Εν Τάφω

Αγύριστες θ΄αφήσεις Σοφοκλή,
μιας εποχής συγνώμες,
και σαν τ΄αλφαβητάρι σου δοθεί
του χάρου και οι γόμες,

με το κορμί μολύβι,
(στο λέγω εγώ που γράφω),
θε να ειπείς «Ωραίον,
το κατοικείν εν τάφω».

Αγύριστα θ΄αφήσεις τα φιλιά,
τα χρόνια και τα λόγια,
για να ΄χεις στο ταξίδι συντροφιά,
προς τα φρικτά υπόγεια.

Με το κορμί μολύβι,
(στο λέγω εγώ που γράφω),
θε να ειπείς «Ωραίον,
το κατοικείν εν τάφω».

Η Χορευταρού

Δε χορεύω…Γράφω στίχους,

κι η γυναίκα μου θρηνεί 

«Μπάστα πια με τους Φρυνίχους…

Θύμα στέκω η γυνή,

γάμου μ΄άνδρα σφόδρα στείρο.

Νουκ κινείται, νουκ λαλεί.

Η που τον αφήνω χήρο,

η που καταντώ λωλή».

Η γυναίκα μου με ψέγει

«Αίμα έχεις για νερό;»,

και της φτύνω «Με κατέχει

το μελάνι, το φτερό,

κι αν σ΄αρέσει κυρά-Καίτη.,,

Κάτι άλλο, δε μπορώ.

Τίναξε λοιπόν τη χαίτη,

κι έμπα μόνη στο χορό».

Γαμήλιο γλέντι

Αργό συρτό και Καλυμνιώτικο θα πλέξω,
μ΄ένα δοξάρι στομωμένου ποιητή,
σε μια γιορτή που κάποιος θέλησε λιτή,
και διάτα έδωκε προς χάρη σου ν΄αντέξω.

Μαύρα μαλλιά και χέρι άσπρο σαν το γάλα,
και χαμογέλιο να διχάζει ουρανούς,
νυφούλα συ διπλού αστέρος απλανούς,
που ΄χεις τες χάρες σου χυμένες μες στη σάλα.

Κάτι με λέγει: « Βάλε δύναμη στην  τρίχα…
Να τις εσπάσεις, να μην μείνει ούτε μιά».
Μα στο φινάλε ποιος πλερώνει την ζημιά,
του χάρου κόβοντας και όρεξη και βήχα;

Τον Κουλουριώτικο σα ρέκβιεμ θε να παίξω,
κι εσύ μητέρα μου στη Θήβα σκοτεινή,
την πετονιά σου ρίχνοντας μου στη σκηνή,
αγκιστρωμένο ας με τραβήξεις ψάρι έξω.

΄Εξοδος

Την ανεμόσκαλα θα δέσω στου προφήτη
τα λόγια, ΄κείνα που μου φέραν πανικό,
και μ΄ένα σαν Πρωτοχρονιάς ποδαρικό,
θε να πετάξω προς τον θάνατο σπουργίτι.

Το φτέρωμα μου απαρτίζουν άδειες λέξεις,
που δεν τις φώνησα, τι στάθηκα δειλός.
Χώμα το σώμα μου, το πνεύμα μου πηλός,
και ποιος γουστάρει τέτοιαν ώρα συνεντεύξεις.

Οι φίλοι έχουνε στα σπίτια τα δικά τους,
παραγωνάκι και κουδούνι φωτεινό.
Κι αν το χτυπήσω ποιον θα έβρω ζωντανό;
Για αυτό καλύτερα μια πτήση απά σε βάτους.

Θρυματισμένο το λαγήνι στην αγκάλη.
Κάπου θα χύθηκε τ΄αθάνατο νερό.
Μ΄ένα τραγούδι μου πολλά λυπητερό,
μπρος στην κερκόπορτα δες σκύβω το κεφάλι.

Ο Θάνατος στα στέκια

Θα βρει ο Θάνατος τα στέκια,
μπιστρό κι εστιατόρια,
και παραγγέλνοντας μπιφτέκια:
«Δεν έχεις περιθώρια»,

θα κρένει σαν παλιός αντάρτης,
σαν Τσε λίγο φιλήδονα.
«Άνοιξη μπαίνει, μόρτης Μάρτης.
Κάποτες μπήχτη θύμωνα,

μα τώρα τσίλικος κι ωραίος,
γαμπρός σου παραδίνομαι.
Πού ν΄ το κεντρί σου; Πού ν΄ το πέος;
Μ΄αρκεί…Σου καλογδύνομαι!»

Θα βρει ο Θάνατος τα στέκια,
θα βρει παπά και στέφανα,
θα βρει και τέσσερα λελέκια,
και πούλμαν για τα Μέθανα.

