Μαύρο Ψωμί

«Μαύρο ψωμί που τρώγαμε,
συσκότισε το νου μας
κι απαντοχές στομάχιασε.
Τα πενιχρά της σούμας,

καπνός, ρακί, δυό έπιπλα,
γιατάκι μια σταλίτσα
με τα στεφάνια στο καρφί,
που κρέμασε η Λίτσα».

Έτσι μιλούσε ο μπαρμπα-Λιάς,
στην πίσω την αυλίτσα,
Μεγάλη Πέμπτη δώδεκα
χρόνους, χωρίς την Λίτσα.

Η Πτώση

Δε νταγιαντάς του τζίτζικα
το κυνικό τραγούδι,
του μέρμηγκα την τσιγκουνιά.
Ένα μονάχα χνούδι,

να σε γκρεμίσει εύκολο
τούτο το καλοκαίρι.
«Τα πάντα πτώση» συναινεί,
με βολ πλανέ τ΄αστέρι.

Η Περιπέτεια

Τα χρόνια με ζαλώσανε καντάρια προσβολές,
τους ουρανούς σκοτίζοντας  μ΄αόρατη πλερέζα,
κι απέ με ξαποστείλανε λουσμένο στις χολές,
για να πατήσω έδαφος κατάσπαρτο πινέζα.

Λυκάνθρωποι οι σκέψεις μου, βρυκόλακες στυγνοί,
ροφούσαν το μεδούλι μου συχνά με καλαμάκι.
Ομίχλη στα περίχωρα με μπέρδευε πυκνή,
και μ΄έριχνε κουρόγιδο στου δρόμου το χαντάκι.

Μα να που σίμωσε καιρός, κατάλληλη στιγμή,
για να σιγάσουν οι στριγγλιές μεγάφωνα να πάψουν,
να σηκωθεί το πνεύμα μου πιο πάνω απ΄τη Ρωγμή,
κι απ΄τις φωτιές που βάλθηκαν οι δαίμονες ν΄ανάψουν.

Προς το μεγάλο πέλαγος βαδίζω σταθερά,
μ΄ένα κανώ στην πλάτη μου και τσίπα χαρτοκλέφτη.
Ανόητα τα γύρω μου, τα μέσα θλιβερά
και γω μια σαρκομετοχή, που όλο και ξεπέφτει.

Ξημέρωσε

Ξημέρωσε στις θίνες  των προγόνων,
κι ακούω την πληγή μου πριν κριθεί,
να μνημονεύει άντρο Πετραλώνων,
περίφοβη στο πρώτο «αλτ τις εί;»

Ξημέρωσε στραβά κι η κουκουβάγια,
λουφάζει στης Παλλάδας τα σκουτιά.
Σφαλνά το μάτι. Ποιος δουλεύει μάγια
και πήρε κατρακύλα και βουτιά;

Ξημέρωσε απρόσκλητα στους φούρνους
και λειώνουν οι Ιππότες ως χιών
που βλόγησαν μ΄ αούτομπαν τους Ούνους,
Κυκλώνα τα τεκνία της Σιών.

Ξημέρωσε. Φορτώνω τις εικόνες,
να προβληθεί ο κόσμος μου διπλός,
απάνω σε τεράστιες οθόνες,
δυσοίωνα σα πίνακας του Μπος.

Μια Συζήτηση

Σακατεμένος απ΄αγάπες νοσταλγώ,
σε μιας ταβέρνας το στασίδι να ρουφήξω,
δυό λίτρα ρόμπολα σε τέμπο λίγο αργό,
και με τον Χάρο μια συζήτηση ν΄ανοίξω:

«Λόγια δε βρίσκω να εκφράσω το κενό.
Μπροστά σε σένα κάθε μόρσιμος μαργώνει».
«Βάλε μια πρώτη στης ζωής σου το Ρενώ,
και μη μου κάνει το βαρύ μαθές πεπόνι».

«Φαρμάκια πίνω, με στιλέτο προσπαθώ,
να κόψω νήμα, ότι είναι να τελειώνει».
«Φθηνό το κόλπο και σιγά μην γλυκαθώ.
Ούτε γι΄αστείο, πριν το έβδομο εγγόνι».

«Ζήτουλας μπέκρος στα σοκάκια θα χαθώ,
μια τούμπα ξέπνοα φυσώντας από σάρκα,
με την ελπίδα σαν ταχιά θα μαραθώ,
να με τρατάρεις Χάρε, βόλτα με την βάρκα».

Το Τρισάγιο

Στην αποφράδα ταλανίζομαι γυμνός
τη μέρα, σκάβοντας απόπατους Αγίων
με σκαλιστήρι, ενώ  άνεμος πυκνός,
στεγνώνει ρέματα βαθύσκιωτα δακρύων.

Ο τροχονόμος τη σφυρίχτρα του φυσά,
κι εγώ στριγκά μια καραμούζα του θανάτου.
Εδώ, απόκληρος στου δρόμου τα μισά,
επτά ζωές θέλω να ζήσω σαν του γάτου.

