Προς Δυσμάς

Μουχρώνει κι είν΄ακόμα μεσημέρι.

(Πως και Γιαχβέ κατέβασες τις τέντες;)
Μαχαίρι συν τοις άλλοις κι οι κουβέντες.
Θαρρώ την έχω βάψει από χέρι.

Δεν στέργεις επαφές και συνεντεύξεις.

Το Πνεύμα Σου κυλιέται μες στη μούγκα.
Τι το ΄θελα να φύγω απ΄τη στρούγκα;
Για μήλα που τις βρήκα τις ορέξεις;

Κάποια στιγμή στα εύκολα του βίου,

αχ γύρεψα μονάχος να βαδίζω,
τη ζήση μου σαν κάποιος να ορίζω,
που γνώρισε τον Στράβακα της Χίου.

Μα πέρασαν τα χρόνια σα βολίδα,

ξεσκίζοντας φρικτά τα σωθικά μου.
Παράφωνα τα όργανα του Γάμου,
στα Μπέρκεν-Μπέλζεν μ΄άχνισαν σφραγίδα.

Και να ΄μαι τώρα ένοχος μπροστά Σου,

με νυχτικό κοστούμι και με σκούφο.
Θεέ Μεγαλοδύναμε Ταρτούφο,
για κάμε να σωθώ, για άιντε χάσου.

 

Θάνατος στην Αθήνα

 

Ο Θάνατος θα έρθει καταχείμωνο,
με την τραγιάσκα και την παλταδούρα,
ένα σκοπό σαλπίζοντας –αλλοίμονο-,
που τον λαλούσαν στην Κομαντατούρα.

Στρατιώτες σκορπισμένοι Μετς- Ακρόπολη,

σ΄ακοίμητες φωτιές θα μπεκροπίνουν,
της προδοσιάς ρεμπέτες και Απόστολοι.
Οι Πραίτορες αινίγματα θα λύνουν,

προτού σταθούν τεφροί στο περιστύλιο

γαυγίζοντας: «Δικιά σας πια η ευθύνη».
Τετάρτη ένα δάκρυ κροκοδείλιο,
Αράχοβα week-end ή Ευρωστίνη.

Ο Θάνατος θα έρθει με τ΄ακόντιο,

δερμάτινο θηκάρι, χειροπέδες.
Μα έχε κατά νου φαιδρό Γερόντιο:
«Οι Έλληνες χαβά τους… Αεί παίδες».

 

Εις Εαυτόν

 

Σκοτώνει ο ήλιος, τι θαρρείς…

Φίλε στο λέγω να χαρείς,
να πάψεις τα δυσοίωνα
και τη μονή στον κίονα.
Θέλεις δεν θέλεις, θα φθαρείς.
Σκοτώνει ο ήλιος, τι θαρρείς…

Ο Κάλβος στο φανέρωσε,

με στίχους το σιδέρωσε.
Αχ η ωδή «Εις Θάνατον»,
σ΄έκαμε μπεκροκάνατο.
Ότι σκληρό σε κέρωσε,
ο Κάλβος στο φανέρωσε.

Το φως σε σκάβει γόνιμα

δίχως κραυγές, ανώνυμα.
Με μια στο στήθος σου ραφή,
χαλκό σε στέλνει στο ταφί.
Όσο λιπαίνεις φρόνημα,
το φως σε σκάβει γόνιμα.

 

Χωρίς Ψυχή

 

Χωρίς ψυχή γλιστρώ στα πεζοδρόμια,
σαν μια σκιά που έχασε το φως της.
Μεγάφωνα μαβιά ξερνούν εγκώμια,
περαστικοί με δείχνουνε:«Χρεώστης».

Δεν έχω πια πατρίδα, μήτε σύντροφο,

δυό λέξεις ν΄ανταλλάξω στην αντάρα.
Στη τσέπη μου φουσκώνει το περίστροφο.
Κοντά η στιγμή να δώσει τη λαχτάρα.

