι εγώ που σάρκες ντύνομαι,
τις σάρκες σεσηπότος.

Δίχως ελπίδα, ξέφτι νου,
γιομάτος αφροσύνη,
στο πάτο της Παμβώτιδος,
«Φροσί!» φωνώ, «Φροσύνη!»

Και σα την βρω, ιδού το φως,
ιδού και σκότος μέγα,
ιδού και σάρκες μας ομού, 
Άλφα σφικτά μ΄Ωμέγα.

Άνοιξη

Η Άνοιξη θα λάμψει σε δυό μήνες,
αλλάζοντας το φόρεμα στα δάσα,
κι εκεί που τώρα τσάφι την γκρανκάσα,
τι πράσινοι λεκέδες, τι λειχήνες;

Θα λάμψει… Είναι σίγουρο ως νέφος,
στη Δύση ματωμένο που ξορκίζει
τον κάματο, την θλίψη και τοκίζει
ανάσες. Της Ακρόπολης το τεύχος,

μυριάδες θα διαβάσουνε τουρίστες,
αχόρταγα με κάρφος μες στο μάτι,
πριν εύρουνε στασίδι και ραχάτι,
στης Πλάκας τους αλλόκοτους αρτίστες.

Η Άνοιξη θα λάμψει. Σβήνε φώτα…
Ο ήλιος πια πλερώνει τα σπασμένα,
για όλους μας, για σένα και για μένα,
(προς βλάβην φευ του επιπεφυκότα).

Πρωτοχρονιά 2020

 

Ρόδι βαστώντας στο δεξί
και στο ζερβί μαχαίρι,
θα μπω μες στο χαμόσπιτο.
Το φωτεινό τ΄αστέρι,

πρώτο θα κόψω, τα κλαριά
θ΄αφήκω για το γιόμα,
και με περίσσεια δύναμη, 
ασφαλτωμένο στόμα:

«Καλή Χρονιά σας φάσματα
και για τα με Κακή μου,
εγώ ξυπνώ σας και σειρά
σας, να μου πείτε κοίμου».

‘Ρόδι βαστώντας στο δεξί
και στο ζερβί μαχαίρι,
Πρωτοχρονιάς ξημέρωμα,
Θα κλείσω το τεφτέρι.

Ο Υπνοβάτης του Χρόνου

Αλίμονο… Η μνήμη πως σαστίζει,
σαν μπρος της λάμνει πρόσωπο θλιμμένο
μιας άλλης εποχής; Εν προκειμένω,
εφήβου σε υπόγειο στου Γκύζη.

Ο Χρόνος παρελαύνοντας (τι νάζια;),
ορθώνει το ποδάρι λάβρο άτι,
και χλιμιντρίζει: «Ξύπνα υπνοβάτη,
με το γλαρά των μύθων σου τοπάζια.»

Εγώ θαρρώ το πρόσωπο εκείνο,
εγώ κι ο Χρόνος. Έμαθα να σβήνω,
(μετρώντας γομολάστιχες στη τσέπη),

τον ίδιο τον εαυτό μου… Τι μαράζι
ο νους να μην ευρίσκει τώρα σκέπη,
και τούτο ουδαμώς να με πειράζει;

Η Έκθεση

 

Σε μιαν οξιά το λέσι μου με το πανί στο μούτρο,
να τραγουδεί για παγωνιές τ΄Αυγούστου μυστικές,
κρατώντας ρεέμι στο ζερβί των Κυνικών το λούστρο,
ξεθυμασμένο πλην παρόν. Στις γύρω φυστικιές,

ο κουρασμένος δεν ποθεί ανάπαψη σ΄εικόνες,
που κάποτε τον πότιζαν της λήθης το Τάμ-Τάμ,
με το τρανό το ψέμα τους απάνω στις κολόνες,
ως άγγελμα νεκρώσιμο του γελαστάρη  Χαμ.

Τώρα του άγονου καιρός, (καινούργιο κοσκινάκι),
δίνει στον σκώληκα ντορό, στον φίδουλα φωνή,
κι ένα Θεό ψαρεύοντας στυγνό από χαντάκι,
ψάχνει τυφλά  σ΄Απόδειπνο στασίδι κι ηδονή.

Σε μιαν οξιά το λέσι μου κι ο Άγγελος στο γείσο
της εκκλησιάς πως νοιάζεται για μια μωρά ψυχή,
που να γυρίσει βιάζεται στα περασμένα πίσω,
με θέληση σα κόσκινο και βούληση ρηχή;