Κλείνοντας Λογαριασμούς

Ξεκίνησα με θάρρος το πρωί,
(αδιάβαστη σχεδόν  εφημερίδα),
αφήνοντας στης ζήσης τη ροή,
τις σκέψεις τις κακές, κάθε φροντίδα.

Στις δέκα ένας ήλιος λαμπερός,
μου ζέστανε νεφρά, καρδιά,συκώτι,
οι ένδεκα με βρήκαν (τυχερός!)
να πίνω τον καφέ μου με τον Φώτη.

Μεσημεράκι θέλησα ψωμί,
και κόκκινο κρασί φωτιά Νεμέας,
γυναίκας μεστωμένης  το κορμί,
λιγάκι ν΄αισθανθώ κι εγώ ιππέας.

Απόγευμα, (τι ρίγος φοβερό;)
αγόρασα σκουτί να με ζεστάνει.
Είς μάτην… Τέτοιο κρύο στυγερό,
δεν έκοβ΄ούτε στου Χριστού τη Φάτνη.

Και γύρω οκτώ- εννιά στην Αχαρνών,
φωνούλα (απ΄ τα μέσα, απ΄ τα όξω;)
μου μίλησε κοφτά: «Υιέ αρνών,
στο νού βάνε καλά όσα σου λέξω.

Το τέλος σου εγγύς, μια δρασκελιά.
Ο τάφος σου εκεί (κόκκινος Μύλος),
που μάτια σου μεγάλα και μελιά,
θα λιώσουνε ταχιά. Μιλώ ως φίλος.

Συντόμευε λοιπόν… Ας το κρασί
και τήρα για να σώσεις την ψυχή σου…»
Εννόησα… και πνεύματι θρασεί,
ξεσπάθωσα: «Φωνή;…Άϊντε γαμήσου!»

Ερωτικό Χριστουγέννων

Χριστούγεννα…Πηχτή βροχή,
γαλότζα, νιτσεράδα,
στου δρόμου σου ομνύοντας
τη γλίστρα. «Αχ! νεράϊδα»,

μονολογώ, μα ποιος γρικά,
ποιος το καλό μου θέλει,
σε τούτο ΄δώ  τον χαλασμό;
«Νεράϊδα» είπα; «Χέλι…»

Χριστούγεννα… Φρικτός χιονιάς,
στις φάτνες παγωμάρα,
κι εγώ με τρύπιο γόνατο,
να κατεβάζω κάρα,

παρακαλώντας : «Μέριασε
της θύρας το λουκέτο…»
«Εμείς οι δυό, ποτές μαζί.
Καλά κατάλαβε το…»

Cine ΑΣΤΗΡ

Στο θερινό το σινεμά με τα βραχνά τριζόνια,
το καλοκαίρι κύλησε λες κι ήτανε νερό,
κι όταν τ΄Οκτώβρη οι ριπές τρεμίσαν τα σεντόνια,
ασπρόμαυρο προβλήθηκε το φιλμ το λαμπερό.

Να ο πατέρας πρωινός να καβαλάει το μπούσι,
για τη δουλειά παγαίνοντας κομμάτι σκυθρωπός,
κι ευθύς στην δεύτερη σκηνή, να η μάνα, το λεφούσι,
να σιγυρίζει για σχολειό, παντός καιρού σκοπός.

Κι εγώ μ΄ένα χαμόγελο να ξέρω από τότες,
πως όλα εδώ πλερώνονται με θάνατο ωμό,
ζαβό παιδάκι μια σταλιά σ΄αγκυλωμένες ρότες,
παράξενο λατρεύοντας Θεό δίχως βωμό.

Πόσους μπορεί ο άνθρωπος στη γη σταυρούς να πήξει;
Σημάδια πόσα  ν΄ανεχτεί στο δέρμα το φτενό;
Πολλούς… Πολλά… Ο ποιητής το στόμα σαν ανοίξει,
γνωρίζει πως να ψωμιστεί απ΄το κενό κενό.

Στο θερινό το σινεμά μαζέψαν την οθόνη,
και γάλα τα χαλίκια του, σαπούνι οι βραγιές,
κι εκεί που τώρα χασαπιό πραμάτια του απλώνει,
μπορείς κιμά να ΄ξηγηθείς τ΄ «ΑΣΤΕΡΑ» τις βραδιές.

Ένα καράβι

Ένα καράβι νοσταλγώ,
σπασμένο να με πάρει,
στις μελανές φτερούγες του,
αλάργ΄από τα βάρη.

Μιά του κλέφτη, δυό του κλέφτη,
και που νάβρω σωτηρία,
στης γενιάς μου τ΄αλωνάκι,
φτάσαν πρώϊμα τα κρύα.

Ένα καράβι νοσταλγώ,
να ΄χει πανιά του μαύρα,
καλογεράκι αμούστακο,
από την Άγια-Λαύρα.

Μιά του κλέφτη δυό του κλέφτη,
και που νάβρω σωτηρία,
στης γενιάς μου τ΄αλωνάκι,
φτάσαν πρώϊμα τα κρύα.