Χωρίς ψυχή ανοίγω τα παράθυρα.

(Ζητιάνοι συνωθούνται σαν και πρώτα).
Ξημέρωμα Μαγιού στα Κάτω Άβδηρα,
σκουπίζοντας με ράκη τον ιδρώτα,

τους χάρτες ξεψαχνίζω. Προς Εξάρχεια…

Ο Χορμοβίτης ποιος, ο Σουρμελής, ο Μάγερ;
Οι εκκλησιές σερβίρουνε πανάκεια.
«Μια μπύρα Βιβλική για μένα lager».

 

Ταξίδι στα Κύθηρα

Για Κύθηρα με τον Βαττώ,

φορώντας ξύλινο παλτό.
Αρχές του εξήντα το σκαρί,
προορισμένο να φθαρεί,
πιόνι στης μοίρας το γραφτό.
Για Κύθηρα με τον Βαττώ.

Για Κύθηρα με τον Βαττώ,

σάπιο σανίδι κι αν πατώ,
ο Ξένος πάντα συντροφιά,
αντί για φίλος μαύρη οχιά.
Ο έρμος ονειροβατώ.
Για Κύθηρα με τον Βαττώ.

Για Κύθηρα με τον Βαττώ…

Σπάγκο δεν έχω χαρταετό,
ούτε στο αίμα πυρκαγιά,
του χάρου στέκω η μαγιά.
Τι; Ψέμα; Επαναστατώ…
Για Κύθηρα με τον Βαττώ.

 

 

 

 

 

 

 

Στο Φως

 

Κουρνιάζει ο θάνατος στο φως.
(Των υπογείων ο τρελός
τον βλέπω, δόντια σουβλερά,
σπάθη αζύγιαστα φτερά).
Χριστός Ανέστη! Αληθώς!
Κουρνιάζει ο θάνατος στο φως.

Κουρνιάζει ο θάνατος στο φως.

Δεν ξέρω που, δεν ξέρω πως,
να πολεμήσω να σωθώ,
στις μνήμες να δικαιωθώ.
Πάντα χειμέρια τα εντός.
Κουρνιάζει ο θάνατος στο φως.

Κουρνιάζει ο θάνατος στο φως

και της καρδιάς μου ο πανικός,
ένα καπλάνι που αλυχτά,
πάνω σε τραύματα φρικτά.
Εγώ ειμί αλί σποδός.
Κουρνιάζει ο θάνατος στο φως.

 

Το Μπάρκο

Τα χείλη μου θα ράψω με κερόσπαγκο

και ξάπλα στα χλωρά του χειρουργείου,
φυσώντας μανιασμένα τ΄άδειο όστρακο,
το δάχτυλο στ΄on-off ενός τριβείου,

τυφλοπροφήτης πρώτος για συνάλλαγμα.

(Η Νήσος πάντα νόμισμα δικό της).
«Απογραφή Πατέρες και διάταγμα
και φόρους να σωθεί η Ανθρωπότης».

Της κλίνης θε να βάλω τα ενδύματα,

παπούτσια χωματένια με κορδόνι
και φεύγοντας του αίματος τα ιζήματα,
δενδρίτης τυλιγμένος στη ραστώνη,

συντεταγμένες λάθος του Παράδεισου

οι πνεύμονες γιομάτοι και κροτίδες.
«Χριστέ ψηλά, ταχιά το καραβάκι σου,
ότι ζωή δεν ζω με τους κιοτήδες».

Αφού σε λίγο

Αφού σε λίγο θα πλαγιάζω μες στο χώμα,

νομοθετώντας των οστών τη συνοχή,
εδώ μου πρέπει σκέπη, κάτω απ΄τη βροχή,
«Χριστός Ανέστη» και μια πρέζα Λισαβόνα.

