Η Μετακομιδή

Οστά χωρώ στο πορτ-μπαγκάζ,
μικρό πυροσβεστήρα,
και βγαίνω με την όπισθεν.
Πενήντα χρόνια στείρα,

την δύναμη μου δώκανε,
θανή να μην με σκιάζει.
Βλέπεις αγκούσα των θνητών,
Θεούς διασκεδάζει.

Ο Γκόγκος

Το γαϊδουράκι ράγισε,
μια νύχτα στο κουμάσι,
που ΄χε φεγγάρι σα θεριό,
έτοιμο να δαγκάσει.

Τον γδούπο γρίκησε παιδί,
και σπάραξε: «Πατέρα,
ο Γκόγκος μας σωριάστηκε…»
«Άσε να φέξει η μέρα»,

ο κύρης τ΄αποκρίθηκε,
«κούρνιαξε και κοιμήσου.
Έτσι ψοφάν τα ζωντανά.
Κάθ΄ ανθρωπιά σου γδύσου».

Και το πρωί πουρνό πουρνό,
σα κύρης λύχνο ανάφει,
φωτίζει δυο κι ανάμεσο,
ματόβρεχτο ξουράφι.

Μια Κυριακή του Τζιτζικάρη

Το καρναβάλι θέριευε στις Λίμνες του Βορρά,
κι εγώ εχθρώνε σαλπιγκτής  κοιτούσα την οθόνη,
να ξεφλουδίζει κόκκινες γραβάτες και φθορά,
του Τζιτζικάρη δεκαεπτά μες στη γλυκιά ραστώνη.

Τι γύρευα στο σπίτι μου μια τέτοια Κυριακή,
που τ΄Άλογο χλιμίντριζε στης Πέλλας το λιβάδι;
Εντός μου κάτι  σπάραξε: «Εμπρός βήμα ταχύ»,
μα ΄χα τον νου σε πρόγραμμα πως να την βγάζω λάδι.

«Ψοφάνε ντιπ παλιόσκυλα σαν έρχονται καιροί,
πατρίδες και οράματα και Πλάτωνες και Πρόκλοι,
κι αυτή η ίδια η Αθηνά, τ΄αυτιά κλείστε Θεοί,
σε παραδρόμι της Φυλής ψωμίζεται ως πόρνη».

Έτσι στην Καίτη μίλησα και βγήκα σκυθρωπός,
τραβώντας μες στο λιόπυρο κατά την Νέα Σμύρνη.
Μπροστά κάτι βραχότοποι, πιο πέρα στενωπός,
μα ΄ναι ταμάμ στου « Άδωνη», φρέντο κανείς να πίνει.

Η Πυγμή

Δείξε στον θάνατο πυγμή,
και σπάσε του τα δόντια
τα ταφοσφραγισμένα του.
Έτσι κι αλλιώς γερόντια,

οι νιοί πριν το νοήσουνε,
γυρνάνε και πεθαίνουν.
Κι όπως γνωστόν τη σήμερον,
Χριστοί δεν ανασταίνουν.

ERGA OMNES

Αφρός παχύς των ημερών,
νοτίζει τους καθρέφτες
και του νωθρού τον κράββατο.
Μπροστά σας πλεονέκτες,

δόξης πεδίον ανοιχτό…
(Τι ευκαιρία Θε μου;)
Πέφτουν και κάστρα σαν καιρός,
με φύσημα του ανέμου.

Ο Πατέρας μου

Το θέρος νοσταλγούσε τα Χριστούγεννα,
και τις Πρωτοχρονιές Μεγάλην Εβδομάδα.
«Καλήν Εσπέραν», πως φαλτσάριζε χαρούμενα,
μέσα στ΄Αυγούστου την πυρόξανθη ζαλάδα;

Ο Θάνατος κινούσε τα ποδάρια του,
προς ένα μέλλον που βρυχόταν κάπου πέρα.
Απαντοχή,σκευή θεοκατάρατου,
βάραινε πάντα νου και σώμα του Πατέρα.

Ο Σαβανωτής

Βαστώντας κόνισμα πατώ,

στες ρούγες των πληβείων,

καρφί προς Ευαγγελισμό,

που ΄χει το ένα μείον.

Κι ένας στυγνός σαβανωτής,

που τον φωνάζουν Φάνη,

με διώχνει: «Πούλο μάστορη,

αλλού τα ΄χω ποθάνει».

Στο Κιόσκι

Παλιοφυλλάδες τι τηράς,
στο κιόσκι απλωμένες,
να ξεχειλάνε θάνατο,
αίμα, χολή και βλέννες;

Μισές αλήθειες κλώτσησε,
ολάκερες αρνήσου,
και τράβα μπρος μποτζάροντας,
Χιμαίρας και Αβύσσου.