Μπροστά στον καθρέφτη

 Τον θάνατο μου κρύβω στον καθρέφτη,

με μια τσατσάρα τσέπης πάμφθηνη,

φροντίζοντας το έρεβος να πέφτει,

απάνω στων ρυτίδων την ποινή.

 

Δεν είναι από φόβο που τον κρύβω...

Απλά δε θα του δώσω την χαρά,

της πτώσης μου στον μάταιο τούτο στίβο,

και στα τοπία τα εντός τα μαδαρά.

 

 

Η Φυγή

Πρώτη φορά σ΄ένα σταθμό,

γρίκησα θρήνο και κλαυθμό.

«Κάποιος θα φεύγει»,

είπα ριγώντας στο χιονιά,

«και πως με τέτοιαν απονιά

χαλιούνται  ζεύγη;»

 

Κάποιος θα φεύγει… Μην εγώ

που μες στη κάπνα αιμορραγώ,

άγιο σου σφάγιο;

Στην αποβάθρα χαιρετάς,

και φεύγεις δίχως να κοιτάς.

Θε μου κουράγιο;