Στους καφενέδες το τρισάγιο θα πω,
για κάποιο Νίκο, κάποια Γιώτα, κάποιο Θέμη,
ανεβασμένος σ΄οροφή και σε καπώ
ενός Τογιότα, με φωνίτσα που να τρέμει.

Μά κόπος άδικος, σισύφεια φθορά
και πονεμένες ιστορίες απ΄τον Πόντο.
Ότι αγάπησα θυμίζει εκφορά,
και καλοκαίρι με θερμάστρα στο Τορόντο.

Μπάρκο με τις Μοίρες

Μ΄ένα φλυτζάνι λάβδανο θα βγω στο λιακωτό,
το περιγιάλι το κρυφό στερνή φορά να κρίνω,
πριν κατεβεί ο Άγγελος κραδαίνοντας λωτό
και μαραμένο της Μαριάμ το πρώτο εκείνο κρίνο.

Κρυμμένος στα βιβλία μου στριγκά ο Μαραμπού:
«Την Πράσινη μην φοβηθείς και τη γριά-χελώνα,
που γεύεται στο πλάι σου σα λέσι αλλοδαπού,
τ΄αλάτι και χαμογελά στών άστρων τη λεχώνα».

Στον Πυθαγόρα όμωσα, το στόμα μου κλειστό.
(Οι λέξεις πάντα κίβδηλες κι οι φράσεις λωποδύτες).
Τι ωφελεί μερόνυχτα να κρέμεσαι σε ιστό,
παλιόπανο που κοινωνεί συναχωμένες μύτες;

Μ΄ένα φλυτζάνι λάβδανο, ντυμένος σα γαμπρός,
τις Μοίρες θε να υποδεχτώ με βάγια κι αγιοκέρια
και οδηγώντας τες αργά εκεί που σκάει ο αφρός,
μαζί τους θα μπαρκαριστώ για ταφικά λημέρια.

Ο Κύκλος της Παραφροσύνης

Που έζησα δεν φέρνω την ευθύνη.
Την μάνα μου χρεώστε την τρελή,
του έρωτα το ψεύδος, τον πατέρα
με τα υλικά του τ΄άσπρα κι ευτελή.

Η μόνη μου ευθύνη που σκιαγμένος,
πορεύτηκα τον βίο και δειλός.
Χλωρίνη, παραθείο, μια αγχόνη
και θά ΄σπαγε σε τεύχη ο πηλός.

Μα που ψυχή για τέτοιες παραστάσεις;
Παρά τα λόγια, έσπειρα παιδιά,
να παιδευτούν κι αυτά με την σειρά τους,
χρεώνοντας σ΄εμέ την ρετσινιά.

Που έζησα δεν φέρνω την ευθύνη.
Την τύχη μου ρωτήστε την οικτρή,
τον εικοστό της γέννας μου αιώνα
και τους Θεούς που φάνηκαν οχτροί.

Το τραγούδι του γέρο-Γιάννη

Στα Γιάννενα θα πάω στα πουτανάδικα,
και βουρ σαν αποχύσω για τα κασάδικα.

Νοσταλγία του Χειμώνα

Τον Αύγουστο περίμενε το χιόνι,
ολόμαλλο φορώντας παντελόνι.

Για Μια Ολοκληρωμένη Κηδεία

Η νεκροφόρα πέρασε απ΄το σπίτι…
Του Γκόγκολ βλέπεις, έλειπε «Η Μύτη».

Πρωϊνή Μελαγχολία

Ξυπνάς πρωί κι αντί για φως,
του Άδη οι λαμπτήρες,
ρίχνουν απάνω σου καημούς,
φονιάδες κι ολετήρες.

Και δεν μπορείς να σηκωθείς,
να βάλεις παντελόνι,
πριν θυμηθείς στα σίγουρα,
που σκόρπισες την ζώνη.

Το Λάθος

Φορτώσαμε τη μνήμη πεθαμένους,
αχόρταγους για στάρι και για επαίνους.

Η Ομπρέλα

Είχα ΄να φίλο κάποτε,
που βάσταγε ομπρέλα
τις νύχτες: «Τ΄άστρα σκιάζομαι.
μην κάμουν κουτσουκέλα

και πάνω μου απρόσμενα,
χυθούνε και με κάψουν.
Διάτα σ΄αφήνω σαν χαθώ,
μ΄ομπρέλα να με θάψουν».

Είχα ΄να φίλο κάποτε,
που βάσταγε ομπρέλα
τις νύχτες. Τώρα κόκκαλα
ανάκατα μπανέλα.

Ξημέρωμα στο Γκάζι

Σαπρό το φύλλο της συκής,
την γύμνια δεν σκεπάζει
και που Αδάμ και που Εδέμ
και που οχιά στο Γκάζι;

Μόνο ταβέρνες σκοτεινές,
μέσα στη πρώτη σκόνη,
να συλλαβίζουν προστυχιές,
λίγο πριν την αγχόνη.