Το ξύλιν΄οχυρό

Μια θλιβερή Παρασκευή Μεγάλη σα πλοκάμι,
θεριού που το γελάσανε φανφάρες περσιανές,
πήρα τις στράτες κατηφής  με το παλιό ποτάμι,
στ΄αυτί μου το ευώνυμο για κάτι προφανές

να μουρμουρίζει: «Μη φοβού κι ο Πρόγονος μαζί σου,
μέχρι το τέλος στέκεται βοηθός σου κι αρωγός.
Θε να φανεί πως γένεσαι μπουκιά μιά της αβύσσου,
μα γνώμη έχει άσφαλτη για σε ο Μυθουργός,

που περπατεί φιλί-κλειδί, των αοράτων θέρμη,
τροχίζοντας τις γνώμες σου, προτείνοντας εσθλά,
κι αν κάποτε το ποδικό λυγίζει, σειέται, τρέμει,
είν΄ ο Εγκέλαδος λωλέ που αυθόρμητα γελά».

Την άλλη την Παρασκευή με θάλασσες κομμένες,
από δρεπάνι λες μισό φεγγάρι πορφυρό,
είχα το μάτι καθαρό, γεννητικούς αδένες
βαρβάτους και στη Κούλουρη το ξύλιν΄ οχυρό.

Στάση Σκρα

Το  ναυτικό σου φόρεσες σκουφί και για πατρίδα
σιμά  στες στόφες  πάντοτε  ως πόρνη μαλθακή,
κίνησες έχοντας του νού λάσκα πολύ τη  βίδα,
από κρασί Λημνιώτικο και Ομαλού ρακή.

Ο Ποσειδώνας μια σταλιά με γένια του να στάζουν,
τ΄απόνερα των καραβιών που έσπρωχνες μικρός,
μέσα σε ρέματα μαβιά: «Τα σύμπαντα κοάζουν,
και της σαγήνης ο μισθός απρόσμενα πικρός».

Και πάλι μοιρολόγησε: «Το φίδι δεν στεριώνει
και μες στο αίμα πορπατά σα βρίσκει αφορμές,
αγκομαχόντας στα λευκά. Ο νους τον νου λυτρώνει,
παγαίνοντας τον  στ΄Άγραφα  με πούλμαν εκδρομές.

Τα λόγια του μποφώρ οκτώ σου ξέσκισαν τη χλαίνη,
και σ΄αποθέσανε γυμνό στα ντοκ της Καλυψούς,
εκεί που ο δεσμοφύλακας τον κάθε άντρα δένει,
με τις κλωστές που ορίστηκαν από Θεούς λειψούς.

«Πόσα τα κήτη των λυγμών, των στεναγμών τα σάλτα;
Πόσες εσπέρες κρύβονται στης μνήμης τα προικιά,
σαν με προσμένουνε γκρεμνοί και κολασμένα βάλτα,
και μια γυναίκα σ΄αργαλιό που γνέθει νηστικιά;»

Κι έτσι θολούς  τους ουρανούς  τηράζοντας με γεύση
του χασισιού στο στόμα σου  συμπλήρωσες αισχρά:
«Μήτε πατρίδα, μήτ΄ελιά μήτε θηλή θ΄αντέξει
τον γυρισμό μου …» Κι ήσουνα στο μπούσι, στάση Σκρα.

Stern

Δισκόφωνο… Stern με καντέντσα,
μια λάγια να σφίγγει ψυχή,
που σάπιζε χρόνια ρηχή,
απάνω στων άστρων τη πέτσα.

Δική μου ψυχή, γερασμένη,
που φέρετρο βάνει στολή,
ξερνώντας: « Κερνάς με χολή…
Το βύσσινο Σώτερ να μένει».

Τ΄αγάλματα

Μπιζέρισα τ΄αγάλματα
με τα σπασμένα μέλη,
ψωμί να μου γυρεύουνε.
Μες στο δικό μου αμπέλι,

το χώμα θέλω καθαρό,
βραγιά χτισμένη αλφάδι.
Αλλού ταφές, κτερίσματα,
σ΄άλλου ζαβού ρημάδι.

Μιά Κυριακάδα

Μια θλιμμένη Κυριακάδα,
μαργωμένη και ρημάδα,
γύριζα στα στρώματα,
ράβοντας μπαλώματα.

Τα σεντόνια μαύρα πίσσα,
στο πικ-απ «η κλέφτρα Κίσσα»,
τα χρυσά μου γύρευε,
έψαχνε και θήρευε.

Έρωτες που πήγαν στράφι,
καλοκαίρια στην Ανάφη,
πιόματα, διαβάσματα,
του Τσιτσάνη άσματα.

Μια θλιμμένη Κυριακάδα,
με μια ζόρικη ζαλάδα
είπα: «Εγώ δε σκιάζομαι,
διόλου δεν ταράζομαι».

Κι ένα μούγκρισμα: « Σωτήρη,
πάει αδειάζει το ποτήρι,
δώσε γειά στις ζάχαρες,
μπρος σου μέρες άχαρες.

Μόνος θα ξαπλώνεις τώρα,
σε κρεβάτια ψυχοφθόρα,
με συντόφι Σύνοψη,
για Πατρός ονείρωξη»

Χρόνια Πολλά

«Χρόνια» σου γνέφουνε «Πολλά»,
Χριστούγεννα και σχόλες,
και να χαρές και γέλωτες,
και βάλς και «Αμαπόλες».

Μα τα Χριστούγεννα κοντά,
κι οι σχόλες μετρημένες,
κι οι μέρες σου παράμερα,
στέκουνται ηττημένες,

σαν τις παρθένες τις μωρές,
βαστώντας τα λυχνάρια,
τα δίχως λάδι και φωτιά.
«Νυμφίε τι χαμπάρια;»

Και συ γερο-παράξενος,
βουλιάζεις στα βιβλία,
ανάλατος κι ανέραστος,
μιας σκοτοδίνης λεία.