Ένας στρατιώτης του εχθρού θα παρελάσω,

στις λεωφόρους με στολή χειμερινή,
τσίγκο χορτάτος, προδοσιά νυχτερινή
και με μια πίστη στις θηλιές χρισμένες γράσο.

Αφού σε λίγο θα πλαγιάζω μες στο χώμα,

ψηλά την κάρα και τη γλώσσα λιπαρή.
Ρεγάλο δώστε να ξυστρίσουν το φαρί,
με την μεγάλη των Αθάνατων τη γόμα.

Παντού χειμώνας…(Τα παλιόξυλα πως τρίζουν

στην άμμο πάνω;) Η πατρίδα μου πληγή.
Στου γέρο-Μπαχ θα ξανασκύψω τη φυγή.
Σα νότες πάψουν, πεθαμένοι θα μ΄ορίζουν.

 

Εφτά Τραγούδια Σε Συσκευασία Ονείρου

 

Εφτά τραγούδια του θανάτου θα σου πω,
προτού ψωνίσω καταπότι και τη σφαίρα.
Από μικρός φρούδες ελπίδες ακουμπώ…
Το ρυμουλκό σφύριξε τρείς και πάει για πέρα.

Έχω τα μάτια σφαλισμένα σα νεκρός.

Στην άδεια κάμαρη τσουκνίδα ως απάνω.
Ποιος συμμαζεύει τ΄ασυμμάζευτα εντός;
Εν τάχει πε μου πριν αρχίσω να τα χάνω

και ξεκληρίσω πα στη τρέλα γειτονιά,

το κάθε δέντρο ξεριζώσω που σε βλέπει,
να ξεμυτίζεις στο μπαλκόνι χειμωνιά,
για να καπνίσεις δίχως όρεξη τα πρέπει.

Εφτά τραγούδια τόσα μόνο και φυγά,

το μονοπάτι σου με σπρώχνει κοιμητήρι.
(Φυσάει αγέρας για του Δήμου φορτηγά;)
Πέντε ξημέρωμα σκυλί το ξυπνητήρι.

 

Λαμπρή 2015

Έτσι θα πάμε κούτσα- κούτσα για καιρό,
μέχρι να βρούμε δεκανίκι να μας κάνει.
Απ΄τους προγόνους το κεφάλι το ξερό,
αυτό κρατήσαμε, μ΄αυτό πια δεν μας φτάνει.

Εμείς που ζήσαμε καλά την Αγορά,

τα καφενεία, του Σθενίδα το κουρείο,
τώρα που πήραμε ανάποδη φορά,
γερτοί στο χώμα ζητιανεύουμε φορείο.

Θα ξενυχτήσουμε ακόμα μια Λαμπρή,

Θα πούμε ψεύτικα σωρό «Χριστός Ανέστη»,
μα το επόμενο πρωί που θα μας βρει,
οι νεκροθάφτες θα μας χρίσουν με ασβέστη.

Και μια Τετάρτη- Παναγιά του Τισιανού,

ψυχή και σώματι δοσμένοι του θανάτου,
σα πρωτοβρόχι: «τα παιδιά Περιμπανού»,
θε να μας φτύνουν Ζήνωνος κι Ακομινάτου.

 

 

 

Μωρίας Εγκώμιο

Σάπια μυρωδιά της λίμνης και της φλέβας μου,

μες στη τσέπη το χειρόγραφο του Έρασμου,
λίγες μέρες πριν το Πάσχα, πριν Ανάσταση,
τη στερνή αποστηθίζοντας παράσταση.
Ποιος ο Θύτης; Ποιο το θύμα; Παλιομάχαιρο…
Με μπαμπάκι με γεμίσανε, με άχερο.
Μια για πάντα σαλεμένο κηποθέατρο,
στις ειδήσεις των οκτώ αξιοθέατο.
Σάπια μυρωδιά της λίμνης σαν γαλάκτωμα,
στα πνευμόνια, στο συκώτι και στο πάτωμα.