Τρία Ερωτήματα

Μ΄αγκούσα έγραψα σε τοίχο:
«Πόσο ακόμα ζωντανός;»
«Όσο σκαρώνεις κανά στίχο»,
έφτυσ΄ο Άμλετ ο Δανός.

Μ΄ ένα πινέλο απά σε μάνδρα:
«Ποιος πήρε του φτωχού τ΄αρνί;»
Και μ΄απεκρίθη μια μαρμάγκα:
«Θέμις τη σήμερον αργεί».

Τρίτη βολά σκαφτά σε πέτρα:
«Τι διαρκεί στον κόσμο αυτό;»
«Νεκροκιτάπια φυλλομέτρα»,
είπα, «και στόμα σου ραφτό».

Η Σουζάννα

 

Ο ναύτης έγραψε στη μάνα
Απρίλη του πενήντα επτά:
«Στη Χάβρη  έχω μια Σουζάννα,
με στήθη άμωμα, σεπτά.

Πόρνη κι αν στέκει τι με μέλει;
Για μένα μόνο Παναγιά.
Να σε γνωρίσει λέει θέλει,
στην Κάτω νάρθει Αχαγιά».

Κι η μάνα έγραψε στο γιό της:
«Μου ξύνεις μια παλιά πληγή.
Μ΄ας βρει αυτή τον άνθρωπο της,
κι εγώ μια δεύτερη φυγή».

Κρίση Ημικρανίας

Την κάρα σφίγγεις…Το σουβλί
δεύτερη πάντα φύση,
και ξημερώνει Κυριακή.
Ποιος θέλει να σε ντύσει,

με τα σκουτιά της ορφανιάς,
της λύπης τα παπούτσια;
Το μήλο πια μισόφαγες,
πιστώνεσαι κουκούτσια,

μα η ψυχή δεν σταματά,
τους ζόφους να γαυγίζει.
Γιατί ΄ναι φως Ελυτικό,
την μοίρα σου που ορίζει.

Η Γκιλοτίνα

Απόψε χιόνισε στην πόλη,
και στα μνημούρια των νεκρών,
στα συρματόσχοινα των τρόλεϊ,
στις επωμίδες των εχθρών.

Απόψε χιόνισε στης Φάτνης,
τις ξεβαμμένες φοινικιές,
κι ήταν ο Μάγος ακαμάτης,
με πλάτη όλο καμτσικιές.

Απόψε χιόνισε και είπε,
ο κυρ-Ηρώδης με καημό:
«Ας μαργωθείς ωραίε κήπε…
Αυτό μονάχα πεθυμώ».

Απόψε χιόνισε και πάλι,
στης ερημιάς μου το κελί,
κι η γκιλοτίνα στο κεφάλι:
«Κόνξες  να κάμνεις, τι ωφελεί;»

Ζήτημα Πίστεως

Αχνίζουν νεφελώματα πρωί σαν ξεκινώ
να καταθέτω προσφυγές στου νου τα Εφετεία.
Αλλοίμονο, το κρέας μου λογίστηκε φθηνό,
και μέγας Πότμος δόθηκε σ΄εμέ, η επαιτεία.

Ο δραγουμάνος σκόρπισε τα λόγια στο μαντρί,
ταγίζοντας τα πρόβατα γερούνδια και κλίσεις,
πριν βάλει μπρος την δέηση στεγνή: Δόξα Πατρί,
της Διαθήκης πωλητής, μπατιρημένος λύσεις.

«Ένας Θεός και Διάβολος υπάρχει ζωντανός…
Σ΄αυτόν κλίνε το γόνυ σου και δώσε υποσχέσεις,
την πάσ΄ αλήθεια λέγω σοι, Τριαδικός, Τρανός,
κι άμα γουστάρεις τζέρτζελο, κυκλοφορούν κι αιρέσεις».

Αχνίζουν νεφελώματα πρωί σαν βλαστημώ,
την τύχη μου που μ΄έριξε στο λάκκο των πιθήκων,
να θημωνιάζω συμφορές, ν΄απομυζώ καημό,
με τον Ιούδα κάμνοντας μαθήματα κατ΄οίκον.

Σκυφτός

Ξυπνάς εν μέσω της νυκτός
και γράφεις μανιασμένα,
ύμνους, ωδές κι ενύπνια,
σονέτα μουχλιασμένα.

Και σα σιμώνει χαραυγή,
που πετεινός λαλάει,
στο μπρίκι βάζεις δισταγμούς,
να ψέσεις  ένα τσάι.

Η ζήση λες σου φέρθηκε,
σα να ΄χε απωθημένα,
κι ήταν τα γλίσχρα της φιλιά,
ρηχά, ξεψυχισμένα.