Το Ρεγάλο

Για χρόνια λίγα και κακά, ωχρά και ψυχοφθόρα,
ρεγάλο από τον Ύψιστο, βόλτα με νεκροφόρα.

Η Βάρκα

Εντός μου κλαίει το μωρό,
φωνάζει το παιδάκι,
ο γέρος βρίζει άσχημα
μαδώντας το μουστάκι.

Κι όλοι ζητούν μερίδιο,
κομμάτι από τη σάρκα.
Χάρος προβαίνει… Το παιδί
μονάχα στέργει βάρκα.

Κόκκινος Μύλος

Ο θάνατος με βρήκε στην Καστέλλα,
απάνω στα σορόπια με μια Στέλλα.

Η Συνάντηση

Η μάνα μου στα ντοκ του Παραδείσου:
«Σε γέννησα με σάρκα, τώρα γδύσου».

Πιγκάλ

«Πασατέμπος, λεμονάδες, μπυράλ...»
Χειμώνας του εβδομήντα στο «Πιγκάλ».

Κραταιά ως θάνατος αγάπη

 
Σαν έχωσα το μούτρο μου πρώτη βολά σε στήθος,
έβαλ΄ο χάρος χτίσιμο, μπήκε θεμέλιος λίθος.

Ανάσταση

Πληρώσαμε πανάκριβα τα Πάθη
μ΄Ανάσταση, το μέγιστο αγκάθι.

Επιτύμβιο του Συνταξιούχου Ταμία

Το μυστικό το πήρα στο ταφί μου,
ταμίας πάλαι μόνιμος του Δήμου.

Η Γοργόνα

Σ΄ένα θαλασσοχώραφο,
πλωρίζει μια γοργόνα,
λαμπρή γοργόνα απ΄αυτές,
που λύνουνε το γόνα.

Πουρνό-πουρνό το δίχτυ μου,
ρίχνω να την επιάσω,
μαζί με φλόμο δυνατό,
να την αιφνιδιάσω.

Και μεσημέρι δώδεκα,
στης Δήλου τις αμμούδες,
την ανεβάζω, την πετώ,
πάνω στις κουρελούδες.

Έχει το σώμα κοριτσιού,
μικρά, στητά βυζάκια,
μ΄αντίς ουρά καμαρωτή,
ραμμένα ποδαράκια.

-Εσύ του Μεγαλέξανδρου
η πάλαι αδελφούλα;
-Εγώ, που να μην έσωνα,
ψαρά Ρωμιέ και νούλα.

-Που χάθηκε η εύμορφη
καμπυλωτή ουρά σου;
-Μαζί με Λόγο κόπηκε,
απ΄το σπαθί του Ράσου.

-Και τι γοργόνα είσαι συ,
δίχως ουρά και λέπια;
-Γοργόνα που από δω και μπρός,
μαύρα της πρέπουν κρέπια.

Σ΄ένα θαλασσοχώραφο,
ξυλάρμενη γοργόνα,
θε να την βγάλει ο Νοτιάς,
νεκρή στην Καραθώνα.

Οι Έρωτες

Ανοίγω βρύση, ποταμός
ξεχύνεται αντάρτης,
για να ποτίσει έρωτες,
που μάργωσε ο Μάρτης.

Κι ένα παιδί, σοφό παιδί
την κάρα  του βροντάει:
«Φίδι αθέλητα ξυπνάς
κι αλάργα μην σε φάει.

Γιατί οχιές τα σώματα
και οι ψυχές σαπίτες
κι οι έρωτες των γηρατειών,
σου κατεβάζουν μύτες».

Κλείνω τη βρύση, κλείνομαι
ξανά μες στο πλεχτό μου,
θεριό ετών εξήκοντα,
σε χέρες ανατόμου.

Μετά την καύση

 
Και βάλαμε τις στάχτες στο σαλόνι,
μαζί με τα cd του Κηλαηδόνη.

Τι θα πει Ανάσταση

Ανάσταση θα πει είπε η Λίτσα,
αρνί, αυγό, κουλούρα, μαγειρίτσα...

Το Φύτεμα

Μικρά παιδιά κι αμάλλιαγα το πήρανε χαμπάρι,
πως νεκρονόμοι γρήγορα θα πιάσουνε το φτυάρι,
να μας φυτέψουνε στη γη, ο τόπος ν΄ανασάνει.
Ήρθε ο καιρός μαζί μ΄εμάς, να βουλωθεί κι η πλάνη.

Αφροσύνη

Ανοίξαμε την πόρτα στους αγέρες…
Κουνούπια, μπακακοί, σκουληκαντέρες.

Ένας Πνιγμός

Βουτώ εγώ για κόχυλες και στρείδια,
βουτά κι εμέ ο Χάρος απ΄ τ΄αρχίδια…

Στη χήρα μου

Την βέρα να μου βγάλεις σαν πεθάνω.
Πεδίο θέλω λέφτερο κει πάνω.