Ένα Γράμμα

Χιονίζει τις Παρασκευές,
σκουληκιασμένο ξύλο,
για να χαράξει Σάββατο,
με του Αδάμ το μήλο,

στη τσέπη την αριστερή,
από νωδό γλυμμένο.
Αυτά και άλλο τίποτα…

Φίλος σου πάντα μένω.

Η Αλφαβήτα

Κεριά σβηστά στον ουρανό,
τις τύχες μας ορίζουν
κι εσύ: «Τα μέσα φάσματα,
πλέρι΄ακηδιά δωρίζουν

και δεν αφήνουν να ραφτεί,
των στίχων η εσθήτα».
«Καιρός να μάθεις… Αρκετό,
μελάνη κι αλφαβήτα».

Ο Ποιητής ως Μαθητής

 
Τον πιο βλαμμένο μαθητή,
ο δάσκαλος σηκώνει:
«Ότι στην γκλάβα σού ΄ρχεται,
κουμπώνει δεν κουμπώνει,

πε μας, σα θες τραγούδα το.
Η κώπη συ του σκάφους».
Κι αυτός: «Πολλά ξεκάθαρο…
Επείγεσθε προς τάφους».

Ασκήσεις Ημερολογίου

 
Η βέργα θέλει δάσκαλο,
που να το λέει η ψυχή του
κι ο έρωτας μοναχικό,
με πόδι παραλύτου,

πρώτος να σέρνει το χορό,
στου Δον-Ζουάν τον τάφο.
Αρχίππου και Φιλήμονος
και Φιλοθέης γράφω!

Το Δίλημμα

Πυκνό σκεπάζει με χιονί,
χειμώνας μέσα κι έξω
κι εσύ βρ΄ οχιά δικέρατη,
με σπρώχνεις να διαλέξω,

ανάμεσο σε παλτουδιά,
μπεκιαροζήσης γέρας
και σ΄ένα κοντομάνικο,
πόχει το σχήμα βέρας.

Κιοτής

Οχτρός στο ίδιο μου τ΄αμπρί,
σηκώνει το τουφέκι,
με σημαδεύει κι αλυχτά:
«Αϊντε κιοτή παρέκει,

τι σου μετρήθηκε να ζεις,
τρεμουλιαστός σα ψάρι.
Σου τη χαρίζω, ‘σύχασε…
Γυρεύω παλικάρι».

Η Σπονδή

Βάλε φωτιά στης βόλεψης τ΄ αχούρι,
με χέρι που ΄χει πάψει ν΄αγοράζει.
Δειλά την αρτηρία τώρα φράσσει,
ο στίχος ο πηχτός της Πολυδούρη,

θρόμβος ακονισμένος στην ανάγκη.
Εσύ, ατός σου μέτρησες το βήμα,
που βγάζει ασφαλώς τ΄αρχαίο ρήμα,
γωνία Μεσογείων Κατεχάκη;

Κι αν ναίσκε ΄ποκριθείς ιεροφάντη,
σε κάμποτ ηλωμένε χειρουργείου,
κινδύνεψε σπονδή στερνή στο Δία.

Καιρός τα φέρνει όλα με το γάντι,
ορίζοντας αρχή και λήξη βίου,
μια Τρίτη μεσημέρι την κηδεία.

Ο Μισογύνης

Μαύρο πουκάμισο φορώ,
καθημερνές και σχόλες,
να ξεγελώ τον θάνατο
και Παναγιές μαργιόλες,

όπου με θένε σε ταφί,
τι ζωντανό δε μ΄έχουν.
Την πάσα ΄μέρα ζουν χρυσή,
όσοι βαστούν κι απέχουν.

Ζωή Χαρισάμενη

 
Στενό της σάρκας το κελί,
ίσα χωρά  κρεβάτι,
όπου την πέφτεις νηστικός,
δίχως να κλείνεις μάτι.

Και πριν καλά το ψυλλιαστείς,
γύρω εκεί στο γιόμα,
μουρντάρης Δεσμοφύλακας,
σε τουλουμιάζει χώμα.

Ο Γκρεμνός

 
Στ΄αυτιά βιολιά ρουμάνικα
και φτερικό στα πόδια,
μα η ψυχή κάρο βαρύ,
που το ξεσέρνουν βόδια,

ντουγρού τραβάγει σε γκρεμνό,
θεόθεν λαξεμένο.
Τα βόδια πρώτα, η ψυχή,
βιολιά, φτερά… Που φρένο;

Χαρές της Θάλασσας

 
Σε θαλασσόνερο πηχτό,
δυόμιση μέτρα βάθος,
βουτώ με ξυλοσκάφανδρο,
να ξερευνήσω πάθος,

όπου σαλεύει σα σκορπιός,
λουφάζει σα χταπόδι.
Πράγμα πολλά παράξενο,
να ΄σαι παιδί και ξόδι.