Κι ως να φανεί ο Δικαστής,
με την λαμπρή του τιάρα,
θε να πορεύεσαι σκυφτός,
μαδώντας την τσατσάρα.

Ντίνος, ένας αρλεκίνος ποιητής

Ένας θλιμμένος αρλεκίνος,
πίνει καϊφέ στην Αχαρνών.
Κάποιος τον δείχνει: «Να ο Ντίνος,
τ΄αγλάϊσμα των αφανών.

Οι στίχοι του μαθές σαρίδια,
δε συγκινούν την Αγορά,
και τόνε τρων τα μαύρα φίδια,
σε τέλμα ζώντας και φθορά».

Κι ο Ντίνος σα νωθρός προφήτης,
που δεν του βγαίνει ο χρησμός,
απομεσήμερο μιας Τρίτης,
του κρένει: «Κόλακα… Σκασμός».

Τ΄αυτιά σου

Τ΄αυτιά σου κλείσε στις σειρήνες…
Ο κλέφτης πρέπει να σωθεί,
πίσω από βέλα και κουρτίνες,
το θάρρος του να μην τρωθεί.

Τ΄αυτιά σου δάνεισε στον όφι,
κάτι καλό ίσως σου πει:
«Θεοί τι είναι; Κτηνοτρόφοι,
που απαιτούν υπακοή».

Τ΄αυτιά σου τέντωσε…Μια τούμπα
σου ντύνει ρέκβιεμ τις γιορτές,
μα στο μνημόσυνο σου ρούμπα,
θα παιανίσει θες δεν θες.

Το Πουλί του Παραδείσου

«Τι σε ΄πιασε και δε λαλείς πουλί του Παραδείσου,
κι ας βρίσκεσαι στον τόπο σου κι ας είσαι στα νερά σου;
Ιδού η Τζιά, ο ποταμός Ληθαίος, της Αφήσσου
τα πλουμιστά τα βότσαλα». « Ψυχολετήρα χάσου,

και σ΄άλλον παραμύθι σου…Παιδί εγώ δεν είμαι,
το κάθε τι που τσαμπουνάς σα βόδι να πιστεύω...
Ας δείχνω γύρα ζωντανό, νεκρό στο χώμα κείμαι,
αναγκεμένο σε γυαλί προγόνους ν΄ αναδεύω,

από πατρίδα σκοτεινή, από μητρίδα μαύρη,
που πάλαι παν καταύγαζε μα τώρα από ρεύμα,
έχει ξεμείνει και μισή ντουζίνα λάβροι ταύροι,
σε μιαν αρένα ομαδόν της κουτουλάν το πνεύμα».

«Τι σε ΄πιασε και δε λαλείς πουλί Ελληνικό μου,
με φορεσιά σου φτερικό που ο καθείς θαυμάζει;»
Εγώ που νομοθέτησα, εξόριστο του Νόμου.
καθηλωμένο βρίσκομαι σε χώρα που βραδυάζει».

Το πνεύμα

Το πνεύμα μπούχτισε  βιβλία
και τα ξερνά στην ερημιά.
Όλα θυμίζουν μια κηδεία,
που κάμνει απότομα κοιλιά,

κι αντί να πάρει μονοπάτι,
για κοιμητήρι, για σταυρό,
γουρλώνει όσο πάει το μάτι,
κι επισκοπεί ότι σαθρό.

Το πνεύμα μπούχτισε βιβλία
κι εγώ παράξενο παιδί,
κλείνω ταμείο μ΄απορία:
«Ζωή, πως γένηκες φαιδρή;»

Απόδραση

Η μέρα σφύριξε σαν σφαίρα,
πριν καρφωθεί δόξα πατρί.
Θρήνος απλώθηκε ως πέρα
στου Παραδείσου το μαντρί.

Η μέρα βάλθηκε να κλαίει,
πρώτη φορά με σπαραγμό,
πίσω γυρεύοντας τα χρέη,
που τζίφριαζα δίχως φραγμό.

Η μέρα γκρίνιαξε: «Τι φρίκη»,
φορώντας σέντονο μαβί,
κι εγώ νεκρός στην αμφιλύκη:
«Για ξεφορτώσου μας  ραβί».

Αγάπη

Αγάπη χώρεσες στη λήθη,
σαν ένα σώμα σε παλτό,
που λάγνος θάνατος το πείθει,
ν΄αγκαλιαστεί μ΄ότι φθαρτό.

Αγάπη χώρεσες σε τρένο,
που κίνησε για μακριά,
αν και σου είπα πως πεθαίνω,
πως δεν θα ιδώ Αποκριά.

Αγάπη χώρεσες ομίχλη,
Θρακιά μοβόρο και φονιά.
Εσύ μπογιά στα όκια «Κίχλη»,
εγώ στραβή μια τιμονιά.